Επίσκοπος Αντώνιος του Σουρόζ: Η Προσευχή.

Προσευχή σημαίνει αναζήτηση του Θεού, συνάντηση με τον Θεό, και προώθηση πιο πέρα από τη συνάντηση, στην κοινωνία μαζί Του. Η προσευχή είναι λοιπόν μια πράξη, ένα βίωμα, μία στάση.

Μια στάση όχι μόνο σε σχέση με τον Θεό αλλά και σε σχέση με τον κόσμο της δημιουργίας. Προκύπτει από τη συναίσθηση ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι απλώς δισδιάστατος, φυλακισμένος στις συντεταγμένες του χρόνου και του χώρου – ένας κόσμος επίπεδος στον οποίο συναντούμε την επιφανειακή όψη των πραγμάτων, μια θαμπή επιφάνεια που σκεπάζει το κενό…

Η προσευχή προκύπτει από την ανακάλυψη ότι ο κόσμος έχει βάθος· και ότι δεν περιστοιχιζόμαστε μόνο από ορατά πράγματα, αλλά ότι είμαστε βουτηγμένοι μέσα σε αόρατα πράγματα και διαποτισμένοι απ’ αυτά.

Κι αυτός ο αόρατος κόσμος είναι συγχρόνως η παρουσία του Θεού, η ύψιστη και κορυφαία πραγματικότητα, και η εσώτατή μας αλήθεια.

Το ορατό και το αόρατο δε βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους ούτε μπορούν να αντιπαρατεθούν σαν ποσά προς άθροιση· είναι παρόντα συγχρόνως, όπως η φωτιά μέσα στο πυρωμένο σίδερο.

Το ένα συμπληρώνει το άλλο κατά ένα μυστηριώδη τρόπο που ο Άγγλος συγγραφέας Charles Williams περιγράφει ως «συν-ενύπαρξη»: Η παρουσία της αιωνιότητος στο χρόνο, το μέλλον μέσα στο παρόν και επίσης η παρουσία κάθε εφήμερης στιγμής μέσα στην αιωνιότητα, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, όλα μαζί εσχατολογικά, το ένα μέσα στο άλλο όπως το δέντρο μέσα στο σπόρο!

Το να ζει κανείς μόνο μέσα στον ορατό κόσμο είναι σαν να ζει στην επιφάνεια· αγνοεί ή παραγκωνίζει όχι μόνο την ύπαρξη του Θεού, αλλά και το βάθος των δημιουργημάτων.

Σημαίνει καταδίκη του εαυτού μας σε μια επιφανειακή μόνο αντίληψη του κόσμου. Όταν όμως δούμε βαθύτερα τότε ανακαλύπτουμε στην καρδιά των πραγμάτων ένα σημείο ισορροπίας που αποτελεί την τελείωσή τους.

Στα γεωμετρικά μεγέθη δεν υπάρχει εσωτερικότητα. Τα όριά τους είναι πεπερασμένα. Ο κόσμος τέτοιων μορφών είναι δυνατό να πολλαπλασιαστεί, αλλά δεν μπορεί να επεκταθεί σε βάθος.

Η καρδιά όμως του ανθρώπου διαθέτει βάθος. Όταν προσεγγίσουμε την απαρχή της ζωής μέσα στον άνθρωπο, ανακαλύπτουμε πως η ίδια αυτή η ζωή πηγάζει από πιο πέρα.

Η καρδιά του ανθρώπου είναι ανοιχτή στο μη ορατό. Όχι στο μη ορατό της ψυχολογίας του βάθους, αλλά στο άπειρο μη ορατό, στο δημιουργικό Λόγο του Θεού στον Θεό τον ίδιο.

Έτσι η επιστροφή στον εαυτό μας δεν είναι συνώνυμη με την ενδοστρέφεια, αλλά με την ανάδυσή μας πέρα από τα όρια του πεπερασμένου εαυτού μας.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είπε: «Όταν ανακαλύπτεις την πόρτα της καρδιάς σου, ανακαλύπτεις την πύλη τ’ ουρανού». Η ανακάλυψη τώρα του δικού μας εσωτερικού βάθους συμβαδίζει με την αναγνώριση του βάθους των άλλων. Καθένας μας έχει τη δική του απεραντοσύνη. Χρησιμοποιώ τη λέξη «απεραντοσύνη» σκόπιμα. Σημαίνει πως το βάθος δε μετριέται, όχι γιατί είναι τόσο μεγάλο που να μην το φτάνουν τα μέτρα μας, αλλά διότι η ποιότητα του δεν υπόκειται καθόλου σε μετρήσεις.

Η απεραντοσύνη της προσωπικής μας κλήσεως είναι ότι μετέχουμε στη θεία φύση, και ότι ανακαλύπτοντας το προσωπικό μας βάθος ανακαλύπτουμε τον Θεό τον οποίο μπορούμε να ονομάσουμε αθέατο πλησίον μας, Άγιον Πνεύμα, Χριστό, Πατέρα.

Επίσης ανακαλύπτουμε την απεραντοσύνη και την αιωνιότητα του Θεού στο γύρω κόσμο μας. Και αυτή είναι η απαρχή της προσευχής: η αναγνώριση ενός τρισδιάστατου κόσμου σε χρόνο, χώρο και σε ένα μόνιμο αλλά συνεχώς εναλλασσόμενο βάθος.

Επίσκοπος Αντώνιος του Σουρόζ, Θέλει τόλμη η προσευχή, μετάφραση Δημήτριος Κ. Κόκκινος, 6η έκδ., Αθήνα, Ακρίτας, 2000

 

 

Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας: Περί Προσευχής.

 

Πάντα με πολλή παρρησία πρέπει να πλησιάζουμε τον Θεό, Να Τον ικετεύουμε σαν τα μικρά παιδιά πού περιμένουν βοήθεια από την μητέρα τους και απλώνουν προς αυτήν τα μικρά τους χεράκια.

Να Τον ικετεύουμε σαν ένας φτωχός πού πεθαίνει της πείνας και ήρθε να παρακαλέσει τον άνθρωπο πού είναι γνωστός για την ευσπλαχνία του να τον βοηθήσει.

Να Τον ικετεύουμε σαν την Χαναναία γυναίκα πού με επιμονή παρακαλά τον Χριστό και σηκώνει σ’ Αυτόν τα χέρια της. Τον ικετεύει με παρρησία γιατί πιστεύει και ξέρει ότι θα λάβει αυτό πού ζητά, πιστεύει και γι’ αυτό παίρνει βοήθεια,

Βλέπουμε λοιπόν ότι δύο προϋποθέσεις υπάρχουν για να γίνει δεκτή η προσευχή μας από τον Θεό.

Πρώτ’ απ’ όλα χρειάζεται βαθιά και μεγάλη πίστη στον Κύριο, με όλη μας την καρδιά να πιστεύουμε σ’ Αυτόν πού ικετεύουμε. Και το δεύτερο, να μην υπάρχει ούτε ίχνος αμφιβολίας, κανένας δισταγμός στην καρδιά αλλά μόνο η πίστη, η πίστη στο άπειρο έλεος του Θεού.

Μόνο ή προσευχή πού βγαίνει από καρδιά πού είναι γεμάτη ελπίδα και πίστη ακούγεται από τον Θεό.
Εκτός απ’ αυτό ή προσευχή θέλει επιμονή. Πρέπει να ξέρουμε ότι δεν θα λάβουμε αμέσως αυτό πού ζητάμε. Πρέπει να δείξουμε ότι είναι σταθερή ή ελπίδα πού έχουμε στον Θεό και ή επιμονή σ’ αυτά πού ζητάμε..

Τι σημαίνει να προσευχόμαστε αδιάκοπα;

Δεν έχουμε και εμείς τις δικές μας βιοτικές φροντίδες, είναι δυνατόν να ασχολούμαστε μόνο με προσευχή; Ή εντολή αυτή φαίνεται απραγματοποίητη. Και όμως είναι εφικτή και εφαρμόσιμη, διότι τίποτα το ανέφικτο δεν ζητάει από μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Πώς όμως μπορούμε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας αυτή την εντολή πού ισχύει για όλους τους χριστιανούς;

Το να προσευχόμαστε αδιάκοπα δεν σημαίνει μόνο να διαβάζουμε τις ευχές, να κάνουμε γονυκλισίες και να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Να προσευχόμαστε αδιάκοπα μπορούμε πάντα και όπου και να βρισκόμαστε.. Το μόνο πού χρειαζόμαστε είναι να έχει η καρδιά μας διάθεση για προσευχή. Να είναι ταπεινή και να θρηνεί αδιάκοπα την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά της. Γεμάτη φόβο μπροστά στην μεγαλοσύνη του Θεού, τον Όποιο προσβάλλουμε με τις αμαρτίες μας, Αν τέτοια θα είναι η καρδιά μας, τότε πάντα θα είμαστε προσευχόμενοι και στη δουλειά και στο σπίτι. Θα είμαστε προσευχόμενοι ακόμα και τότε όταν κληθούμε να δώσουμε λόγο σ’ αυτούς πού έχουν στα χέρια τους εξουσία. Και στεκάμενοι μπροστά στην πόρτα τους θα στέλνουμε τις σιωπηλές μας κραυγές στον Θεό, παρακαλώντας Τον να μας προστατέψει.

Σε κάθε μας έργο μπορούμε να προσευχόμαστε, μόνο να υπάρχει διάθεση για προσευχή, να ποθεί η καρδιά μας τον Κύριο και τότε η εντολή πού μας έδωσε ο απόστολος μπορεί εύκολα να πραγματοποιηθεί.

Δεν ακούει ο Θεός και εκείνες τις προσευχές πού δεν Του είναι ευάρεστες. Δεν δέχεται τις παρακλήσεις πού στρέφονται κατά των ανθρώπων.

Όταν, παραδείγματος χάριν, Του ζητάμε να τιμωρήσει τους δικούς μας εχθρούς. Πολλές φορές ασυνείδητα ζητάμε στις προσευχές μας κάτι βλαβερό για τον πλησίον, τέτοιες ευχές ό Θεός δεν εισακούει.

Η ουσία της προσευχής είναι, να παραδιδόμαστε ολοκληρωτικά, με όλη την καρδιά μας να ικετεύουμε τον Θεό και ή προσευχή να είναι γεμάτη πίστη και ακράδαντη ελπίδα.

Έτσι όμως προσεύχεται η πλειοψηφία των ανθρώπων;

Ασφαλώς όχι. Η δική μας προσευχή είναι μόνο επανάληψη κάποιων λέξεων, πού έχουμε αποστηθίσει και ενώ τα διαβάζουμε, το πνεύμα μας δεν προσεύχεται, αλλά τα επαναλαμβάνουμε μηχανικά, χωρίς να σκεφτόμαστε αυτά πού ζητάμε. Εμείς οι ίδιοι δεν ακούμε τις προσευχές μας και αν δεν τις ακούμε εμείς, τότε πώς θέλουμε ό Θεός να ακούσει αυτά πού ζητάμε;

Πρέπει να ξέρουμε όταν ο Θεός στέλνει την συμφορά πού πλήττει ολόκληρο τον λαό, τότε όλος ο λαός πρέπει να Τον ικετεύει για σωτηρία.

Πρέπει όλοι να κάνουν αυτό πού έκαναν κάποτε οι κάτοικοι της Νινευί, όταν έμαθαν από τον προφήτη πώς αποφάσισε ό Θεός να καταστρέψει την πόλη.

Τι έκαναν τότε λοιπόν; Όλος ό λαός τρεις μέρες και τρεις νύχτες προσευχόταν ομόψυχα και επειδή προσεύχονταν όλοι ό Θεός τους λυπήθηκε.

Λοιπόν, να προσευχόμαστε αδιάκοπα και να χτυπάμε ακούραστα την θύρα της θείας ευσπλαχνίας. Να Τον ικετεύουμε όχι μόνο για μας, αλλά και γι’ αυτούς πού δεν Του προσεύχονται.

Θα ακουστούν οι ευχές μας και θα μας αποδώσει ό Κύριος κατά το μέγα του έλεος.

 Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Γ’». Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

 

 

 

Άγιος Πορφύριος: Συμβουλές προς τους εκπαιδευτικούς.

 

Αυτό που γίνεται με τους γονείς, μπορεί να γίνει και με τους εκπαιδευτικούς. Με την προσευχή και την αγιοσύνη μπορείτε να βοηθήσετε και τα παιδιά στο σχολείο. Μπορεί να τα επισκιάσει η χάρις του Θεού και να γίνουν καλά.

Μην προσπαθείτε με ανθρώπινους τρόπους να διορθώσετε κακές καταστάσεις.

Δεν έρχεται κανένα καλό αποτέλεσμα. Μόνο με την προσευχή θα φέρετε αποτέλεσμα. Να επικαλείσθε τη θεία Χάρη για όλους. Να πάει η θεία Χάρις μέσα στην ψυχή τους και να τους αλλοιώσει. Αυτό θα πει χριστιανός.

Εσείς οι εκπαιδευτικοί μυστικά, χωρίς να το καταλαβαίνετε, μεταδίδετε στα παιδιά το άγχος και τα επηρεάζετε. Με την πίστη φεύγει το άγχος. Τι λέμε; «Και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

Ν’ ανταποκρίνεστε στην αγάπη των παιδιών με διάκριση. Έτσι άμα σας αγαπήσουν, θα μπορέσετε να τα οδηγήσετε κοντά στον Χριστό. Θα γίνετε εσείς το μέσον. Η αγάπη σας να είναι αληθινή. Να μην τ’ αγαπάτε ανθρώπινα, όπως κάνουν συνήθως οι γονείς· δεν τα βοηθάτε. Αγάπη εν προσευχή, εν Χριστώ αγάπη. Αυτή ωφελεί πραγματικά. Κάθε παιδί που βλέπετε, να προσεύχεσθε γι’ αυτό κι ο Θεός στέλνει την Χάρη Του και θα το ενώνει μαζί Του. Προτού μπείτε στην τάξη, και ειδικά σε δύσκολα τμήματα, να λέτε την ευχή.

«Κύριε Ιησού Χριστέ…». Μπαίνοντας ν’ αγκαλιάζετε με το βλέμμα σας όλα τα παιδιά, να προσεύχεσθε και μετά να μιλάτε προσφέροντας όλο σας τον εαυτό. Κάνοντας αυτή την προσφορά εν Χριστώ, θα χαίρεσθε. Έτσι θ’ αγιάζεσθε κι εσείς και τα παιδιά.

Θα ζείτε μέσα στην αγάπη του Χριστού και στην Εκκλησία, διότι θα γίνεσθε καλοί μέσα στην εργασία.

Αν κάποιος μαθητής δημιουργήσει πρόβλημα, κάνετε πρώτα μια γενική παρατήρηση λέγοντας:

– Παιδιά, εδώ ήλθαμε για μάθημα, για σοβαρή δουλειά. Βρίσκομαι κοντά σας, για να σας βοηθήσω. Κι εσείς κουράζεσθε, για να πετύχετε στη ζωή. Κι εγώ, που σας αγαπάω πάρα πολύ, κοπιάζω. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, να κάνετε ησυχία, για να πετύχουμε το σκοπό μας.

Δεν θα κοιτάζετε αυτόν που παραφέρθηκε, αν συνεχίσει, απευθύνεστε στον ίδιο όχι με θυμό αλλά σοβαρά και σταθερά. Θα προσέχετε να επιβάλλεσθε στην τάξη, για να μπορείτε να επιδράσετε και στις ψυχές τους. Δεν φταίνε τα παιδιά που είναι δύσκολα. Αυτό οφείλεται στους μεγάλους.

Στα παιδιά να μη λέτε πολλά για τον Χριστό, για τον Θεό, αλλά να προσεύχεσθε στον Θεό για τα παιδιά. Τα λόγια χτυπούν στ’ αυτιά, ενώ η προσευχή πηγαίνει στην καρδιά. Ακούστε ένα μυστικό. Την πρώτη ημέρα που θα μπείτε στην τάξη, να μην κάνετε μάθημα. Να τους μιλήσετε ωραία. Μία μία τις λέξεις. Να φερθείτε με αγάπη στα παιδιά. Στην αρχή να μην τους μιλήσετε καθόλου περί Θεού ούτε περί ψυχής. Άλλη φορά αυτά, αργότερα.

Την ημέρα, όμως, που θα τους μιλήσετε για τον Θεό, θα προετοιμασθείτε καλά και θα τους πείτε:

– Υπάρχει ένα θέμα, για το οποίοι πολλοί αμφιβάλλουν. Είναι το θέμα «Θεός». Τι γνώμη έχετε;

Έπειτα συζήτηση. Άλλη ημέρα το θέμα «ψυχή»:

– Υπάρχει ψυχή;

Έπειτα να μιλήσετε για το κακό από πλευράς φιλοσοφικής. Να τους πείτε ότι έχομε δύο εαυτούς, τον καλό και τον κακό. Πρέπει να καλλιεργήσομε τον καλό. Αυτός θέλει την πρόοδο, την καλοσύνη, την αγάπη. Αυτόν πρέπει να ξυπνήσομε, για να γίνομε άνθρωποι σωστοί στην κοινωνία. Να θυμηθείτε εκείνο: «Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις;». Να μην τους τα πείτε, όμως, έτσι αλλά με άλλα λόγια, περίπου έτσι: «Παιδιά, να είστε ξύπνιοι για τη μόρφωση, για το καλό, για την αγάπη. Μόνο η αγάπη τα κάνει όλα όμορφα και γεμίζει η ζωή μας κι αποκτάει νόημα. Ο κακός εαυτός θέλει την τεμπελιά, την αδιαφορία. Αλλ’ αυτό κάνει άνοστη τη ζωή, χωρίς νόημα κι ομορφιά».

Όλα, όμως, αυτά θέλουν προετοιμασία. Η αγάπη απαιτεί θυσίες και πολύ συχνά και θυσία χρόνου. Να δίδετε την πρώτη θέση στην κατάρτιση, για να είστε έτοιμοι να προσφέρετε στα παιδιά. Να είστε έτοιμοι κι όλα να τα λέτε με αγάπη και προπάντων με χαρά. Να τους δείχνετε όλη σας την αγάπη και να ξέρετε τι θέλετε και τι λέτε. Αλλά θέλει και τέχνη πως θα φερθείτε στα παιδιά. Πάνω σ’ αυτό είχα ακούσει κάτι χαριτωμένο. Προσέξτε το.

Κάποιος δάσκαλος, ευχαριστημένος απ’ όλα τα παιδιά, υπέφερε απ’ τις αταξίες κάποιου μαθητή κι ήθελε να τον αποβάλει απ’ το σχολείο. Εν τω μεταξύ ήλθε νέος δάσκαλος κι ανέλαβε την τάξη. Για τον συγκεκριμένο μαθητή πήρε τις σχετικές πληροφορίες. Ο καινούργιος, μαθαίνοντας για τον μαθητή ότι είχε πάθος για το ποδήλατο, τη δεύτερη ημέρα, όταν μπήκε στην τάξη, είπε:

– Παιδιά, έχω μια στενοχώρια. Κάθομαι μακριά και τα πόδια μου με πονούν να περπατώ και θέλω να χρησιμοποιήσω ποδήλατο, αλλά δεν ξέρω να το κινώ. Ξέρει κανείς να με μάθει;

Πετάγεται, λοιπόν, ο άτακτος.

– Εγώ, λέει, θα σε μάθω!

– Ξέρεις;

– Ναι, ξέρω.

Κι από τότε γίνανε πολύ καλοί φίλοι, μέχρι που στενοχωρήθηκε ο παλιός δάσκαλος, που το έβλεπε. Ένιωσε ότι δεν ήταν άξιος ο ίδιος να επιβληθεί στον μαθητή.

Συμβαίνει πολλές φορές να υπάρχουν στο σχολείο ορφανά παιδιά. Δύσκολο πράγμα η ορφάνια. Όποιος στερήθηκε τους γονείς του, και μάλιστα σε μικρή ηλικία, έγινε δυστυχισμένος στη ζωή. Αν, όμως, απέκτησε πνευματικούς γονείς τον Χριστό και την Παναγία μας, έγινε άγιος. Να φέρεσθε στα ορφανά παιδιά με αγάπη και κατανόηση, αλλά κυρίως να τα συνδέετε με τον Χριστό και με την Εκκλησία.

 

 Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «Βίος και Λόγοι»

 

 

Η Παγκόσμιος Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού.

 

Είναι σίγουρο, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι κάποια στιγμή θα βρεθούμε ενώπιον Του Σταυρού.

Όπως σήμερα, όπως χθες, όπως αύριο.

Ίσως τυχαία, ήρθαμε, ενσυνείδητα, ίσως, ασυναίσθητα επειδή αναζητούμε σημείο επαφής με τον Θεό. Τόπο συνάντησης.

Και η εκκλησία, πάλιν και πολλάκις, υψώνει αυτό το Σημείον, Παγκόσμια και δείχνει τον εαυτό της και λέγει αυτοίς: «ίδε ο Άνθρωπος»…… και ο άνθρωπος αντιστέκεται, ο άνθρωπος αρνείται, αναβάλλει, επιλέγει  Βαραβάν.

Εγώ και εσείς, έξω από τον εαυτό μας, έτοιμοι να φορέσουμε το προσωπείον που θα μας απαλλάξει από το πρόσωπό μας, ενώπιον του Σταυρού θα μετρήσουμε την ποσότητα και την ποιότητα του Θεού που υπάρχει μέσα μας.

Είναι σημείο Αναγνώρισης ο Σταυρός και επίγνωσης. Αλλά δεν στέκει πάντα μόνος του. Δίπλα υπάρχει Καίσαρας με τους νόμους του, υπάρχει Ηρώδης, Αρχιερείς, Γραμματείς και Φαρισαίοι, έτοιμοι όλοι να μας πείσουν ή να μας επιβάλλουν, ότι ο Θεός δεν γίνεται Άνθρωπος και ο Άνθρωπος δεν γίνεται Θεός. Και όποιος «εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν», «κατά τον νόμο αυτών οφείλει αποθανείν»…..

Και σε αυτή την υπέρβαση, εκεί παρών, στέκει ο Σταυρός, εδώ, σήμερα, στην Παγκόσμια Ύψωσιν, μαρτύριον Εκείνου που μαρτύρησε Πρώτος για όλους εμάς και πρωτότοκος των νεκρών εγένετο, για να πιστέψουμε, για να αναγνωρίσουμε εις το Σταυρό αυτήν μας την μοναδική ιδιότητα.

Επιμένουμε, άρων, άρων σταύρωσον αυτόν και εαυτόν. Άδικος κόπος, διότι όπως σας είπα και πριν σήμερα ο Σταυρός κρέμεται μόνος ενώπιον μας. Αλλά δεν είναι μόνος. Γύρω του, όλοι εμείς Καίσαρες, Άννες, Καϊάφες, Αρχιερείς και Γραμματείς και Φαρισαίοι που έχουμε νόμους……..

Αλλά δεν είναι μόνος ο Σταυρός, όπως ούτε και όλοι εμείς με όλα αυτά τα δευτερογενή μας χαρακτηριστικά. Αθόρυβος, ήπιος, ειρηνικός ο Κύριος Του Σταυρού, πορεύεται, σαν εμάς, μαζί με εμάς, προς εμάς.

« Εκείνος ξεχωριστά για τον καθένα έρχεται! Επί τούτω για τις ειδικές ανάγκες του καθενός έρχεται. Για Εκείνον ήλθες σήμερα εδώ; Τον αναζητούσες; Προς Εκείνον να πορευθείς δεν ήθελες, περιμένεις όλα

τα πρόσωπα και τα πράγματα στη ζωή σου και Εκείνον δεν τον περιμένεις. Κανένα βράδυ της ζωής σου δεν τον περιμένεις……»

Και μοιάζει έκπληξη, τελικά, αυτό που συναντάς σήμερα εδώ.

Τον Τίμιο Σταυρό.

Έκπληξη έκπληξη, γιατί είναι μόνος.

Η Θεία Μορφή Του, έτσι με το ακάνθινο στεφάνι απουσιάζει……. Αν ακολουθήσεις τον δρόμο που σε φέρνει μέσα στη ψυχή σου, τον δρόμο της επιστροφής, θα ανακαλύψεις, αυτό που φαίνεται να λείπει. Μα είναι παρών. Το Θείο βλέμμα του. Γεμάτο αγάπη, κατανόηση και συγνώμη. Χωρίς καμία κρίση.

Όλα αυτά είναι ο Σταυρός!!

Μόνος, σε εσένα και σε εμένα, μόνος…….

Έρχεται.

  

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ

ΖΩΟΠΟΙΟΥ  ΣΤΑΥΡΟΥ

Μεγάλη γιορτή η σημερινή ημέρα, αγαπητοί μου αδελφοί.

Παγκόσμιος Ύψωσις. Δηλαδή Παγκόσμιος Νίκη, θρίαμβος.

Σωτηρία.

Του Σταυρού. Λέμε, «σήμερα είναι του Σταυρού». Δηλαδή γιορτάζει ο ίδιος ο Σταυρός. Ποιος Σταυρός; Μα ο Τίμιος Σταυρός. Αυτός ο συγκεκριμένος που επάνω του άπλωσε ο ίδιος ο Χριστός το σώμα Του εις μαρτύριο και παρέδωσε το πνεύμα του εις σωτηρία.

Έτσι αυτό το ξύλο έγινε Κιβωτός σωτηρίας για όλους μας. Κέρδισε κι εκείνο την αφθαρσία και αγιάστηκε για να αγιάσει τον Κόσμο. Γιορτάζουμε τον Σταυρό και μαζί του γιορτάζουμε την σωτηρία μας και την σωτηρία της κτίσης. Που αρχής γενομένης με το Τίμιο Ξύλο κέρδισε την αφθαρσία. Ο Χριστός «απήγαγε» με την θυσία Του αυτό το κομμάτι του φθαρτού κόσμου. Έτσι όπως με την κάθοδο Του στον Άδη, νίκησε τον Άδη.

«εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν».

Η ύψωση είναι η εκούσια προσφορά εις θέα όλων. Ώστε να πάμε προς Αυτόν.

Προσέξατε, αγαπητοί μου αδελφοί, την λέξη «προς». Αυτό ακριβώς θέλει να κάνει ο Σταυρός. Να μας δείξει την κατεύθυνση, το «προς». Και η Εύρεση και η Προσκύνηση και τώρα, η Παγκόσμιος Ύψωση είναι όλος ο ρόλος του Σταυρού στην ζωή μας. Όπου και να στέκει, ο Σταυρός, σε Ναούς, σε μνήματα, σε σπίτια, στην καρδιά μας, είναι ορόσημο, είναι δείκτης και δείχνει το «προς». Και όπου υπάρχει ο Σταυρός είναι αδύνατο να χαθούμε. Είναι η πυξίδα που με το αίμα του Χριστού, έγινε πυξίδα σωτηρίας.

Γιορτάζουμε σήμερα την πορεία μας μέσα στον κόσμο σαν πορεία Σταυρού. Δηλαδή σαν μια πορεία προς την κένωση, προς την προσφορά, προς τον θάνατο και την αθανασία. «περιπατείτε έως το φως έχετε, ίνα μη σκοτία υμάς καταλάβει» Ενώ,

Την παραμονή της σταυρώσεως οι Ιουδαίοι είπαν:

«ημείς νόμον έχομε και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν». Έτσι είπαν γιατί έτσι επίστευαν. Είχαν τον νόμο του θανάτου στον νου τους.

Όφειλε αποθανείν αυτός που «εαυτόν υιόν του θεού εποίησεν»

Γιατί δεν μπορούσαν να πιστέψουν; Μα το λένε πάλιν οι ίδιοι λίγο πιο κάτω, στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα.

«ουκ έχομε βασιλέα ει μη μόνο Καίσαρα»

Αυτή αγαπητοί μου αδελφοί, είναι όλη μας η αλήθεια έξω από το κράτος του Σταυρού. Οφείλουμε στον θάνατο, βασιλέα έχουμε τον Καίσαρα. Στον αντίποδα όλων αυτών: Η Παγκόσμια Ύψωσις.

Η ελευθερία της κένωσης. Η Μεταμόρφωση εν Χριστώ που κάνει τα πάντα Χριστό.

Πώς να καταλάβουμε αυτήν την Μεταμόρφωση; Πώς να χωρέσει ο Νους μας τα πέρα από τον Καίσαρα και τον νόμο του της φθοράς και του θανάτου;

Αφού «ο περιπατών εν τη σκοτία ουκ οίδε που υπάγει».

Όσον έχουμε το φως μαζί μας θα ακολουθούμε το φως. Και σ’ αυτό το φως μας οδηγεί σήμερα το σύμβολο του φωτός. Ο Σταυρός. Και η Παγκόσμια Ύψωσις του είναι η πρόσκληση για την σωτηρία. Του Κόσμου τούτου.

Με νηστεία αυστηρή θέλει η Εκκλησία μας να τιμήσουμε την σημερινή ημέρα. Με την συμμετοχή του σώματος και με την εγκράτεια. Γιατί η πραγματική νηστεία είναι σταύρωση του σαρκικού θελήματος, άρνηση του Καίσαρα και πορεία προς το φως.

«έως το φως έχετε, πιστεύετε εις το φως, ίνα υιοί φωτός γένησθε».