Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται

 

«Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται»

Της Κατερίνας Τσακίρη

Ο Κύριος, το Φως του κό­σμου δύει. Νεκρός επά­νω στο ξύλο του Σταυρού ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Εισέρχεται στο σκοτεινό βασίλειο του θανάτου και συντρίβει τη δύναμη του και μαζί τον αντίδικο μας. Η ψυχή Του χω­ρισμένη από το άχραντο σώμα Του, ενωμένη με τη θεότητα, φέρνει το μήνυμα της λύτρωσης στις ψυχές των μέχρι τότε κεκοιμημένων, και όποιοι το δέχονται καταυγάζονται από θείο φως.

Το τίμιο σώμα Του, χω­ρισμένο από την ψυχή, ενωμένο με τη θεότητα, τί­θεται στον πανάγιο Τάφο, αλλά δεν αποσυντίθεται. Το καινό μνημείο της θεόσωμης ταφής του Χριστού την τρίτη μέρα είναι κενό και από αυτό ανατέλλει ολόλαμπρος ο της δικαιοσύνης Ήλιος.

Για την Ορθοδοξία η στιγμή της Ανάστασης του Χριστού παραμένει ανεικόνιστη. Τόσο τα Ευαγγέ­λια όσο και η Παράδοση της Εκκλησίας σιγούν για τη στιγμή αυτή. Η Ανάστα­ση του Χριστού έγινε θεοπρεπώς με τρόπο απρόσιτο για τα ανθρώπινα μάτια. Τον αναστημένο Κύριο πολλοί τον είδαν, μίλησαν μαζί Του, κλήθηκαν να τον εγγίσουν και να τον ψηλαφήσουν. Κανένας όμως δεν είδε πώς έγινε η Ανάσταση του. Γι' αυτό και η Ορθό­δοξη εικονογραφία δεν περιγράφει την Ανάσταση, αλλά ιστορεί τη νίκη του Κυρίου κατά του θανάτου με την κάθοδο Του στον Άδη. Ο αναστημένος Κύριος εικονί­ζεται στην κάθοδο Του στον 'Άδη. Πατάει επάνω σε δύο θυρόφυλλα, τα όποια έχουν σπάσει και βρίσκο­νται ριγμένα κάτω, το ένα επάνω στο άλλο σε σχήμα χιαστί. Τριγύρω καρφιά κλειδαριές σπασμένες, κλει­διά, αλυσίδες, ριγμένα όλα κάτω άτακτα, προδίδουν τη δυναμική είσοδο και διάρρηξη της σκοτεινής φυλακής του Άδη από τον Νικητή του θανάτου.

 

Και με το παντοδύναμο χέρι Του ο Αναστημένος, που επάνω Του φέρει το σημάδι της πληγής, την ουλή του τραυματι­σμού από τους ήλους (τα καρφιά), πιάνει τον Αδάμ (εκπρόσωπο της ανθρωπότητας- σε άλλες παραστάσεις και την Εύα) και με βίαιη κίνηση τον τραβά έξω από το μνήμα όπου κατάκειται, και τον σηκώνει επάνω.

Και μια λεπτομέρεια πού κρύβει όλο το θεολογικό βάθος της Πίστεως μας: Ο Κύριος, πιάνοντας τον Αδάμ από το χέρι, δεν τον πιάνει από την παλάμη, αλλά από τον καρ­πό. Και μάλιστα η παλάμη του Αδάμ πέφτει αδύναμη προς τα κάτω. Γιατί ο Αδάμ (και άρα όλοι εμείς) είναι παράλυτος.

Παράλυτος, λοιπόν, ό Αδάμ. Παράλυτη ή Εύα. Παράλυτοι όλοι εμείς από την αμαρτία. Δεν μπορούμε να κά­νουμε κάτι ουσιαστικό για τη σωτηρία μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και δεν θα σωθούμε, θα μας σώσει ο Αναστημένος. Θα μας τραβήξει επάνω από τα μνήματα, τα μνήματα των κακών μας, των παθών, της αμαρτίας, του πνευματι­κού θανάτου.

Αρκεί να το θέλου­με. Αρκεί να το ζητάμε. Να Τον ζητάμε. Εκείνον! Τον Δυνατό, τον Ανα­στημένο! Να προσβλέ­πουμε στο βλέμμα Του, όπως ο Αδάμ στην εικο­νογραφία, να Τον παρα­καλούμε να έρθει να μας σώσει, να μας λυτρώσει. Και θα το κάνει. Δεν μπορεί να μην το κάνει. Γι' αυτό αναστήθηκε, «δια την δικαίωσιν ημών».

Δεν μας σώζουν οι αρετές μας, μήπως και έχουμε; αυτό δείχνει το παράλυτο χέρι του Αδάμ. Από την άλλη, δεν μας καταδικάζουν οι αμαρτίες μας. Γιατί ο Χριστός ανα­στήθηκε και μας σηκώνει από αυτές, εάν το θελήσουμε και Τον καλέσου­με στη ζωή μας αυτό δείχνει η έγερ­ση του Αδάμ από το μνήμα.

Χριστός Ανέστη, λοιπόν. Φωτοπλημμύρα στη γη, στον ουρανό άλλα και στην ανήλια χώρα του θανά­του. Φως ολόλαμπρο στον νου και στην καρδιά του ανθρώπου.

Και μέσα στο Φως της Ανάστασης γνωρίζου­με ποιος είναι ο Θεός, ο Ένας, ο Μόνος, ο Αληθι­νός: ο θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός. Με την παρουσία Του στη γη και τη διδασκαλία Του μας το αποκάλυψε. Με τη σταυρική Του θυσία και την Ανάσταση Του μας το απέδειξε.

Μέσα στο φως τής Ανάστασης βλέπεις ποιος είσαι εσύ, ο άνθρωπος, και αναγνωρίζεις ποιος είναι ο κάθε συνάνθρωπός σου. Διακρίνεις τον ηττημένο μα πονηρό διά­βολο και ξεφεύγεις τις καλοστημένες παγίδες του, τον περιφρονείς, αλλά και τον πολεμάς  ασυνθηκολόγητα.

Μέσα στο φως της Ανάστασης ζούμε εμπει­ρικά τη δύναμη της Ανάστασής Του, πού κάνει τα δύσκολα εύκολα και τα αδύνατα δυνατά.

Μέσα στο φως της Ανάστασης ζούμε την αληθινή ζωή, που δεν είναι μόνο μια εναλλαγή στιγμών και γεγονότων, αλλά κοινωνία αγάπης με τούς ανθρώπους και τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό, πού είναι η Ανάσταση και η ζωή μας.

Δεξιά και αριστερά στην εικόνα βλέπουμε τούς δίκαιους και τους προφήτες της Π. Διαθήκης με φωτο­στέφανο να περιστοιχίζουν τον Λυ­τρωτή τους και να στέκονται με θάμβος Όταν είδαν τον Κύριο τον προ­ϋπάντησαν, και τον αναγνώρισαν, δείχνοντας στους άλλους Εκείνον πού είχαν προφητέψει και που τον ερχομό Του είχαν προαναγγείλει. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει ο Βαπτιστής και Πρόδρομος Ιωάννης πού ζω­γραφίζεται να δείχνει με το δάχτυλο του τον Χριστό, αφού, όχι μόνο στη γη, αλλά και στον Άδη υπήρξε ο Πρόδρομός Του. Έτσι παριστάνεται η λύτρωση της ψυχής του Αδάμ και όλων των ψυχών πού χρόνια περί­μεναν την έλευση του Λυτρωτή.

Όμως, η Ανάσταση δεν αφορά μόνον όσους περιγράφει η εικό­να. Ή Ανάσταση δεν αφορά μόνο το τέλος της ιστορίας. Η Ανάσταση μπορεί να βιώνεται και σήμερα από τον καθένα μας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός σε στάση θριάμβου και δόξας, σε στάση κίνησης και ζωής, σε στάση έγερσης και ανάβασης, κατεβαίνει και στη δική μας ιστορία και στη δική μας ζωή. Απλώνει και σε μας τα παντοδύναμα χέρια της αγάπης Του, για να μας αναστήσει από το σκοτάδι της αμαρτίας και του θανάτου, στο φως και τη χαρά της αληθινής ζωής. Αυτός αν είναι το επίκεντρο της προσδοκίας και της ελπίδας μας, μπορεί να γίνει η Ανά­σταση και η ζωή μας.

Ένας μαθητής Λυκείου σημείω­σε στο ημερολόγιο του: «θέλω να ζήσω! Λαχταρώ τη ζωή! Αλλά μια ζωή τολμηρή στις αποφάσεις της, ριψο­κίνδυνη στις επιδιώξεις της, επαναστατική στην όποια υποδούλωση, δη­μιουργική στη δράση της, μεγάλη στις θυσίες, ισχυρή στην αφοσίωση της, ανυ­ψούμενη στον αιώνιο στό­χο της.'».

Αυτή τη ζωή δεν πρόσφερε στον καθένα άνθρωπο με την Ανάστα­ση Του;

θέλω να ζήσω, λοι­πόν! θέλω να ζήσω τη ζωή πού φανέρωσε ο Χριστός. θέλω να ζήσω! θέλω να γίνει Εκείνος, ο Αναστημένος Χριστός, η ζωή μου!

Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται!

Μεγαλόφωνος και χαρμόσυνος απαγγέλλε­ται ο περίφημος Κατηχητικός Λόγος όταν η Ανα­στάσιμη θεία Λειτουργία φτάνει στο τέλος της.

Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται!

Ανέστη Χριστός και υπάρχει, κυριαρχεί παντού η ζωή.

Χωρίς την Ανάσταση του  Χριστού,  χωρίς την πίστη, τη βεβαιότητα, τη βαθιά χαρά στην Ανάστα­ση του Κυρίου και θεού μας η ζωή γίνεται άλογη, άδικη, «άχρηστο πάθος»!

Μόνη   η   νύχτα   της Ανάστασης    μπορεί    να εμπνεύσει και να δώσει φως στις μέρες της ζωής μας.

Αυτή τη ζωή φανέρωσε ο Χρι­στός μας πάνω στη γης τριάντα και τρία χρόνια και αυτή τη ζωή ανύψω­σε στην υψηλότερη μορφή της, στη θυσία του Σταυρού.

Λοιπόν, Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται!

Χριστός Ανέστη!