Κυριακή της Σαμαρείτιδος.

 

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

«Ει ήδεις την δωρεάν του Θεού, και τις έστιν ο λέγων σοι, δος μοι πιείν……..

……ερχόμαστε από τη δική μας Σαμάρεια ο καθένας, «αντλήσαι ύδωρ» γεμάτοι σκέψεις……, ερχόμαστε στην πηγή, αλλά οι σκέψεις μας, μας καθορίζουν……. Κάποιοι μας απορρίπτουν, «ου γαρ συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείταις….» και κάποιους και εμείς αποφεύγουμε εδώ στο φρέαρ… που θεωρούμε βαθύ….

Μα ο Υιός του Θεού ρωτά:

« Ει ήδεις την δωρεά του Θεού……»

Αυτή, αδελφοί μου, είναι όλη μας η ζωή…. Να ιδούμε την δωρεά του Θεού  « και τις εστίν ο λέγων σοι….» και Ποιος είναι Αυτός που μας συναντά. Σε κάθε φρέαρ, όσο βαθύ και είναι, όπου κι’ αν εξήλθαμε, όποιαν ώρα… ότι κι αν ζητούσαμε, ότι κι αν απο-φεύγαμε.

Εμείς γνωρίζουμε, δηλαδή δεν γνωρίζουμε, την αλήθεια της ζωής μας. Και συνέχεια λέμε ψέματα, λέμε μύθους…. «ύπαγε φώνησον τον άνδρα σου….»

«Ουκ έχω άνδρα» γιατί και όποιον έχουμε δεν είναι ο άνδρας, ίσως γιατί δεν αγάπησε κανένα η Σαμαρείτιδα, πέντε γαρ άνδρας, είχε, κι ακόμα και αυτόν που είχε εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν ο άνδρας της……ίσως δεν είχε αγαπήσει…..

…..Προσπαθούσε να πει, εκείνο το μεσημέρι η Σαμαρείτιδα, αλήθειες, αλλά ο νους της πίεζε προς τα πίσω….. Πού πρέπει να προσκυνάμε τον Θεόν, στο όρος Χωρήβ στα Ιεροσόλυμα;…… ο ένας περιορισμός μετά τον άλλο, έξω από τα όρια μιας πόλης που δεν την εκτιμούσε, δίπλα σε ένα φρέαρ που δεν της ανήκε, απέναντι σε έναν Ιουδαίο που δεν την αναγνώριζε…..

Η ζωή μας γεμάτη εμπόδια, ή έτσι νομίζουμε. 

Μα Κάποιος μας λέγει: «…έρχεται ώρα και νυν εστί….ότε οι αληθινοί προσκυνηταί….»

Νομίζω, αδελφοί μου, εδώ να σταθούμε…ας μην πάμε παραπέρα, διότι το φρέαρ βαθύ, άντλημα ουκ έχουμε….και άλλα πολλά τα δύσκολα της ζωής μας ή αυτά που μας λείπουν ή που νομίζουμε  πως μας λείπουν…..Αλλά εδώ ήλθε η ώρα και νυν εστί, που όλα αυτά μπορούν να καταργηθούν…. Αλλά για ποιόν; Για τον αληθινό προσκυνητή. Γιατί αυτός θα προσκυνήσει τω Πατρί εν Πνεύματι και αληθεία….και γαρ ο Πατήρ τοιούτους ζητεί…..εν Πνεύματι και Αληθεία, αδελφοί μου, γιατί Πνεύμα ο Θεός…..

Πρέπει λοιπόν να συμβαδίσουμε εν πνεύματι και αληθεία, χωρίς των δειλών τα παρακάλια και τα παράπονα….

Σήμερα, αδελφοί μου, η Σαμαρείτις και εμείς ήλθαμε εδώ, αντλήσαι ύδωρ….

Το ύδωρ που ξέρουμε…το ύδωρ που τόσες φορές αντλήσαμε και πάλιν όμως διψάσαμε…..και ο Θεός μας περιμένει, εδώ δίπλα και δεν έχει τίποτα….ούτε άντλημα, ούτε βρώσιν, ούτε τίποτα….και τα έχει όλα….και έχει και τον τρόπο να χορτάσει και εμάς « εις τον αιώνα….»

Το μόνο που ζητά εν αληθεία…..και πνεύματι…..

Αυτό να σκεφτούμε και εμείς σήμερα, να επιστρέψουμε στους περιορισμούς μας ξέροντας, ότι είναι Πνεύμα ο Θεός, να δούμε γύρω μας, «τας χώρας, ότι λευκαί εισί προς θερισμόν ήδη…», διότι, αδελφοί μου, «άλλος εστίν ο σπείρων και άλλος ο θερίζων…»

Ο Πατέρας μας έστειλε να θερίσουμε εκεί που δεν κοπιάσαμε, «άλλοι κεκοπιάκασι….» και εμείς στον δικό τους κόπο εισήλθαμε….

Πόσο ωραία, τόσο όμορφα λόγια…

Τόσο όμορφη αυτή η στιγμή σήμερα, εδώ δίπλα στο φρέαρ του Ιακώβ, με την Σαμαρείτιδα και τον Χριστό, μας αποκαλύφθηκαν όλα, μας δόθηκαν όλα, μόνο Πνεύμα και Αλήθεια…

Καιρός να ξεχάσουμε την υδρία μας, τον τρόπο που μέχρι τώρα αντλήσαμε ύδωρ και τόσες φορές πάλιν εδιψάσαμε… όλους αυτούς που έχουμε και κανέναν δεν έχουμε, νυν, και να μπούμε σε εκείνην την ευρυχωρία στους αγρούς για τους οποίους άλλοι εκοπίασαν και να χαρούμε και να δοξάσουμε τον Θεόν και να δούμε, τυφλοί, να αναβλέψουμε .

Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

 

Βρισκόμαστε πάντοτε σε κίνηση.

Κινούμαστε συνεχώς…από την Σαμάρεια της προσωπικής μας ζωής, σε κάποιο φρέαρ του Ιακώβ, «αντλήσαι ύδωρ»…Ξοδεύουμε τη ζωή μας σε ανθρώπους που ονομάζουμε «άνδρας μου», «γυναίκα μου» «παιδί μου» «φίλος μου», χωρίς τελικά κανείς από όλους αυτούς να μην είναι άνδρας, γυναίκα παιδί μου…

Ψάχνουμε να προσκυνήσουμε το Θεό σε κάποιο όρος ή σε Ιεροσόλυμα ή κάπου, κάπως, πάντοτε όμως έξω από εμάς. Και όταν έρχεται η ζωή να μας ερωτήσει πού είναι ο άνδρας σου, πού είναι το παιδί σου, ο φίλος σου εκείνος ο τόπος που θεώρησες ιερόν, «δεν έχω άνδρα» απαντάμε, δεν ξέρω που να προσκυνήσω το Θεό. Γιατί δεν μάθαμε ακόμα ότι όλα αυτά τα «όρια» που θέσαμε, όλη αυτή η επιμονή μας να επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδρομή αμαρτίας – μετάνοιας, από Σαμάρεια σε κάποιο φρέαρ του Ιακώβ από όπου ήπιαν –ίσως- και οι άλλοι πριν από εμάς, πριν τον Χριστό, είναι δική μας διαδρομή.

Γιατί δεν καταλάβαμε ποτέ ότι η Αλήθεια είναι Πρόσωπο.

Ο Θεός είναι Πρόσωπο, απέναντι, δίπλα και μέσα μας. Αυτοί που ονομάσαμε άνδρας μου, γυναίκα, παιδί μου, είναι επίσης πρόσωπα, ομοούσια μαζί μας, αλλά με άλλη υπόσταση. Για αυτό και κανείς δεν μας έγινε άνδρας….Γιατί ούτε στο όρος Χωρήβ ούτε στα Ιεροσόλυμα πλέον δει προσκυνείν.

Διότι Πνεύμα ο Θεός και πρέπει να τον προσκυνούμε εν Πνεύματι και αληθεία.

Και η Ανάσταση του Κυρίου, μας ελευθερώνει από τα δεσμά του ψεύδους. Λέμε ψέματα γιατί φοβόμαστε το θάνατο, τη μοναξιά την αποτυχία. Όλα αυτά είναι μορφές, μιμήσεις του θανάτου.

Έχουμε πείσει τον εαυτό μας ο καθένας για κάτι…εκείνη είπε. Εγώ είμαι γυναίκα Σαμαρείτισσα…και ερχόταν απόγευμα για νερό, σχεδόν λαθραία, γιατί είχε μπει σε μια ιδέα, σκέψη για τον εαυτό της, μόνη της. Για αυτό όταν ο Ιησούς την ελευθερώνει από όλα αυτά, «απήλθεν εις την πόλιν και λέγει τοις ανθρώποις», ελάτε να δείτε άνθρωπον που μου είπε πάντα όσα εποίησα.

Αυτό είναι όλο. Αυτό έκανε την Σαμαρείτιδα, Φωτεινήν. Κάποιος να σου πει, όλα αυτά που εποίησες. Δεν τα ήξερες; Δεν ήξερες ότι τα ήξερε όλα…..Εκείνος!  Και τώρα ας τα μάθουν όλοι.

Η Αλήθεια όχι λοιπόν, η δική μας, αλλά η Αλήθεια σαν Πρόσωπο. Η αλήθεια η δική μας, ήρθε η ώρα και νυν εστίν, που δεν θα την

προσκυνούμε πια, αλλά εάν θέλουμε, να γίνουμε αληθινοί προσκυνηταί, γιατί τέτοιους μας θέλει ο Πατήρ, πρέπει να τον προσκυνούμε εν πνεύματι και αληθεία.

Οι διαδρομές που ως τα τώρα κάναμε, μας έφεραν συχνά σε φρέαρ του Ιακώβ, αλλά και πάλι διψάσαμε. Αυτή η επαναλαμβανόμενη κίνηση, αυτές οι επαναλήψεις της ζωής μας, όταν συναντώμεθα με τον Ιησού, όπως σήμερα, ας γίνουν «ίνα μη διψώ, μηδέ έρχομαι ενθάδε αντλείν»     

 

 

Άγιος Παΐσιος: Δόξα σοι ο Θεός.

 

-Γέροντα, τι σημαίνει το «δόξα σοι ο Θεός»;

– «Δόξα σοι ο Θεός» θα πει «να γίνει γνωστός ο Θεός στους ανθρώπους». Βλέπεις και εκείνο που είπε ο Χριστός: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης …και νυν δόξασόν με σύ, Πάτερ», μερικοί το παρεξηγούν και λένε: «Εγώ Πατέρα, Σε έκανα γνωστό επί της γης, κάνε με γνωστό κι Εσύ, για να πιστέψουν οι άνθρωποι».

– Γέροντα, αισθάνομαι την ανάγκη να λέω περισσότερο το «δόξα σοι ο Θεός» παρά το «Κύριε ελέησον». Μήπως δεν είναι σωστό;

– Καλό είναι αυτό, ευλογημένη. Εγώ μπορεί να περάσω ολόκληρη μέρα κάνοντας εργόχειρο και λέγοντας «Δόξα σοι ο Θεός. Δόξα σοι ο Θεός , γιατί ζω. Δόξα σοι ο Θεός, γιατί θα πεθάνω και θα πάω κοντά στον Θεό.

Δόξα σοι Θεός, ακόμη και αν με βάλει στην κόλαση και πάρει έναν κολασμένο στον Παράδεισο. Και εάν θέλει να μη με θυμάται στην κόλαση και λυπάται , ας πάρει πολλούς κολασμένους στον Παράδεισο, ώστε η χαρά Του γι’ αυτούς να είναι περισσότερη και να λιγοστέψει η στενοχώρια Του για μένα».

Το «δόξα σοι ο Θεός» να μη λείπει ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το «δόξα σοι ο Θεός» έχω για χάπι του πόνου τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το «δόξα σοι ο Θεός» είναι ανώτερο και από το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Έλεγε ο Παπα- Τύχων : «Το “ Κύριε ελέησον” έχει εκατό δραχμές, το “δόξα σοι ο Θεός” έχει χίλιες δραχμές∙ είναι δηλαδή πολύ πιο ακριβό».

Ήθελε να πει ότι ο άνθρωπος ζητάει το έλεος του Θεού από ανάγκη ,ενώ δοξολογεί τον Θεό από φιλότιμο, και αυτό έχει μεγαλύτερη αξία.

Συνιστούσε μάλιστα να λέμε το «δόξα σοι ο Θεός», όχι μόνον όταν είμαστε καλά , αλλά και όταν περνάμε δοκιμασίες , γιατί και τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Θεός για φάρμακα της ψυχής.

– Γέροντα, μερικές φορές , όταν λέω «δόξα τω Θεώ», νιώθω μέσα μου ένα φτερούγισμα. Τι είναι αυτό;

– Αγαλλίαση πνευματική είναι. Τώρα, επειδή μου έδωσες χαρά που λες «δόξα τω Θεώ», από την χαρά μου θα αρχίσω να γράφω «δόξα τω Θεώ, δόξα τω Θεώ», και θα γεμίσω μία κόλλα χαρτί με το «δόξα τω Θεώ».

Ο Θεός να σε αξιώσει στην άλλη ζωή να είσαι μαζί με τους Αγγέλους που δοξολογούν συνέχεια τον Θεό.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, Περί Προσευχής,
έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»,

 

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

«Και διαγενομένου του Σαββάτου….»

…και όταν πέρασε το Σάββατο…… 

Γιατί για όλα υπάρχει ο χρόνος τους….και ο χώρος τους. Για όλους μας και για τον καθένα από εμάς…..ξεχωριστά.

Μόνον ο Θεός δεν περιορίζεται στον χώρο και στον χρόνο. Δεν έχει την δική μας διαδρομή.

Εμείς έχουμε…. Εμείς χρειαζόμαστε το λίγο φως και την δύναμη που δίνει το πρωϊνό της μίας των Σαββάτων, δηλαδή της επομένης μέρας μετά το Σάββατο, ανατείλαντος του ηλίου, για να έχει η ψυχή συγκεντρώσει τα αρώματα της υπομονής, της αγάπης και της ελπίδας, προπάντων της….. μοναξιάς.

Να έχει βιώσει την Μεγάλη Παρασκευή, ψυχή μυροφόρος δίπλα σε επιτάφιο γεμάτο αρώματα, να έχει μετρήσει τον χρόνο του πένθους, του δικού της πένθους και λίαν πρωί, την μία των Σαββάτων, έτοιμες οι ψυχές, μέσα στον δικό τους χώρο και χρόνο, η Αγάπη θα αναζητήσει ένα Τάφο καινό, πίσω από ένα λίθο, μέγα σφόδρα.

Δεν ψάχνει άνθρωπος άνθρωπο, δεν ψάχνει όμοιος Τον όμοιο….

Εμείς ψάχνουμε ο ένας τον άλλο για να λυτρωθούμε, αλλά μάταια, τρόμος και έκστασις και μόνον το κτιστόν αναζητά το άκτιστον, το Φως τη πηγή του. Όλα τα άλλα είναι μια διαδρομή….εάν ζητείται λοιπόν Ιησούν τον Ναζαρηνόν τον Εσταυρωμένον…..ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν.

Όμως μην μείνετε σε αυτόν,,, αλλά υπάγετε….

Μην σταθούμε σε τόπους, πλέον και χρόνους. Ηγέρθη και μαζί Του και εμείς, προάγει ημάς. Αυτός προάγει ημάς, δεν μπορούμε να μείνουμε ώδε, στον τόπο όπου έθηκαν Αυτόν. Σειρά έχει η Γαλιλαία, πίσω στην Αρχή, εκεί που θα Τον δούμε.

Αυτή είναι τώρα η διαδρομή μας, όλη αυτή η πίεση του Σαββάτου και ότι κι΄ αν είπαμε ο ένας προς τον άλλο, όσο και αν μας απασχόλησε το τις αποκυλίσει υμίν τον λίθον….ας αναβλέψουμε και ας δούμε ότι αποκεκύλισθαι ο λίθος, όσο μεγάλος και αν ήταν.

Μόνο να αναβλέψουμε, μόνο να έχουμε αγοράσει αρώματα, μόνο να έχουμε συμπληρώσει τον χρόνο, της μίας των Σαββάτων, μόνο να είναι λίαν πρωί, να έχει παρέλθει η νύκτα μα όχι εντελώς, να είναι όλα στο μεταίχμιο, στην άκρη εκεί που η ψυχή φτάνει γεμάτη τρόμο αλλά και έκσταση.

Στην κατάλληλη στιγμή του καθενός μας.

Ο χώρος δεν είναι εδώ που έθηκαν Αυτόν και εμείς ….συνεχίζουμε αδελφοί μου…

Εκείνος τώρα προάγει ημάς.

Άλλος χώρος στην Γαλιλαία.

Μην φοβούμεθα ας αναβλέψουμε εκεί θα Τον Δούμε.

 

Καλή μας Ανάληψη.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, τις περισσότερες φορές, με λάθος τρόπο. Σαν ένα γεγονός ξένο, διαφορετικό, απόμακρο. Εστιάζουμε σχεδόν πάντα στο σώμα, που ως «σήμα» του προσώπου που αγαπήσαμε, εκλείπει. Και για εμάς, πεθαίνει. Ενώ, ούτε για τον εαυτό μας τον ίδιο, ούτε για τους άλλους ποτέ δεν περιορίσαμε την ύπαρξή μας, ή την ύπαρξη των άλλων στο σώμα.

Εμείς γνωρίζουμε ότι ποτέ σχεδόν δεν αισθανθήκαμε να είμαστε μόνον σώμα, ίσως περισσότερο, βλέμμα….Περισσότερο υπάρξαμε εκεί που ήταν το βλέμμα μας, παρά εκεί που είναι το σώμα μας. Και μετά το θάνατο κάποιου που αγαπήσαμε, το βλέμμα μας, μένει ορφανό ψάχνουμε αλλά δεν βλέπουμε πια το σώμα που αγαπήσαμε, το σήμα, νομίζουμε ότι έχει χαθεί. Και αναζητούμε συχνά, παρηγοριά, στο μόνο, σήμα…..που απομένει, το μνήμα, ο τάφος, ότι υπάρχει ακόμα διαθέσιμο στο βλέμμα μας.

Αυτό όμως που αγνοούμε συχνά, είναι η ψυχή μας και η δύναμή της. Αυτό το αγνοήσαμε, σαν μικρά παιδιά και όταν ζούσαμε μαζί με αυτούς που αγαπήσαμε. Και τότε οι ψυχές μας αγαπιόνταν, πολύ, πολύ δυνατά, η μία ψυχή αγκάλιαζε την άλλη και ζούσαμε την χαρά της κοινωνίας…. Τα σώματα, πάντα άπειρα, αδέξια, προσπάθησαν να αγαπηθούν….

Ο Χριστός ακούμπησε πάντα, τα σώματα για να τα θεραπεύσει, εύκολα με απλές κινήσεις, όμως μίλησε πάντοτε με στόχο τις ψυχές. Η ψυχή Του πονούσε σφόδρα όταν μοιραζόταν το Πάθος μαζί μας και εμείς Μαζί Του.

Και σήμερα, ο Πιλάτος, ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και οι Μυροφόρες, το σώμα, σκέφτονται. Ο Ιωσήφ και οι Μυροφόρες θέλουν να Το κρατήσουν λίγο ακόμα κοντά τους, να το αγαπήσουν λίγο ακόμα. Με σινδώνι, καθαρά και αρώματα, σε μνημείο λελατομημένον εκ πέτρας, και μύρα. Και θάρρος το θάρρος που γεννά η έννοια του θανάτου.

Και με ότι καλλίτερο έχουν έρχονται οι Μυροφόρες, ανατείλαντος του ηλίου, όμως αυτό το οποίον ήθελαν, «ουκ έστιν ώδε» «ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν» θα μάθουν ότι δεν είναι εκεί, σε τάφο, αλλά «ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν» εκεί αυτόν όψεσθαι.

Κάθε άνθρωπος μας που τέθνηκε, απλά «προάγει υμάς εις την Γαλιλαία», προάγει, προπορεύεται, έχει προχωρήσει μπροστά και θα μας περιμένει στην Γαλιλαία, όπου εκεί θα τον δούμε.

Ο Χριστός έμεινε δίπλα μας, είναι δίπλα μας, αλλά και προπορεύτηκε «καθώς είπεν υμίν» ότι μας περιμένει, ότι θα συναντηθούμε, θα Τον ιδούμε.

Η έννοια του θανάτου μόνον σαν ολοκλήρωση. Η πραγματικότητα του θανάτου είναι ότι εμείς, ζητάμε «εσταυρωμένον», πάντα εαυτόν και αλλήλους μέσα από την καθήλωση, την υποδούλωση και τον περιορισμό του θανάτου. Ενώ η Ανάσταση και ο νεανίσκος ο περιβεβλημένος στολήν λευκήν, μας θαμβώνουν….μας προάγουν.

Και ενώ αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, συχνά, με μύρα, σινδόνας καθαράς και τόλμη και θάρρος, το γεγονός του μη θανάτου, της Ανάστασης, μας γεμίζει τρόμο και έκσταση. Κάθε υπέρβαση αυτών που έχουμε στην σκέψη μας, μας γεμίζει τρόμο και έκσταση.

Αυτό μας μαθαίνει η Ανάσταση.

Αυτό ήλθαμε και σήμερα, όρθρου βαθέως, του ηλίου ανατείλλαντος  να μάθουμε. Το «ουκ έστι ώδε».

Μέσα στην εκκλησία, Πανάγιο Τάφο του Χριστού, εις τον τόπον όπου έθηκαν Αυτόν, θα ακούμε το χαρμόσυνο μήνυμα. Και σιγά σιγά, ο φόβος και η έκστασις θα μεταβάλλεται.

Η τυφλότητα μας θα γίνεται φως, η παραλυσία μας, από καθήλωση θα γίνεται ελευθερία, «ως είπεν υμίν».

Και θα προάγωμεν εις την Γαλιλαία, εκεί Αυτόν οψόμεθα.

 

Αμήν

Πάσχα με τον Άγιο Πορφύριο.

 

Αντί άλλης Πασχαλινής ευχής, θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του μακαριστού γέροντα Πορφυρίου, όπως τα έζησα μια Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του. Πήγα να τον δω σαν γιατρός. Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα, με παρεκάλεσε να μη φύγω.

Κάθισα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του.

 Με ρώτησε: -Ξέρεις το τροπάριο που λέει “Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…”;

 -Ναι, γέροντα, το ξέρω.

 -Πες το. Άρχισα γρήγορα γρήγορα. “Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν· και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον”.

-Το κατάλαβες;

-Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για την ερμηνεία του. Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:

 -Τίποτε δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης…Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα. Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα.

 Ο Χριστός μας πέρασε από τον θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα “θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν”. Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την “απαρχή” της “άλλης βιοτής, της αιωνίου” ζωής κοντά Του.
Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε.

Σιώπησε λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:

-Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε και μεις να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του… Τι ευτυχία η Ανάσταση! “Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον”.

Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι· να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε και μεις να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση τον Κυρίου και τη δική μας.

Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα. -Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεφτό στον εαυτό σου και να λες αργά αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου -και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.

Μου σφίξε το χέρι, λέγοντας: -Σου εύχομαι να “σκιρτάς” από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, “ο μόνος ευλογητός των Πατέρων”… Ψάλε τώρα και το “Χριστός Ανέστη”. Υστερόγραφο δικό μου: “Αληθώς Ανέστη”.

 

Κείμενο του καθηγητή καρδιολογίας Γεωργίου Παπαζάχου (1935-2001) δημοσιευμένο στο βιβλίο “Πάσχα το τερπνόν” των εκδόσεων Ακρίτας