Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται

 

«Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται»

Της Κατερίνας Τσακίρη

Ο Κύριος, το Φως του κό­σμου δύει. Νεκρός επά­νω στο ξύλο του Σταυρού ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Εισέρχεται στο σκοτεινό βασίλειο του θανάτου και συντρίβει τη δύναμη του και μαζί τον αντίδικο μας. Η ψυχή Του χω­ρισμένη από το άχραντο σώμα Του, ενωμένη με τη θεότητα, φέρνει το μήνυμα της λύτρωσης στις ψυχές των μέχρι τότε κεκοιμημένων, και όποιοι το δέχονται καταυγάζονται από θείο φως.

Το τίμιο σώμα Του, χω­ρισμένο από την ψυχή, ενωμένο με τη θεότητα, τί­θεται στον πανάγιο Τάφο, αλλά δεν αποσυντίθεται. Το καινό μνημείο της θεόσωμης ταφής του Χριστού την τρίτη μέρα είναι κενό και από αυτό ανατέλλει ολόλαμπρος ο της δικαιοσύνης Ήλιος.

Για την Ορθοδοξία η στιγμή της Ανάστασης του Χριστού παραμένει ανεικόνιστη. Τόσο τα Ευαγγέ­λια όσο και η Παράδοση της Εκκλησίας σιγούν για τη στιγμή αυτή. Η Ανάστα­ση του Χριστού έγινε θεοπρεπώς με τρόπο απρόσιτο για τα ανθρώπινα μάτια. Τον αναστημένο Κύριο πολλοί τον είδαν, μίλησαν μαζί Του, κλήθηκαν να τον εγγίσουν και να τον ψηλαφήσουν. Κανένας όμως δεν είδε πώς έγινε η Ανάσταση του. Γι' αυτό και η Ορθό­δοξη εικονογραφία δεν περιγράφει την Ανάσταση, αλλά ιστορεί τη νίκη του Κυρίου κατά του θανάτου με την κάθοδο Του στον Άδη. Ο αναστημένος Κύριος εικονί­ζεται στην κάθοδο Του στον 'Άδη. Πατάει επάνω σε δύο θυρόφυλλα, τα όποια έχουν σπάσει και βρίσκο­νται ριγμένα κάτω, το ένα επάνω στο άλλο σε σχήμα χιαστί. Τριγύρω καρφιά κλειδαριές σπασμένες, κλει­διά, αλυσίδες, ριγμένα όλα κάτω άτακτα, προδίδουν τη δυναμική είσοδο και διάρρηξη της σκοτεινής φυλακής του Άδη από τον Νικητή του θανάτου.

 

Και με το παντοδύναμο χέρι Του ο Αναστημένος, που επάνω Του φέρει το σημάδι της πληγής, την ουλή του τραυματι­σμού από τους ήλους (τα καρφιά), πιάνει τον Αδάμ (εκπρόσωπο της ανθρωπότητας- σε άλλες παραστάσεις και την Εύα) και με βίαιη κίνηση τον τραβά έξω από το μνήμα όπου κατάκειται, και τον σηκώνει επάνω.

Και μια λεπτομέρεια πού κρύβει όλο το θεολογικό βάθος της Πίστεως μας: Ο Κύριος, πιάνοντας τον Αδάμ από το χέρι, δεν τον πιάνει από την παλάμη, αλλά από τον καρ­πό. Και μάλιστα η παλάμη του Αδάμ πέφτει αδύναμη προς τα κάτω. Γιατί ο Αδάμ (και άρα όλοι εμείς) είναι παράλυτος.

Παράλυτος, λοιπόν, ό Αδάμ. Παράλυτη ή Εύα. Παράλυτοι όλοι εμείς από την αμαρτία. Δεν μπορούμε να κά­νουμε κάτι ουσιαστικό για τη σωτηρία μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και δεν θα σωθούμε, θα μας σώσει ο Αναστημένος. Θα μας τραβήξει επάνω από τα μνήματα, τα μνήματα των κακών μας, των παθών, της αμαρτίας, του πνευματι­κού θανάτου.

Αρκεί να το θέλου­με. Αρκεί να το ζητάμε. Να Τον ζητάμε. Εκείνον! Τον Δυνατό, τον Ανα­στημένο! Να προσβλέ­πουμε στο βλέμμα Του, όπως ο Αδάμ στην εικο­νογραφία, να Τον παρα­καλούμε να έρθει να μας σώσει, να μας λυτρώσει. Και θα το κάνει. Δεν μπορεί να μην το κάνει. Γι' αυτό αναστήθηκε, «δια την δικαίωσιν ημών».

Δεν μας σώζουν οι αρετές μας, μήπως και έχουμε; αυτό δείχνει το παράλυτο χέρι του Αδάμ. Από την άλλη, δεν μας καταδικάζουν οι αμαρτίες μας. Γιατί ο Χριστός ανα­στήθηκε και μας σηκώνει από αυτές, εάν το θελήσουμε και Τον καλέσου­με στη ζωή μας αυτό δείχνει η έγερ­ση του Αδάμ από το μνήμα.

Χριστός Ανέστη, λοιπόν. Φωτοπλημμύρα στη γη, στον ουρανό άλλα και στην ανήλια χώρα του θανά­του. Φως ολόλαμπρο στον νου και στην καρδιά του ανθρώπου.

Και μέσα στο Φως της Ανάστασης γνωρίζου­με ποιος είναι ο Θεός, ο Ένας, ο Μόνος, ο Αληθι­νός: ο θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός. Με την παρουσία Του στη γη και τη διδασκαλία Του μας το αποκάλυψε. Με τη σταυρική Του θυσία και την Ανάσταση Του μας το απέδειξε.

Μέσα στο φως τής Ανάστασης βλέπεις ποιος είσαι εσύ, ο άνθρωπος, και αναγνωρίζεις ποιος είναι ο κάθε συνάνθρωπός σου. Διακρίνεις τον ηττημένο μα πονηρό διά­βολο και ξεφεύγεις τις καλοστημένες παγίδες του, τον περιφρονείς, αλλά και τον πολεμάς  ασυνθηκολόγητα.

Μέσα στο φως της Ανάστασης ζούμε εμπει­ρικά τη δύναμη της Ανάστασής Του, πού κάνει τα δύσκολα εύκολα και τα αδύνατα δυνατά.

Μέσα στο φως της Ανάστασης ζούμε την αληθινή ζωή, που δεν είναι μόνο μια εναλλαγή στιγμών και γεγονότων, αλλά κοινωνία αγάπης με τούς ανθρώπους και τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό, πού είναι η Ανάσταση και η ζωή μας.

Δεξιά και αριστερά στην εικόνα βλέπουμε τούς δίκαιους και τους προφήτες της Π. Διαθήκης με φωτο­στέφανο να περιστοιχίζουν τον Λυ­τρωτή τους και να στέκονται με θάμβος Όταν είδαν τον Κύριο τον προ­ϋπάντησαν, και τον αναγνώρισαν, δείχνοντας στους άλλους Εκείνον πού είχαν προφητέψει και που τον ερχομό Του είχαν προαναγγείλει. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει ο Βαπτιστής και Πρόδρομος Ιωάννης πού ζω­γραφίζεται να δείχνει με το δάχτυλο του τον Χριστό, αφού, όχι μόνο στη γη, αλλά και στον Άδη υπήρξε ο Πρόδρομός Του. Έτσι παριστάνεται η λύτρωση της ψυχής του Αδάμ και όλων των ψυχών πού χρόνια περί­μεναν την έλευση του Λυτρωτή.

Όμως, η Ανάσταση δεν αφορά μόνον όσους περιγράφει η εικό­να. Ή Ανάσταση δεν αφορά μόνο το τέλος της ιστορίας. Η Ανάσταση μπορεί να βιώνεται και σήμερα από τον καθένα μας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός σε στάση θριάμβου και δόξας, σε στάση κίνησης και ζωής, σε στάση έγερσης και ανάβασης, κατεβαίνει και στη δική μας ιστορία και στη δική μας ζωή. Απλώνει και σε μας τα παντοδύναμα χέρια της αγάπης Του, για να μας αναστήσει από το σκοτάδι της αμαρτίας και του θανάτου, στο φως και τη χαρά της αληθινής ζωής. Αυτός αν είναι το επίκεντρο της προσδοκίας και της ελπίδας μας, μπορεί να γίνει η Ανά­σταση και η ζωή μας.

Ένας μαθητής Λυκείου σημείω­σε στο ημερολόγιο του: «θέλω να ζήσω! Λαχταρώ τη ζωή! Αλλά μια ζωή τολμηρή στις αποφάσεις της, ριψο­κίνδυνη στις επιδιώξεις της, επαναστατική στην όποια υποδούλωση, δη­μιουργική στη δράση της, μεγάλη στις θυσίες, ισχυρή στην αφοσίωση της, ανυ­ψούμενη στον αιώνιο στό­χο της.'».

Αυτή τη ζωή δεν πρόσφερε στον καθένα άνθρωπο με την Ανάστα­ση Του;

θέλω να ζήσω, λοι­πόν! θέλω να ζήσω τη ζωή πού φανέρωσε ο Χριστός. θέλω να ζήσω! θέλω να γίνει Εκείνος, ο Αναστημένος Χριστός, η ζωή μου!

Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται!

Μεγαλόφωνος και χαρμόσυνος απαγγέλλε­ται ο περίφημος Κατηχητικός Λόγος όταν η Ανα­στάσιμη θεία Λειτουργία φτάνει στο τέλος της.

Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται!

Ανέστη Χριστός και υπάρχει, κυριαρχεί παντού η ζωή.

Χωρίς την Ανάσταση του  Χριστού,  χωρίς την πίστη, τη βεβαιότητα, τη βαθιά χαρά στην Ανάστα­ση του Κυρίου και θεού μας η ζωή γίνεται άλογη, άδικη, «άχρηστο πάθος»!

Μόνη   η   νύχτα   της Ανάστασης    μπορεί    να εμπνεύσει και να δώσει φως στις μέρες της ζωής μας.

Αυτή τη ζωή φανέρωσε ο Χρι­στός μας πάνω στη γης τριάντα και τρία χρόνια και αυτή τη ζωή ανύψω­σε στην υψηλότερη μορφή της, στη θυσία του Σταυρού.

Λοιπόν, Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται!

Χριστός Ανέστη!

Το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος για το Πάσχα.

 

«Αδελφοί μου αγαπητοί, παιδιά μου αγαπητά, ακούμε τις ημέρες αυτές τον ενθαρρυντικό λόγο: «Μηδείς φοβείσθω θάνατον ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος»!

Προσδοκούμε αδελφοί μου ανάστασιν νεκρών. Αυτή η προκλητική για τη λογική μας ελπίδα, βασισμένη στο ιστορικό γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, παραμένει η έσχατη και μεγάλη πηγή νοήματος για τον άνθρωπο και τον κόσμο.

Είναι ο Αναστημένος Χριστός που φωτίζει την Ιστορία με τις κορυφώσεις της, αλλά και τα σκοτάδια της ανθρώπινης περιπέτειας που τη συνοδεύουν. Φωτίζει και ερμηνεύει τα γεμάτα πόνο και αναπάντητα «γιατί». Αυτά που συχνά μας συνθλίβουν και ξεχειλίζουν σαν την κραυγή του αγίου των γραμμάτων μας: «Σαν να ‘χαν ποτέ τελειωμό τα πα-
θια κ’ οι καημοί του κόσμου».

Παραμένουμε συγκλονισμένοι από την τραγωδία των Τεμπών. Οδυνηρός καθρέπτης των πολλών πόνων όλων μας, συνόδευσε τη φετινή μας πορεία προς το Πάσχα. Σφράγισε τη συνείδησή μας. Οδήγησε τη σκέψη πολλών στα μεγάλα ερωτήματα.

Αν δεν αναστήθηκε ο Χριστός, είναι μάταια η πίστη μας, βεβαιώνει η πνευματική μας παράδοση. Αξίζει να θυμόμαστε ότι ο Αναστάς δεν περιφρονεί αλαζονικά την ανθρώπινη συνθήκη. Η Ανάσταση δεν είναι μια φαντασίωση κοσμικής δύναμης. Είναι Αυτός, που ως άνθρωπος παρακάλεσε τον Θεό Πατέρα να αποφύγει το μαρτύριο, που προδόθηκε από ένα δικό Του άνθρωπο, που εμπαίχθηκε, που μαστιγώθηκε, που πόνεσε και μάτωσε πολύ, που αναφώνησε «Θεέ μου, Θεέ μου, ινα τί με εγκατέλειπες», που πέθανε πάνω στο Σταυρό. Τον είδαμε τη Μεγάλη Εβδομάδα «κατάστικτον τοις μώλωψι», ηττημένο μπροστά στα μάτια των μαθητών, τελειωμένο για την ανθρώπινη αντίληψη, ολοκληρωτικά ταπεινωμένο.

Αυτόν τον Εσταυρωμένο λατρεύουμε, σ’ Αυτόν πιστεύουμε. Αυτός ο ηττημένος, σκάνδαλο ο Ίδιος και μωρία, είναι ο Θεός. Η εκκλησιαστική μας Παράδοση διατρανώνει τολμηρά: «Θεός απέθανεν· αίμα Θεού … επί του σταυρού». Αυτός διαλύει το κράτος του θανάτου, «καθότι ουκ ην δυνατόν κρατείσθαι υπό της φθοράς τον αρχηγόν της ζωής». Θεάνθρωπος ων, ανασταίνεται μαζί με την ανθρωπότητα.

Η ανθρώπινη Ιστορία, η τραγικότητα, το φυσικό κακό, το αδιανόητο κάποτε ηθικό κακό, η βάναυση ματαίωση των ονείρων μας σε όλα τα επίπεδα, όλα μπορούν, όλα καλούνται να μετάσχουν στην μεταμορφωτική προοπτική της Ανάστασης. Απέναντι στη φθορά ολόφωτη η Χάρη της Ανάστασης. Ο Άδης «βασιλεύει, αλλ’ ουκ αιωνίζει». Ο Αναστάς Θεάνθρωπος φανερώνει τις άπειρες δυνατότητες που αποκτά η ανθρώπινη φύση και όλοι μας κατά Χάρη.

Είναι ο Σωτήρας, παραμένει και ο αντιλεγόμενος· «κείτε εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Εις άθλημα αγάπης και ελευθερίας. «Δεύτε» λοιπόν, «και ημείς συμπορευθώμεν Αυτώ και συσταυρωθώμεν … ίνα και συζήσωμεν Αυτώ».

Αδελφοί μου,

Η Ανάσταση είναι το γεγονός της θείας Αγάπης στην μεγάλη λαμπρότητά του· η εις Άδου κάθοδος του Χριστού, τόσο αγαπημένη παράσταση και στην εικονογραφική μας παράδοση, σηματοδοτεί την Ανάσταση του ανθρωπίνου γένους. Αυτή την κλητή και αγία ημέρα, ας αφουγκραστούμε το μήνυμα του κενού μνημείου. Ο Χριστός «ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε». Ο θάνατος νικήθηκε αδελφοί μου!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

† ο Αθηνών Ιερώνυμος Β’

Μεγάλη Παρασκευή.

 

Μεγάλη Παρασκευή! Θρήνος πολύς και οδυρμός αντάμα .

Ένας Θεός σταυρώνεται κι όλο το Σύμπαν αναστενάζει.

Ποτάμι το αίμα Του από τον Σταυρό κάτω στη γη σταλάζει

κι ανυπόμονη η Οικουμένη περιμένει να γίνει το θάμα.

 

Ένας ολόκληρος λαός γύρω Του αμετανόητος Τον χλευάζει.

Για τις τόσες ευεργεσίες που του 'δωσε παραμένει αγνώμονας Αχαριστία, μίση ,πάθη έχουν γίνει της ζωής τους γνώμονας το "Ωσαννά " της Βαϊοφόρου σε "Ανάθεμα" ανασκευάζει.

Όλα τ^’ άψυχα της οικουμένης από το θείο δράμα φρίσσουν :

Ο ήλιος σκοτίζεται και το φως του γίνεται πυκνό σκοτάδι

την ώρα που η ψυχή του Θεανθρώπου κατεβαίνει στον Άδη

κι οι άνθρωποι κακίες ,μίση και πάθη δεν θέλουν ν' αφήσουν .

Το καταπέτασμα του ναού από τρόμο στα δυο σχίζεται,

 η γη τρομάζει ,τα μνημεία ανοίγουν και οι νεκροί ανασταίνονται, όλου του κόσμου τα πλάσματα από θλίψη πολλή ,βουβαίνονται και μόνο του ανθρώπου η καρδιά που δεν κλονίζεται.

 

Φρίκη! Ο Αναμάρτητος σαν τον κακούργο λογίζεται

ο Λυτρωτής του κόσμου πάνω στον Σταυρό να υψώνεται,

μέσα στον τάφο σαν θνητός ο Αθάνατος βαθιά να χώνεται

κι ο σκληροτράχηλος άνθρωπος τίποτα να μην συλλογίζεται.

 

Μεγάλη Παρασκευή! Κι αν ένας Θεός θάβεται μέσα στο χώμα δαφνοστεφανωμένος να προβάλει και πάλι κρυφή μας ελπίδα

κι αστραποβόλος να φανερωθεί σαν του ήλιου τη φωτεινή αχτίδα και να φτάσει η δόξα του παντού ,ίσαμε του Σύμπαντος το δώμα.

 

Από την ποιητική συλλογή: " Αστροβολίδες"

Χαραλάμπους Ευσταθίου Γαλανάκη.

ΜΕΓΑΛΗ  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Γολγοθάς! Μεγάλη Παρασκευή ,ακριβονιέ μου,

πάνω στον Σταυρό κρεμάμενο να Σε αντικρίζω

μαυροφορούσα να Σε θωρώ και να μην δακρύζω

γιατί στέρεψαν των δακρύων μου οι ροές ,Γιε μου.

Λυτρωτή μου! Η καρδιά μου σπαράσσει από πόνο

να Σε βλέπω ανάμεσα σε ληστές σαν προδότη .

Πού 'ναι τ’ ακριβά Σου κάλλη ,πού 'ναι η μορφή Σου η πρώτη ,

πού 'ναι οι μαθητές Σου ; Γιατί Σε παράτησαν μόνο;

 

Εσύ δεν ήσουν που στον τυφλό χάρισες το φως του

και χόρτασες με πέντε άρτους χιλιάδες ανθρώπους;

Εσύ δεν εθεράπευσες αρρώστους με άπειρους τρόπους

και στον καθένα δεν λογίστηκες αδελφός του ;

Πώς να Σε θωρώ αιματοβαμμένο ,σαν σφαγάρι,

με τα καρφιά στα χέρια και στα πόδια μπηγμένα ;

Εσένα που ευλογούσες όλους με τα χέρια απλωμένα

και ποτέ δεν αρνήθηκες της συγγνώμης τη χάρη ;

Τι κι  αν σ’ αρνήθηκαν όμως, δικοί σου και φίλοι;

 "Πάτερ ,άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι"

τη δική Σου συγγνώμη τ’ αφτιά τους έχουν ακούσει

καθώς μ' αγάπη ψιθυρίζουν τα δικά Σου τα χείλη .

 

Από την ποιητική συλλογή: "Αετοφτερουρίσματα "

Χαραλάμπους Ευσταθίου Γαλανάκη.