Δευτέρα Κυριακή των Νηστειών του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

 

Πολλοί από εμάς, περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας, κουβαλώντες στη πλάτη μας, κάποιον άρρωστο ή κάποιον που κάνει τον άρρωστο για να επιζήσει…. ή επιλέξαμε εμείς οι ίδιοι να προχωράμε ή να μην προχωράμε «αιρόμενοι υπό τεσσάρων»φορτώνοντας τον εαυτό μας επάνω σε κάποιους άλλους, δικούς μας ανθρώπους. Ή ακόμα πιο συχνά, κουβαλάμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, σαν φορτίο, στην πλάτη μας, ένα εαυτό καθηλωμένο και σχεδόν ανάπηρο, δέσμιοι των παθών μας. Σχεδόν παράλυτοι….δεσμευμένοι, καθηλωμένοι.

Και σε αυτήν την περιορισμένη Καπερναούμ όπου ζούμε εισέρχεται «πάλιν» και πάλιν ο Ιησούς Χριστός.

Και το ακούμε, το μαθαίνουμε πάντα…..

Αλλά….δεν δυνάμεθα προσεγγίσαι Αυτόν…..Τον ακούμε, αλλά δεν μπορούμε να Τον προσεγγίσουμε ….  «δια τον όχλον»….

Μας εμποδίζει ο όχλος που μας περιβάλλει, ο θόρυβος, οι μέριμνες…Μας κρατά καθηλωμένους από κάτω του, ο παράλυτος που κουβαλάμε, ο εαυτός μας ή αυτός που συμβάλλαμε για να είναι παράλυτος απλά και μόνο για να μην αλλάξουμε.

Ζούμε έτσι……

Και για να αλλάξει κάτι, για να φθάσουμε σε Αυτόν που ακούμε, χρειάζεται να αποστεγάσουμε τη στέγη, να ξεπεράσουμε τα όρια, να βγούμε από τον εαυτό μας, κάνοντας κάτι που μοιάζει παράλογο.

Να βγεις από τον εαυτό σου, σημαίνει, να μπεις στον εαυτό σου.

Επειδή έξω από εσένα, ο όχλος πάντα θα σε συνθλίβει, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, πρέπει να μπεις, στον εαυτό σου, να συγκεντρώσεις τον Νου σου, εντός σου, να αποστεγάσεις, τα στεγανά σου, για να βρεθείς εμπρός στον Χριστό.

Ολόκληρος!

Εσύ και τα πάθη σου, εσύ και οι αμαρτίες σου, όχι σε κάποια καλλίτερη ή ιδανική θέση, αλλά όπως πραγματικά είσαι.

Εσύ, οι άλλοι, ο παράλυτος που κουβαλάς επάνω σου ή μέσα σου, ο κράβαττος που έγινε ο περιορισμένος σου κόσμος.

Μόνον έτσι, ολόκληροι, φθάνουμε εμπρός στον Χριστό. Με όλη μας την πορεία και έτσι, εύκολα, ο Χριστός θα μας θεραπεύει και θα μας δείξει ένα δρόμο που σίγουρα ξέραμε και πριν, τον δρόμο προς το σπίτι μας.

Μας οδηγεί εκεί που ήμασταν και πριν, στον οίκον μας, αλλά, τώρα εντελώς αλλιώτικους. Θα έχουμε μαζί μας τον κράβαττον της πρώην ζωής μας, για να έχουμε την μνήμη της αμαρτωλότητας μας, το όριο της ασθένειάς μας, για να μην ποτέ υπερηφανευθούμε.

Είναι πολύ σημαντικό, σήμερα, να το καταλάβουμε αυτό: Ολόκληροι προσπίπτουμε στον Χριστό. Αυτό που είμαστε. Και ο Χριστός μας θεραπεύει. Όμως, εμείς, πρέπει να αποστεγάσουμε το χώρο που ορίσαμε να μας συνέχει, να μας πνίγει. Και τους άλλους.

Αυτό μας διδάσκει ο Ησυχασμός και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Όταν ο άνθρωπος συγκεντρώσει τον Νου του και από όχλος ή από τετράδα, γίνει ο ένας, το ένα μοναδικό πρόσωπο, όταν στην πραγματικότητα, μείνει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ θα ακούσει εκείνο το θαυμάσιο:

«Σοι λέγω…..»! «έγειρε και άρον….και ύπαγε…..!».

Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να παραμερίσουμε, όχλους, στέγες, αυτούς που μας κουβαλάν και τους κουβαλάμε και να βρεθούμε ΜΟΝΟΙ, ενώπιον Του. Αυτό θα είναι το μέτρο της πίστης μας. Όταν μείνεις μόνος, τότε, θα δεις ποιόν έχεις εμπρός σου και μέσα σου.

Αλλά πόσο συχνά μένουμε μόνοι; Πότε μαζεύεται ο Νους μας, πότε το βάρος των άλλων ή το βάρος που αναθέτουμε εμείς στους άλλους μας άφησε, μη παράλυτους να κινηθούμε πέρα από τα όρια ενός κρεβατιού….;

Ησυχασμός είναι αυτός ο συγκλονιστικός ενικός: Το «σοι λέγω…!»

Ακούγεται μόνο από τον Χριστό, προς τον ένα, τον μόνο, τον ολόκληρο Άνθρωπο.    

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Εκ του κατά Μάρκον

Δεν είμαστε ποτέ μόνοι στα πάθη μας.

Θα αναζητήσουμε πάντα κι άλλους κι όλοι μαζί θα σχηματίσουμε ένα πρόβλημα, μία καθήλωση, μία παραλυσία. Και θα φέρουμε στην πλάτη μας το πρόβλημα των άλλων ή και θα φερόμεθα υπό των άλλων, στις πλάτες τους, επάνω στο κράβαττο των καθηλώσεων και των εμμονών μας. Περιορισμένοι, βαστάζοντες και υπο-βασταζόμενοι.

Και σχεδόν πάντα, αφού σχηματίσουμε αυτό το συγκύτιο, ενωμένοι παράλογα, στέρεα και με έναν κράβαττο φορέα μεταξύ μας, θα γίνουμε ένα και οι άλλοι γύρω μας οι «έτεροι» όχι εταίροι, αλλά ξένοι , που τελικά και αυτοί θα μας καθηλώνουν στην θέση μας.

Κι όταν θα εισέλθει ο Ιησούς εις τη Καπερναούμ της δικής μας ζωής, θα σπεύσουν όλοι να ακούσουν τον λόγο αυτού κι εμείς δυσκίνητοι στους εγκλωβισμούς μας, «αιρόμενοι υπό τεσσάρων» ίσως, να μην δυνάμεθα προσεγγίσαι αυτώ, δια τον όχλον των ήδη πολλών και παρωχημένων αμαρτιών μας.

Συχνά είμαστε σε μιαν τέτοια κατάσταση.

Όμως η πίστη μας είναι αυτή που θα μας σώσει. Γιατί αυτή η πίστη δύναται να μας οδηγήσει σε μια υπέρβαση «παράλογη» σαν και αυτήν των προσώπων της σημερινής παραβολής.

Να χαλάσουμε τα όρια που η αμαρτία μας δημιούργησε, να αποστεγάσουμε την στέγη των περιορισμών μας, να χαλάσωμεν τον κράβαττον των καθηλώσεων και των αναπηριών μας, και να «καταίβομεν» κυριολεκτικά, σε εκείνο το βάθος της καρδιάς μας, σε εκείνον τον οίκο που εισήλθεν ο Ιησούς για να μας συναντήσει. Και βέβαια για να μας θεραπεύσει.

Ιδών την πίστη μας.

Αδελφοί μου, αυτή είναι η διαδικασία για να βγούμε από τον περιορισμένο κόσμο που χτίσαμε γύρω από το κρεβάτι των αμαρτιών μας. Να αποστεγάσουμε στέγες, να χαλάσουμε την βολικότητα της αναπηρίας μας.

Αυτή είναι η εξουσία που έχει ο Υιός του Ανθρώπου, ο Χριστός, επί της γης και επί της ζωής μας.

Το μόνο που χρειάζεται, παρά τη δυσκολία μας, με όσους έχουμε μπλέξει το συγκύτιο της ζωής μας, να μην πάψουμε να προχωρούμε προς τον οίκον όπου έχει εισέλθει ο Κύριος.

Μαζί με αυτούς τους συν-κρατούμενους μας, μαζί με τον κράβαττο της αναπηρίας μας που μας συν-έχει και μας κρατά μαζί.

Τι είναι αυτό που μας κρατά μαζί;

Ας αναλογισθούμε ο καθένας μας ξεχωριστά.

Με τι «κράβαττο» έλκουμε και δένουμε κάποιους μαζί μας;

Είναι οι δεσμοί οικογενειακοί, ερωτικοί, οικονομικοί, κάποιας ανάγκης; Και ποιας μορφής είναι;

Και όπως και να είναι, να μάθουμε σήμερα, ότι με αυτά τα πρόσωπα που καθηλωθήκαμε, με αυτά και θα σωθούμε, όλοι μαζί.  Εάν αποστεγάσουμε τους περιορισμούς μας, εάν χαλάσουμε τις καθηλώσεις μας, εάν ξεπεράσουμε την «αδυναμία» προσέγγισης που νομίζουμε ότι προκαλούν οι «άλλοι» γύρω μας.

Και αυτά όλα, εδώ, στην επίγειο ζωή μας, στη κάποια Καπερναούμ, που παροικούμε.

Για αυτό και αυτή η τόσο ωραία και σημαντική λεπτομέρεια: Και όταν θα λάβουμε την άφεση των αμαρτιών μας και όταν θα λάβουμε από τον Κύριο, την σωτήρια εντολή: « ύπαγε εις τον οίκον σου», θα ακούσουμε και ας το ακούσουμε και το «άρον τον κράβαττον σου».

Μαζί, αδελφοί, θα πάρουμε, όσο θα πορευόμαστε στην επίγειο ζωή και την μνήμη του ποιοι ήμασταν. Η άφεση είναι «σχεδόν» πλήρης.

Θα κουβαλήσουμε πάνω μας, στην συνείδησή μας, την βάση της πριν καθήλωσής μας. Για να εργασθούμε με ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ. Για να συν-χωρέσουμε και συν-παθήσουμε τους άλλους.

Η πορεία προς τον οίκον μας είναι ενεργή και ενεργείται με επίγνωση της αμαρτωλότητας και της φύσης μας που επέλεξε κράβαττους, φέροντες και φερομένους.

Ίσως, εκεί, στο οίκο μας, απαλλαχθούμε από όλα, όταν φθάσουμε, έως τότε όμως, εναντίον πάντων, ας γινόμαστε αιτία Δόξας του Θεού.

Αμήν.

      

 

Ο Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Ευ-αγγελισμό εορτάζομε σήμερα, αδελφοί μου. Ένα χαρούμενο μήνυμα. Μια εορτή εορτών, μία αναγγελία.

Γιορτάζουμε το δώρο της ζωής. Αυτής της ζωής που προ-έρχεται από τον Θεό, από την Θέληση του Θεού, και μέσα από την βούλησή  Του, αφελεί το όνειδος της στείρας στους ανθρώπους, και εντέλλεται τη Παρθένω «ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξει υιόν».

Από την αρχή του κόσμου τούτου, με αυτήν την ορμή πραγματώνεται η ζωή. Συμβάλλει ο Θεός και οι άνθρωποι και γεννάται εκ του μη όντως εις το είναι, ύπαρξη. Εκείνος που αποκάλεσε τον Εαυτόν Του «Εγώ ειμί ο Ων», θέλει να έρθουν εις το είναι υποστατικές υπάρξεις της δικής Του ενέργειας. Και αυτό το είναι το κτιστό εκ του ακτίστου, πάντα μία έκπληξη. Η κάθε νέα ζωή μία μοναδική πραγματικότητα, μοναδική και ανεπανάληπτη.

Ερχόμαστε μέσα από το όνειδος της σαρκικής ένωσης εις το είναι με μόνο σκοπό, να υπάρξουμε. Να γίνουμε «όντες» και να επιστρέψουμε στην ενόραση του Θεού, απολαμβάνοντες τις ενέργειες του Θεού.

Αυτή η συνεχής εκπόρευσις των Θείων ενεργειών με την συμβολή του Ανθρώπου, γεννά Ζωή. Όλοι προερχόμαστε εκ του ενός και όλοι είμαστε ο Ένας.

Εν Χριστώ «περιέκρυβε εαυτήν- η Ελισάβετ- η γυνή Ζαχαρίου- μήνας πέντε, λέγουσα, ότι ούτω μοι πεποίηκεν ο Κύριος εν ημέραις, αις επείδεν αφελείν το όνειδος μου εν ανθρώποις».

Περικρύβουμε όλοι μας, αδελφοί, τον εαυτόν μας, και τη ντροπή μας, γιατί σαν ντροπή έχουμε την θέληση μας για ζωή. Και όταν ξεχνάμε ότι η διάσταση της ύπαρξης μας είναι μόνο εν Θεώ, τότε καταντάμε σε μία εγωιστική χρήση της δυνατότητας μας για περαιτέρω ζωή. Για όντως Ζωή. Εάν η επιθυμία μας για ύπαρξη προς τον άλλον, για πρόσωπο προς πρόσωπο, κατεβαίνει σε εγωκεντρική ικανοποίηση και ναρκισσιστική συμπλήρωση, ο άλλος, αντί για συνεργάτης στην δημιουργία, γίνεται συνεργός στην ενοχή. Και αλληλοκαταναλονώμεθα αγαπώντες και μισούντες εις μάτην. Και τότε η ύπαρξη μας παντρεύεται το όνειδος, την ενοχή.

Και όμως. Ο άγγελος Γαβριήλ, αποστέλλεται, εδώ και παντού, και κάθε στιγμή στη στειρότητα μας ή στις μεμνηστευμένες ή όχι σχέσεις μας. Στις «νόμιμες» ή «παράνομες» προσπάθειες μας. Και πάντα έρχεται αφελείν το όνειδος μας εν ανθρώποις.

Έρχεται με το «χαίρε» στον καθένα από εμάς. Εν ασπασμώ. Και ευαγγελίζεται το «μη φόβου» Ειρήκαμεν χάριν παρά τω Θεώ. Σαν αύρα

απαλή, αυτή η κίνηση των αγγέλων αέναη, προσωπική.  

Ποιος θα δεχθεί;

Ποιος θα απαντήσει από εμάς;

Ποιος θα αισθανθεί τον ασπασμό;

Ποιος θα περιμένει και θα ξέρει τι περιμένει;

«Μη φοβού Μαριάμ. εύρες Χάριν παρά τω Θεώ».

Εγκαινιάζεται σήμερα, με την Παρθένο Μαρία, μια αλλιώτικη σχέση κτιστού με το Άκτιστο.

Από την μια μεριά η στειρότητα μας, η ήδη προχωρημένη ηλικία των μάταιων προσπαθειών μας που μόνο όνειδος έφεραν και να κρυβόμαστε ο ένας απ τον άλλον. Και από την άλλη, εκείνη που «άνδρα ου γινώσκει» απόλυτα ελεύθερη, ευλογημένη εν γυναιξί. Και έτσι γεννιέται Εκείνος, που Υιός Υψίστου κληθήσεται. Θα βασιλεύσει μέσα μας και παντού και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος.

Μαθαίνουμε, σήμερα αδελφοί, την αλήθεια της ύπαρξής μας. Από την Ελισάβετ και από την Παρθένο Μαρία. Και από τον Γαβριήλ. Και από τον Θεό. Ευαγγελισμός της ύπαρξης μας. Μήνυμα σύλληψης εν γαστρί, εν σαρκί, δηλαδή, ευ-αγγελία του κάθε ανθρώπου, για την εν Χριστώ, εν Πνεύματι Αγίω, Θεοτοκία.

Και όλα αυτά, από Πάνω προς τα Κάτω, δίχως τη δική μας βούληση, αρπαγμένοι από την Θεία βούληση. Για εμάς το παράδειγμα της Παναγίας, «ιδού η δούλη Σου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα Σου».

Εάν αντιληφθούμε, αδελφοί μου, τις Θείες ενέργειες και στραφούμε προς τα μέσα, τότε, ίσως η στειρότητα μας γνωρίσει την γέννηση.

Η ζωή που εκπορεύεται με το Άγιο Πνεύμα, θα μας ανακαινίσει εν Χριστώ, και θα μας φέρει πρόσωπο προς πρόσωπο προς αλλήλους, όχι κρυπτώμενοι πλέον και αποκρύπτοντες το όνειδος των εγωτικών μας αποτυχιών, αλλά εν Νοϊ, ενωμένοι, απόλυτα ελεύθεροι στην μεταξύ μας σχέση, πραγματοποιούντες τον σκοπό μας, που είναι η ύπαρξη.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Εκ του κατά Λουκάν

«ούτω μοι πεποίηκεν ο Κύριος εν ημέραις, αις επείδεν αφελείν το όνειδος μου εν ανθρώποις».

Πόσα χρόνια υπομονής. Πόσα χρόνια σταθερής σχέσης με τον Θεό. Να βλέπεις ότι ο φυσικός χρόνος εξαντλείται και να συνεχίζεις να δοκιμάζεις τον εαυτό σου και την πίστη σου. Μια γυναίκα στην ηλικία της Ελισάβετ δεν περιμένει πια να εγκυμονήσει. Αλλά μια γυναίκα με την πίστη της Ελισάβετ συνεχίζει να προσεύχεται. Κι όταν ακόμα εκπληρώνεται η επιθυμία, «περιέκρυβεν εαυτήν μήνας  πέντε», κράτησε κρυφή αυτήν την εγκυμοσύνη.

Οι άνθρωποι του θεού, μπορούν να σωπαίνουν. Γιατί μιλούν με τον Θεό. Στρέφονται συνεχώς προς τον Θεό. Από Εκείνον περιμένουν την σωτηρία και σε Εκείνον επιστρέφουν. Για αυτό σιωπούν. Γιατί ξέρουν ότι Εκείνος ακούει. Τις καρδιές.

Και η Παναγία ζούσε στην σιωπή. Ζούσε στην σιωπή που γεννάει η σχέση με τον Θεό. Άκουγε μέσα στην καρδιά της συνεχώς τον Λόγο του Θεού. Και σιωπούσε. Αγαπούσε με αυτόν τον τρόπο. Και κάθε μέρα κέρδιζε. Κάθε μέρα ερχόταν πιο κοντά στην Θεοτοκία, πιο κοντά στο να γίνει εκείνη η γέφυρα ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Σιωπούσε η Παναγία, όπως σιωπούσε και η Ελισάβετ.

Πρέπει να προσέξουμε αυτήν την στάση. Σε ένα κόσμο που εξωτερικεύεται εντελώς, που εξωστρέφεται και αναλώνεται στην έκθεση του άλλου ή προς τον άλλο, οι άνθρωποι του Θεού σιωπούν. Αυτοί οι άνθρωποι ακούν. Τον άγγελο και την καλήν αγγελία του αγγέλου. Και στο «πως έσται τούτο», το «γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου» έρχεται σαν φυσική απάντηση στα υπέρ φύσιν.

Στην στειρότητα της γερασμένης Ελισάβετ, η κύηση και στην Παρθένο, η αναγγελία της σύλληψης. «Ότι ούκ αδυνατήση  παρά Θεώ  παν ρήμα». Μα για να γίνουν όλα αυτά, για να ξεπεραστεί ο φραγμός του δυνατού και του αδύνατου, πρέπει να υπάρξει ένας άνθρωπος σαν την Θεοτόκο. Πρέπει δηλαδή να υπάρξει ένας άνθρωπος που να ζει το υπέρ φύσιν σε έναν λόγο απλό: «άνδρα ου γινώσκω», «γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». Πρέπει να υπάρξει άνθρωπος σαν την Ελισάβετ που να επιμένει ενάντια στον φυσικό χρόνο και να προσεύχεται.

Πρέπει, αδελφοί μου, να ξέρουμε ο καθένας από εμάς, πόσο δεμένοι είμαστε από τους όρους της φύσης. Πόσο υπόδουλοι είμαστε από τους δεσμούς της ύλης, του χρόνου και του χώρου. Ζούμε μέσα σε αυτά τα όρια. Αλλά η ελευθερία είναι η δυνατότητα να ξεπερνάμε αυτά τα όρια. Να ευαγγελιζόμεθα.

Σήμερα, το ευαγγέλιο συνδυάζει δύο γεγονότα. Αντίθετα. Η ηλικιωμένη και στείρα και η Παρθένος. Και το μήνυμα της χαράς, ο ευαγγελισμός είναι η ένωση Θεού και Ανθρώπου στο Πρόσωπο του Θεανθρώπου. Από σήμερα δηλαδή, η φύση αναλαμβάνεται από τον ίδιο τον Κτίστη της και εκπληρώνει τον προορισμό της. Έτσι ώστε να γίνεται δυνατότητα για όλους αυτό  που κατόρθωσε η Παναγία.:

Η Θεοτοκία.

Κάθε στιγμή της ζωής μας, μπορούμε να είμαστε με τον Θεό: «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου».

Αυτό είναι σήμερα το ευαγγέλιο. Αυτή είναι η γιορτή. Όμως για τον καθέναν. Για όλους μας.

Ο ευαγγελισμός αναφέρεται σε όλους μας.

Η στειρότητα της Ελισάβετ αφορά όλους μας και το όνειδος αυτής της στειρότητας αφορά όλους μας.

Ας δούμε πού είμαστε, πόσο περιμένουμε, πόσο  προσευχόμαστε.

Πόσο σιωπούμε.

Πόσο ακούμε εκείνη την φωνή του αγγέλου.

Για να  περάσουμε από το όνειδος της ατεκνίας, στην Θεοτοκία.

Μέσα στην σιωπή να γεννηθεί ο λόγος και να γνωρίσουμε τον Λόγο.

Και την ελευθερία.