Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου.

 

Ίσως να νομίζουμε ότι το κέντρο του κόσμου, είμαστε….εμείς…

Ίσως χωρίς να το έχουμε καταλάβει, έχουμε βάλλει τον εαυτό μας σε λάθος θέση, μέσα στο κόσμο,…..απέναντι στους άλλους…..και νιώθουμε μόνοι. Για αυτό νιώθουμε. Αυτός ο εαυτός μας, απειλείται συνεχώς, ζει σε ένα συνεχές άγχος, όλοι του φταίνε και όλα…. Ότι συμβαίνει γύρω του….μπορεί να τον βλάψει και στην καλύτερη  περίπτωση, είμαστε συνεχώς σε άμυνα ή περνάμε και στην επίθεση….Φτάνουμε από φόβο, να πιστεύουμε ότι ουκ εσμέν ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί ή όπως ούτος αυτός ο δίπλα μας, ο κάθε τελώνης της ζωής μας.

Όλο αυτό από φόβο, αδελφοί μου……

Και ποιος είναι ο βαθύτερος φόβος που μας οδηγεί σε αυτήν την σχιζοφρένεια….;

Μα τι άλλο; Αυτά τα ίδια, τα άσχημα, στο βάθος τα πιστεύουμε για τον εαυτό μας. Πιστεύουμε ότι είμαστε άρπαγες γιατί αγωνιστήκαμε, άδικοι διότι επιλέξαμε, μοιχοί γιατί θελήσαμε να αγαπήσουμε…. Και για όλα αυτά καλλίτερα να φταίει ούτος ο τελώνης, που κάποια στιγμή, μέτρησε όλα και πήρε απ’ όλα όσα είχαμε….κάτι….

Ο θυμός μας κρύβει φόβο…..αλλά υπάρχει ένας δρόμος, που βαδίζουμε και σήμερα και από την αρχή της ύπαρξής μας… . Είναι ο δρόμος προς το Ιερό. Τα βήματά μας σταθερά, αδελφοί μου, παρ’ όλα αυτά, εδώ μας φέρνουν, εδώ μας επιστρέφουν, δόξα τω Θεώ, πάντα!!!

Εις το ιερόν προσεύξασθε.

Εδώ, σήμερα, είναι η ευκαιρία μας. Σήμερα να αρχίσουμε ένα Τριώδιο, υπέροχο, πανέμορφο σε όλη την δομή του, άνετο, τρυφερό, γεμάτο στίχους, μουσική, εικόνες. Γεμάτο υγεία…Γεμάτο…. Θεό.

Είμαστε κι’ εμείς υπέροχοι, που μέσα σε έναν ακόμα χειμώνα της ζωής, μέσα σε θορύβους, κινήσεις, λογισμούς, ήρθαμε εις το ιερό, προσεύξασθε.

Εδώ, σήμερα, αδελφοί μου, θα κάνουμε ένα βήμα….πίσω….θα αφήσουμε ότι κάνουμε, εάν νηστεύουμε, εάν αποδεκατώμε πάντα όσα αποκτάμε. Θα αφήσουμε αυτόν τον εαυτό που μας οδηγεί στη τρέλα, θα αφήσουμε ήσυχους σαν να μην υπάρχουν όλους τους τελώνες της ζωής μας, διότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, τίποτα δεν «κτώμεν» τίποτα δεν….χάνουμε.

Θα αφήσουμε όλους ήσυχους, ήσυχο θα αφήσουμε σήμερα, έστω για λίγο, και τον εαυτό μας, εδώ στο ιερό, όπου ήλθαμε, δόξα τω Θεώ, προσεύξασθε. Προς Τον Θεό……!!

Τι ανακούφιση, αδελφοί μου, τι ομορφιά! Ούτε που θα θέλουμε τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι….. Τι ανακούφιση, τι ησυχία,….ο καθ’ ένας από εμάς, μακρόθεν εστώς, μακριά αλλά τόσο κοντά στον εαυτό μας, με τι ανακούφιση θα τίπτουμε το στήθος μας, τι ξέσπασμα χαράς, τι ευλογία….. Αυτό το ιλάσθητι μου τω αμαρτωλώ…..ο Θεός, όμως….! ιλάσθητι μου τω αμαρτωλώ….ποιος;;…. Ο Θεός!

Σε αυτή τη θέση, σε αυτήν τη στάση, αδελφοί μου θα ανα-καλύψουμε ποιόν; Ουχί τους άλλους ανθρώπους που είναι έτσι…κι…αλλιώς, ουχί τον εαυτό μας που υποτίθεται ότι κάνει αυτό ή το άλλο….αλλά το Θεό…! Σε αυτή την…. εξαφάνιση….εμφανίζεται ο Θεός, αδελφοί μου, μέσα μας.

Λέγεται νίψη…..αυτό ξεκινάμε σήμερα, λέγεται Τριώδιο……λέγεται προσευχή.

Καλή μας ανακούφιση, εύκολο θα ‘ναι…….

Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΕΚΤΗ

ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

Εκ του κατά Λουκά

Δύο  «άνθρωποι ανέβησαν εις το ιερόν, προσεύξασθαι».

Ο εις Φαρισαίος και ο έτερος τελώνης. Ο ένας προσευχήθηκε:

 «προς εαυτόν» και ο έτερος προς τον Θεόν. Για αυτό, ο πρώτος συνέχισε να είναι μόνος, να υπάρχει μόνος, να αυτοδικαιώνεται πάλιν μόνος, προς εαυτόν. Η άνοδος του προς το ιερόν δεν έγινε προς κάτι, αλλά τον άφησε στον ίδιο κόσμο που υπήρχε και πριν. Η αλλαγή θέσης δεν συνοδεύτηκε από αλλαγή στάσης και έτσι δεν συνέβη τίποτε απολύτως στον εσωτερικό του κόσμο. Ως Φαρισαίος επήγε, δίκαιος, μη άρπαγας, μη μοιχός και αποδεκατών πάντα όσα έχει και έτσι, με αυτήν την εικόνα εαυτού και παρέμεινε. Ο τελώνης όμως, άνθρωπος ισχυρός ή και πλούσιος ή και χίλια δύο άλλα, ανεβαίνοντας προς το ιερό, χάνει τα πάντα, γυμνώνεται του ρόλου που κατέχει και απολαμβάνει, και στέκει έμπροσθεν του Θεού. Όχι του εαυτού του. Και τότε ανακαλύπτει, πιθανόν για λίγο, τον εσώτερο εαυτό του, τον «δικό του» εαυτό και κατανύγεται. Και απολαμβάνει την χαρά των δακρύων. Που είναι πάντα μια επιστροφή, μια ανακούφιση.

Ο Φαρισαίος παραμένει μέσα στον εαυτό-ρόλο, σε αυτόν που έχει ο ίδιος, οικοδομήσει, εκεί που απολαμβάνει με ασφάλεια την αυτοδικαίωση και χαίρεται μόνος να κατακρίνει όλους τους άλλους. Επειδή δεν επιτρέπει την συνύπαρξη του με κανέναν, τον Θεό ή τους άλλους ανθρώπους.

Αυτό αδελφοί μου ας το παρακολουθήσουμε σήμερα σε αυτήν την πρώτη Κυριακή, του Τελώνου και του Φαρισαίου. Πόσο μόνοι είμεθα και παραμένουμε μόνοι, και πόσο σε σχέση με τον Θεό ή τους άλλους. Πόσο επιτρέπουμε να βρεθούμε πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Άλλο ή πόσο αυτοδικαιωνόμαστε, ασφαλείς, ακέραιοι, ανίκανοι στην αλλαγή.

Η πορεία μας στην ζωή, εάν είναι πορεία προσευχής θα φανεί από το πόσο υπάρχουμε σε σχέση προς τον Θεό. Και αυτό πάλιν θα φανεί από το πόσο κλεισμένοι ζούμε σε αυτό που έχουμε χτίσει σαν εαυτό. Αν χωράει αμφιβολία, θα μπει φως. Και το φως θα φέρει το «ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ» και την δικαίωση, την όντως δικαίωση. Αλλιώς θα παραμένουμε οι ίδιοι. Και είναι αλήθεια ότι η ελπίδα μας είναι στην αλλαγή. Στην αλλαγή που έρχεται από έξω. Από τον Θεό. Στην αλλαγή που συμβαίνει μέσα, στην ψυχή και γεννά την ταπείνωση.

Από σήμερα η Εκκλησία μας, μας οδηγεί προς το ιερό

«προσεύξασθαι ».

Η στάση που θα κρατήσουμε είναι δίκη μας επιλογή. Θα παραμείνουμε στα ίδια; Ή θα προχωρήσουμε σε αλλαγή;

Καλό Τριώδιο.

 

 

 

 

 

Η Πίστη στο Θεό ως Πρόσωπο.

 

Η πίστη, δείχνει μια προσωπική σχέση με το Θεό  μια σχέση που, αν και είναι όλο ατέλεια και δισταγμό, δεν είναι καθόλου λιγότερο πραγματική. Είναι το να γνωρίσεις το Θεό όχι σαν θεωρία ή σαν μια αφηρημένη αρχή, αλλά σαν ένα πρόσωπο. Το να γνωρίζεις ένα πρόσωπο είναι κάτι πολύ περισσότερο από το να γνωρίζεις γεγονότα σχετικά μ’ αυτό το πρόσωπο. Το να γνωρίζεις ένα πρόσωπο ουσιαστικά σημαίνει να το αγαπάς δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή γνώση των άλλων προσώπων δίχως αμοιβαία αγάπη. Δεν έχουμε καμιάν αληθινή γνώση εκείνων που μισούμε. Εδώ, λοιπόν, είναι οι δυο λιγότερο παραπλανητικοί τρόποι να μιλάμε για το Θεό που υπερβαίνει την αντίληψή μας: είναι προσωπικός, και είναι αγάπη. Και αυτοί βασικά είναι δύο τρόποι για να πούμε το ίδιο πράγμα. Ο τρόπος μας για να μπούμε στο μυστήριο του Θεού είναι μέσω της προσωπικής αγάπης.

Σα μίαν αμυδρή ένδειξη αυτής της προσωπικής αγάπης που επικρατεί ανάμεσα στον πιστό και στο Αντικείμενο της πίστης του, ας πάρουμε τρία παραδείγματα ή λεκτικές εικόνες. Το πρώτο είναι από μίαν αφήγηση του 2ου αι., από το μαρτύριο του αγίου Πολυκάρπου. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες μόλις έχουν φτάσει για να συλλάβουν τον ηλικιωμένο Επίσκοπο Πολύκαρπο, και να τον πάρουν εκεί όπου ξέρει ότι πρέπει να είναι ο θάνατός του:

Όταν άκουσε ότι είχαν φτάσει, κατέβηκε και μίλησε μαζί τους. Όλοι τους έμειναν έκπληκτοι από τη μεγάλη του ηλικία και την ηρεμία του, και απορούσαν γιατί οι αρχές ήθελαν τόσο επίμονα να συλλάβουν έναν ηλικιωμένο σαν κι αυτόν. Αμέσως έδωσε εντολή να τους φέρουν φαγητό και ποτό, όσο ήθελαν, αν και ήταν αργά· και τους ζήτησε να του επιτρέψουν να προσευχηθεί μία ώρα ανενόχλητος. Όταν συμφώνησαν, σηκώθηκε όρθιος και προσευχήθηκε, και ήταν τόσο γεμάτος απ’ τη χάρη του Θεού, ώστε για δυο ώρες δεν μπορούσε να σιωπήσει. Καθώς εκείνοι άκουγαν είχαν γεμίσει από θαυμασμό, και πολλοί απ’ αυτούς λυπόντουσαν που είχαν έρθει να συλλάβουν ένα τέτοιο άγιον άνθρωπο. Εκείνος θυμήθηκε ονομαστικά όλους όσους είχε ποτέ συναντήσει, μεγάλους και μικρούς, φημισμένους ή άγνωστους, και ολόκληρη την καθολική Εκκλησία σ’ όλο τον κόσμο.

όσο φλογερή είναι η αγάπη του για το Θεό, και για όλο το ανθρώπινο γένος εν Θεώ, ώστε αυτή τη στιγμή την κρίσιμη ο άγιος Πολύκαρπος σκέφτεται μόνο τους άλλους και όχι τον προσωπικό του κίνδυνο. Όταν ο Ρωμαίος κυβερνήτης του λέει να σώσει τη ζωή του αρνούμενος το Χριστό, απαντά: «Ογδόντα έξη χρόνια τον υπηρέτησα και δεν μ’ έβλαψε σε τίποτε. Πώς μπορώ λοιπόν να βλασφημήσω το Βασιλιά μου, που μ’ έσωσε;».

Μια προσευχή γραμμένη από ένα Ρώσσο Επίσκοπο του 17ου αι., τον άγ. Δημήτριο του Rostov:

 Έλα, Φως μου, και φώτισε το σκοτάδι μου.

Έλα, Ζωή μου, και αναζωογόνησέ με απ’ το θάνατο.

Έλα, Γιατρέ μου, και γιάτρεψε τις πληγές μου.

Έλα, Φλόγα της Θείας αγάπης και κάψε

τ’ αγκάθια των αμαρτιών μου, φωτίζοντας

την καρδιά μου με τη φλόγα της αγάπης σου.

Έλα, Βασιλιά μου, κάθισε πάνω στο θρόνο

της καρδιάς μου κι εκεί βασίλεψε.

Γιατί εσύ μόνος είσαι ο Βασιλιάς μου κι ο Κύριός μου.

 

Κάλλιστος Γουέαρ, Επίσκοπος Διοκλείας – Ο Ορθόδοξος Δρόμος, 

Σιωπηλή - μυστική κοινωνία.

 

Θα 'θελα να σας μεταδώσω την προσωπική μου βεβαιότητα ότι ο Θεός υπάρχει και είναι Πρόσωπο. Και μ' αυτό το πρόσωπο μπορεί ο καθένας να αναπτύξει μια προσωπική σχέση. Γι' αυτό θα παρακαλούσα τον αναγνώστη αυτού του βιβλίου να ζει το Θεό σαν ένα γνώριμο και πραγματικό πρόσωπο. Να νιώθει απέναντί Του όπως θα  'νιώθε μπροστά σ' ένα γείτονά του και τις προσωπικές σχέσεις του με το Θεό να τις ζει, όπως ζει τις σχέσεις του με το φίλο του ή τον αδελφό του, δηλαδή πραγματικές και υπεύθυνες διαπροσωπικές σχέσεις. Αυτό το βίωμα νομίζω ότι είναι πολύ ουσιαστικό.

Ένας από τους λόγους που κάνει τόσο την κοινή λατρεία, όσο και την ατομική προσευχή, να είναι τόσο συμβατικές και άψυχες, είναι το ότι η λατρευτική διεργασία, που συντελείται στην ψυχή, η οποία προσπαθεί να επικοινωνήσει με το Θεό, χάνει πολύ συχνά το στόχο της . Κάθε έκφραση, είτε με λόγια είτε με εξωτερικές κινήσεις, ίσως βοηθάει την ψυχή στο ν' αναπτύξει λατρευτική σχέση με το Θεό. Πάρα ταύτα, όλα τούτα παραμένουν μονάχα εξωτερικές εκφράσεις εκείνου που αποτελεί το μόνο ουσιαστικό και που το λέμε βαθιά, σιωπηλή - μυστική κοινωνία

Όλοι γνωρίζουμε από τις ανθρώπινες σχέσεις ότι τότε μόνο η αγάπη και η φιλία έχουν ριζώσει βαθιά στην ψυχή μας, όταν μπορούμε να παραμένουμε σιωπηλοί ο ένας κοντά στον άλλο. Εφόσον όμως νιώθουμε την ανάγκη να μιλάμε ο ένας στον άλλο για να διατηρήσουμε έτσι την επαφή μας,  μπορούμε σίγουρα να συμπεράνουμε με λύπη ότι η σχέση μας είναι επιφανειακή.

Κατά τον ίδιο τρόπο, αν θέλουμε να λατρέψουμε το Θεό, πρέπει πρώτα - πρώτα να μάθουμε να νιώθουμε ευτυχισμένοι, όταν χωρίς λατρευτικά λόγια και εκδηλώσεις μένουμε σιωπηλοί κοντά Του, μέσα στην αίσθηση της παρουσίας Του. Αυτό είναι ευκολότερο απ' ότι φαίνεται με την πρώτη ματιά. Χρειάζεται λίγος χρόνος, αρκετή εμπιστοσύνη και το θάρρος ν' αρχίσουμε.

Κάποτε ο εφημέριος της Ars - en Re, ένας Γάλλος άγιος του 18ου αιώνα, ρώτησε ένα γέρο χωρικό τι έκανε καθισμένος τόσες ώρες στην Εκκλησία, χωρίς να δείχνει καν ότι προσεύχεται. Ο χωρικός απάντησε: << Τον κοιτάζω και με κοιτάζει και είμαστε και οι δύο ευτυχισμένοι>>. Αυτός ο άνθρωπος είχε μάθει να μιλάει στο Θεό, χωρίς να διακόπτει με λόγια την μυστική επικοινωνία μαζί Του.

Αν δοκιμάσουμε να ξεχωρίσουμε βιωματικά τη λατρεία από τα λόγια που χρησιμοποιούμε σ' αυτήν, τότε αυτά τα λόγια θα μας κουράσουν σε βαθμό απελπιστικό, γιατί εφόσον δεν ξεπηγάζουν από το βάθος της μυστικής κοινωνίας μας με το Θεό, είναι κούφια και κουραστικά.

Πόσο όμως εμπνευσμένα θα ήταν τα λόγια της προσευχής μας αν είχαν σαν υπόβαθρό τους τη μυστική κοινωνία μας με το Θεό και αν διαποτίζονταν από το σωστό φρόνημα που βρίσκουμε στα λόγια του Ψαλμικού στίχου : <<Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσιν Σου>>!

**Antony Bloom• Ζωντανή προσευχή - εκδόσεις Ετοιμασία

 

 

Βίος της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας.

 

Η Αγία Φιλοθέη, η Κυρά των Αθηνών, γεννήθηκε το έτος 1522 μ.Χ. στην τουρκοκρατούμενη τότε Αθήνα. Οι ευσεβείς γονείς της ονομάζονταν Άγγελος και Συρίγα Μπενιζέλου. Η μητέρα της ήταν στείρα και απέκτησε την Αγία μετά από θερμή και συνεχή προσευχή.

Ο Κύριος που ικανοποιεί το θέλημα εκείνων που Τον σέβονται και Τον αγαπούν, άκουσε την δέησή της. Και πράγματι, μια ημέρα η Συρίγα μπήκε κατά την συνήθειά της στο ναό της Θεοτόκου για να προσευχηθεί και από τον κόπο της έντονης και επίμονης προσευχής την πήρε για λίγο ο ύπνος.

Τότε ακριβώς είδε ένα θαυμαστό όραμα. Ένα φως ισχυρό και λαμπρό βγήκε από την εικόνα της Θεομήτορος και εισήλθε στην κοιλιά της. Έτσι ξύπνησε αμέσως και έκρινε ότι το όραμα αυτό σήμαινε στην ικανοποίηση του αιτήματός της. Έτσι κι έγινε. Ύστερα από λίγο καιρό η Συρίγα έμεινε έγκυος και έφερε στον κόσμο τη μονάκριβη θυγατέρα της.

Μαζί με την Χριστιανική ανατροφή, έδωσαν στην μοναχοκόρη τους και κάθε δυνατή, για την εποχή εκείνη, μόρφωση. Έτσι η Ρηγούλα (ή Ρεβούλα, δηλαδή Παρασκευούλα), αυτό ήταν το όνομά της προτού γίνει μοναχή, όσο αύξανε κατά την σωματική ηλικία, τόσο προέκοπτε και κατά την ψυχή, όπως λέει το συναξάρι της.

Σε ηλικία 14 χρονών, οι γονείς της την πάντρεψαν, παρά την θέλησή της, με έναν από τους άρχοντες της Αθήνας. Αργότερα, αφού πέθαναν οι γονείς και ο σύζυγός της, ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο πόθο της. Αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στον Χριστό, γίνεται μοναχή και παίρνει το όνομα Φιλοθέη.

Κατ’ αρχήν, ύστερα από εντολή του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου, τον οποίο είδε σε όραμα, οικοδόμησε ένα γυναικείο μοναστήρι με αρκετά κελιά, στο οποίο και έδωσε το όνομα του Αγίου για να τον τιμήσει. Στο μοναστήρι πρόσθεσε και άλλα αναγκαία οικοδομήματα και εκτάσεις και το προικοδότησε με μετόχια και υποστατικά, που υπερεπαρκούσαν για τη διατροφή και συντήρηση των μοναζουσών.

Το μοναστήρι αυτό του Αγίου Ανδρέα σωζόταν στην Αθήνα, με τη Χάρη του Θεού, επί πολλά έτη μετά την κοίμηση της Αγίας και ήταν πλουτισμένο, όχι μόνο με υποστατικά και διάφορα μετόχια, αλλά και με πολυειδή χρυσοΰφαντα ιερατικά άμφια και σκεύη, απαραίτητα για τις ετήσιες ιερές τελετές και αγρυπνίες.

Προπαντός όμως το μοναστήρι σεμνυνόταν και εγκαλλωπιζόταν με το θησαυρό του τιμίου και αγίου λειψάνου της Αγίας, το οποίο ήταν αποθησαυρισμένο και αποτεθειμένο στο δεξιό μέρος του Ιερού Βήματος, όπου και το ασπάζονταν με ευλάβεια όλοι οι Χριστιανοί. Το τίμιο λείψανο της Αγίας σκορπούσε ευωδία, γεγονός που αποτελούσε εμφανή μαρτυρία και απόδειξη της αγιότητας αυτής.

Το παράδειγμά της, λοιπόν, να αφιερωθεί στον Χριστό, το ακολουθούν και άλλες νέες. Σε λίγο διάστημα, η μονή έφθασε να έχει διακόσιες αδελφές. Η μονή της Οσίας Φιλοθέης γίνεται πραγματικό λιμάνι. Εκεί βρίσκουν προστασία όλοι οι ταλαιπωρημένοι από την σκλαβιά. Εκεί οι άρρωστοι βρίσκουν θεραπεία, οι πεινασμένοι τροφή, οι γέροντες στήριγμα και τα ορφανά στοργή.

Η Οσία, παρά τις αντιδράσεις των Τούρκων, οικοδομεί διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, νοσηλευτήρια, ορφανοτροφεία, «σχολεία διά τους παίδας τῶν Αθηναίων, διὰ ν’ ἀνοίξει τούς οφθαλμούς αυτών προς τὴν παράδοσιν καὶ την δόξαν των προγόνων των». Πρωτοστατεί σε όλα αυτά τα έργα η ηγουμένη Φιλοθέη. Διδάσκει με τα λόγια και με τη ζωή της. Στηρίζει τους πονεμένους σκλάβους με την προσευχή της.

Ιδιαίτερες είναι οι φροντίδες της για να σώσει από τον εξισλαμισμό ή την αρπαγή των Τούρκων τις νέες Ελληνίδες.

Στο πλαίσιο του φιλάνθρωπου της βίου, η Φιλοθέη άνοιξε ένα πηγάδι σε μια περιοχή κοντά στο κέντρο, που τότε κυκλοφορούσαν κυρίως αγρότες και βοσκοί. Το «ψυχικό» αυτό της καλόγριας, όχι μόνο εξυπηρέτησε τους ανθρώπους που υπέφεραν από την λειψυδρία, αλλά έδωσε και το όνομά του στην περιοχή, όνομα που διατηρείται μέχρι σήμερα. Είναι η περιοχή του Ψυχικού! Η Φιλοθέη είναι υπεύθυνη και για την ονομασία της περιοχής της Καλογρέζας, καθώς εκεί είχε ιδρύσει παράρτημα της Μονής, με την ονομασία «Μονή της καλόγριας». Από την παραφθορά της ονομασίας, προέκυψε η Καλογρέζα.

Το έργο της, κατά βάση εθνικό και θρησκευτικό, ξεπέρασε τα όρια της Αθήνας και έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Αδιαφιλονίκητη ιστορική επιβεβαίωση για το έργο αυτό παρέχει η αλληλογραφία της Φιλοθέης με τη Γερουσία της Βενετίας (1583 μ.Χ.), από την οποία ζητούσε οικονομική βοήθεια.

Η όλη όμως δράση της Αγίας Φιλοθέης εξαγρίωσε κάποτε τους Τούρκους. Κάποια στιγμή την συλλαμβάνουν και εκείνη με πνευματική ανδρεία ομολογεί: «Εγώ διψώ να υπομείνω διάφορα είδη βασανιστηρίων για το όνομα του Χριστού, τον οποίο λατρεύω και προσκυνώ με όλη μου την ψυχή και την καρδιά, ως Θεό αληθινό και άνθρωπο τέλειο και θα σας χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη αν μπορείτε μια ώρα πρωτύτερα να με στείλετε προς Αυτόν με το στεφάνι του μαρτυρίου».

Ύστερα από την ηρωική αυτή απάντηση προς τους κατακτητές, όλοι πίστευαν ότι η πανευτυχής και φερώνυμη Φιλοθέη εντός ολίγου θα ετελειούτο διά του μαρτυρικού θανάτου. Όμως, κατά θεία βούληση, την τελευταία σχεδόν στιγμή πρόφθασαν κάποιοι Χριστιανοί και καταπράυναν τον ηγεμόνα με διάφορους τρόπους. Έτσι πέτυχαν να ελευθερώσουν την Αγία.

Αφεθείσα πλέον ελεύθερη, η Αγία Φιλοθέη, επέστρεψε αναίμακτη στο μοναστήρι της, όπως επί Μεγάλου Κωνσταντίνου ο μυροβλύτης Νικόλαος και πολλούς αιώνες αργότερα ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Φρόντιζε δε, όχι μόνο για τη σωτηρία της δικής της ψυχής αλλά και των άλλων, αφού τους μεν ενάρετους τους στερέωνε στην αρετή, τους δε αμαρτωλούς τους βελτίωνε ηθικά και τους οδηγούσε στη μετάνοια.

Και αποκλειστικά για το σκοπό αυτό πέρασε στη νήσο Τζια (Κέα), όπου προ πολλού είχε οικοδομήσει μετόχι, για να αποστέλλει εκεί τις μοναχές εκείνες που φοβούνταν για διαφόρους λόγους να διαμένουν στην Αθήνα. Στην Τζια έμεινε αρκετό χρόνο και κατήχησε θεαρέστως τις ασκούμενες αδελφές στην ακριβή τήρηση των κανόνων της μοναστικής ζωής. Μόλις τελείωσε το έργο της εκεί, επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα.

Έτσι λοιπόν, η Αγία Φιλοθέη, αφού έφθασε στην τελειότητα και στην πράξη και στην θεωρία, αξιώθηκε από τον Θεό να επιτελεί θαύματα, από τα οποία, προς απόδειξη του θαυματουργικού της χαρίσματος, θα μνημονεύσουμε ένα μόνο, το ακόλουθο: Ζούσε στην εποχή της ένας νέος, ποιμένας προβάτων, ο οποίος από πολύ μικρός είχε συνηθίσει στις κλεψιές και στις ραδιουργίες.

Ο νέος αυτός, κατά παραχώρηση του Θεού, κυριεύθηκε από τον Σατανά. Εξ αιτίας τούτου περιφερόταν στα βουνά και στις σπηλιές γυμνός και τετραχηλισμένος, θέαμα όντως ελεεινό. Πολλές φορές, όταν συνερχόταν από την τρέλα, στην οποία τον είχε οδηγήσει ο Σατανάς, σύχναζε στα γύρω μοναστήρια για να βρει θεραπεία στην ασθένειά του.

Δεν μπορούσε όμως να πετύχει τίποτε. Κάποιοι, που τον ευσπλαγχνίστηκαν, τον οδήγησαν στην Αγία Φιλοθέη η οποία, ύστερα από πολύ και εκτενή προσευχή τον λύτρωσε από εκείνη τη διαβολική μάστιγα. Έπειτα, αφού το νουθέτησε αρκετά, τον εισήγαγε και στην τάξη των μοναχών. Και έτσι ο νέος εκείνος, αφού εκάρη μοναχός, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του με μετάνοια και άσκηση, θαυμαζόμενος απ’ όλους.

Μάταια οι Τούρκοι προσπαθούν να ανακόψουν την δράση της. Ώσπου μια νύχτα, στις 2 Οκτωβρίου του έτους 1588 μ.Χ., πήγαν στο μονύδριο που είχαν οικοδομήσει στα Πατήσια (έτυχε τότε να εορτάζεται η μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και η Αγία μαζί με τις άλλες αδελφές βρίσκονταν στον ιερό ναό επιτελώντας ολονύκτια αγρυπνία) και πέντε από αυτούς ανέβηκαν στον εξωτερικό τοίχο και πήδησαν μέσα στην αυλή. Στην συνέχεια εισέβαλαν στο ναό, όπου άρπαξαν την Αγία και την μαστίγωσαν με μανία και βαναυσότητα και την εγκαταλείπουν ημιθανή έξω από τη μονή της.

Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Φιλοθέη δέθηκε και μαστιγώθηκε. Οι μοναχές της την μετέφεραν στην κρύπτη της στην Καλογρέζα. Εκεί η Φιλοθέη υποκύπτει στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου 1589 μ.Χ.

Είκοσι ημέρες μετά από την κοίμηση της Αγίας, ο τάφος της ευωδίαζε. Ακόμη, όταν μετά από ένα έτος έγινε η ανακομιδή, το τίμιο λείψανό της βρέθηκε σώο και ακέραιο. Επιπλέον ήταν γεμάτο με ευωδιαστό μύρο, τρανή και λαμπρή απόδειξη της θεάρεστης και ενάρετης πολιτείας της, προς δόξα και αίνο του Θεού και καύχημα της πίστεώς μας. Το ιερό λείψανό της βρίσκεται σήμερα στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Στο μνήμα της απάνω βρεθήκανε γραμμένα τούτα τα λόγια: «Φιλοθέης υπό σήμα τόδ’ αγνής κεύθει σώμα, ψυχήν δ’ εν μακάρων θήκετο Yψιμέδων».

Η Φιλοθέη αγιοποιήθηκε επί Οικουμενικού Πατριάρχη Ματθαίου Β’ .

Κυριακή δεκάτη εβδόμη εκ του κατά Ματθαίου.(Κυριακή της Χαναναίας)

 «Τω καιρό εκείνω, εξήλθεν ο Ιηισούς εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος».

Πολύ συχνά έτσι αρχίζουν οι ευαγγελικές περικοπές.

Ο Κύριος πρώτος Αυτός εξέρχεται. Και κάποιος από εμάς «εκ των ορίων» εξελθών, θα συναντηθεί μαζί του.

Μόνο να εξέλθουμε αδελφοί, από τα όρια. Από εκείνα τα γνωστά, τα τετριμμένα, τα ασφαλή.

Από εκείνα τα όρια που φτιάξαμε και κλείσαμε για να μην πάμε παραπέρα.

Και τι μας βγάζει από τα γνωστά, ασφαλή μας όρια;

Μια ανάγκη αδελφοί. Κάποια δοκιμασία. Της Χαναναίας η θυγάτηρ που κακώς εδαιμονίζετο. Εμάς, τον καθένα μας, κάποια άλλη ανάγκη ή συγκυρία.

Και αυτή μας η ανάγκη, πάντα, μας σπρώχνει σε αλλαγές, σε κάποια συνάντηση.

Ο Κύριος πρώτος Αυτός εξήλθε προς αυτήν την συνάντηση. Αποσταλμένος εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ. Και από εμάς τι χρειάζεται; Αληθινός πόνος αυτός που είχε η Χαναναία και εκραύγαζε … «Κύριε βοήθει μοι».

Και αν από την άλλη πλευρά ακούσουμε την σιωπή, αν ο Κύριος δεν αποκρίθει αμέσως λόγου, είναι μόνον γιατί εκείνος γνωρίζει, και περιμένει, το άδειασμα της πονεμένης ψυχής, εκείνο το άδειασμα που γεννά η πίστη και κάνει τον πιστεύοντα να πιστεύει, και να αγαπά και τα ψίχουλα που πίπτουν από την τράπεζα του Κυρίου αυτού.

Γιατί η αγάπη και η πίστη κάνει τον άνθρωπο ταπεινό απέναντι στον Θεό, τον άνθρωπο που είδε με τα μάτια του, τα δαιμόνια της ψυχής του.

Και από εκείνο το βάθος και την απόγνωση, εξήλθε των ορίων του, από πόνο, και στο περιθώριο της ζωής, σαν Χαναναίος παροικών Τύρο και Σιδώνα, επιθυμιών, πόλεων σαρκικών, μακριά από Ιεροσόλυμα, εν μέσω αμαρτίας κάτω από αφύσικες συγγένειες, κακώς δαιμονισμένος. Από όλο αυτό το περίγραμμα ζωής, ίσως και της δικής μας ζωής, η πίστη μπορεί να γεννήσει την ταπείνωση, και τον πλούτο της ταπείνωσης, που και τα ψυχία που θα πίπτουν από της μυστικής τραπέζης της θείας λειτουργίας του Θεού, αντίδωρο πλούσιο στην δική μας φτώχεια, μπορεί να μας σώσουν. Και να γίνει ως θέλουμε. Μεγάλη γαρ αυτή η πίστη, στα μικρά, στα ψυχία, στα θαυμάσια.

Και να έλθουμε από δαιμόνια, από της ώρας εκείνης.

Από της ώρας της ταπείνωσης και της πίστης.

Αμήν.

Τις εστί πλούσιος; Ο εν ολίγω αναπαυόμενος.

 

Πεθύμησα να φύγω μακριά,… να κρυφτώ, να μη με ξέρει κανένας, να ξεχαστώ σα να ‘μαι πεθαμένος. Πόσο ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν τον ξέρει κανένας! Αν γνώριζε την ευτυχία του! Πόσο ζουλεύω κάτι ανθρώπους οπού ζούνε σε κάποια μέρη που δεν τα βάζει κανένας στο νου του, και που κανένας δεν μαθαίνει αν ζούνε ή αν πεθάνανε! Τους συλλογίζουμαι και ξεκουράζουμαι. Καλότυχος ο άνθρωπος που κατάλαβε από νωρίς, πως όποιος ζει με πολλές έγνοιες είναι δυστυχισμένος και πως όποιος ζει κρυφά, δίχως να τον ξέρουνε οι άλλοι, αυτός είναι βλογημένος. Ας είναι φτωχός, ας είναι στενοχωρημένη η ζωή του, πάντα έχει ένα μεγάλο κέρδος ο τέτοιος άνθρωπος: γλυτώνει από πολλά φαρμάκια. Γι’ αυτό θέλω κ’ εγώ να πάγω σ’ ένα μέρος, που να μην το θυμάται κανένας, να ξεχαστώ κ εγώ σαν να μην υπάρχω. Πως κάθεται κανένας μέσα σ’ ένα σπίτι που είναι ασκούπιστο κι ακατάστατο, και φεύγει από κείνο το σπίτι και βρίσκεται σ’ ένα όμορφο κιόσκι, καθαρό και στολισμένο με περικοκλάδες, είτε πως είναι ένα καράβι που ‘ναι ζαλισμένο από τη θαλασσοταραχή κι από το μουγκρητό του πελάγου και μετά πολλά μπαίνει σ ένα λιμάνι ήσυχο και μπονατσάτο και ξεκουράζεται, έτσι είναι κι ο άνθρωπος που γλυτώνει από τις πολλές έγνοιες που είναι μπερδεμένος, και τραβά και πηγαίνει σ’ έναν τόπο που δεν βρίσκονται πολλοί άνθρωποι, κ’ οι άλλοι που τον ξέρανε τον χάνουνε και δεν γνωρίζουνε αν είναι ζωντανός ή πεθαμένος.

Να κάθεσαι λοιπόν σ’ ένα ακροθαλάσσι, να μην βλέπεις πονηρόν κόσμο. Να κάνεις το σταυρό σου και να λες “Δόξα σοι ο Θεός! Σε φχαριστώ, Θεέ μου, που με αξίωσες να μην βλέπω και να μην ακούγω τίποτε απ ‘ όσα γίνουνται στον κόσμο, και να μην με ξέρει κανένας άλλος, παρά μονάχα Εσύ “. Ο ήλιος θα βγαίνει και θα τον καλημερίζω, σαν να’ ναι φίλος μου και το βράδυ πάλι θα βουτά στο πέλαγο και θα τον καληνυχτίζω. Θα τσαπίζω τα λάχανα, θα φροντίζω τα δεντρικά μου, θα ‘χω λίγα ζωντανά και μια βάρκα πισσωμένη, να ψαρεύω και να παίρνω καμμιά κοντινή βόλτα. Θα αγαπώ το κάθε τι, τα βράχια, τα βότσαλα της ακρογιαλιάς, τις αρμυρήθρες, τα χορτάρια, τα ζωντανά, τα δέντρα, τον κάβουρα που κάθεται κάτω από την πέτρα. Όλα τούτα τα πλάσματα είναι καλά και κανένα δεν φοβάμαι, παρεκτός τον άνθρωπο. Αχ! Πώς κατάντησε αυτό το γένος που το έπλασε ο Θεός “κατ’ εικόνα και ομοίωσιν αυτού;”. Πώς παραμορφώνεται μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα; Ταραχή, ανακάτεμα, ακατάπαυστη αγωνία, θυμός, αλαζονεία, ασέβεια, βλαστήμια, φιλοδοξία, ψευτοπαρηγόριες, όλα τούτα θα βρίσκουνται  μακριά μου. Αυτή τη μαύρη την αντάρα θα μου την κρύβει η δροσερή κ’ η απλή γραμμή του πελάγου.

 “Εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι και υπνώσω, ότι Συ κατά μόνας επ ‘ ελπίδι κατώκισας με “.

Φώτης Κόντογλου, Ευλογημένο καταφύγιο, Το παλάτι μου και τα όνειρά μου.

 

 

 

Κυριακή δεκάτη έκτη εκ του κατά Ματθαίον ( Η παραβολή των ταλάντων.)

 

«Άνθρωπος τις αποδημών, εκάλεσε τους ιδίους δούλους και παρέδωκεν αυτοίς τα υπάρχοντα αυτού… εκάστω κατά ιδίαν δύναμιν».

Τα πάντα στους δικούς του. Αποδημών μοιράζει τα υπάρχοντα του στους ιδίους δούλους, στον καθένα κατά την δύναμη του.

Σε άλλον 5 σε άλλον 2 και κάποιον 1. Σε κανέναν τίποτα.

Όλοι κάτι έλαβαν, ο καθένας την δωρεά του.

Με αυτήν την δωρεά ξεκινάμε αδελφοί κατά την δύναμη μας και η δωρεά του Θεού.

Ο ένας δουλεύει, αυξάνει τα τάλαντα, τα διπλασιάζει και όταν έλθει ο καιρός έχει να αποδώσει τα διπλά.

Και ο έτερος ομοίως.

Κάποιος όμως σκέφθηκε ότι ο κόσμος είναι σκληρός, και ο Κύριος αυτού του κόσμου άδικος. Ζητά από εκεί που δεν έδωσε και θέλει να μαζέψει από όπου δεν εσκόρπισε. Λίγα έλαβε αυτός, γιατί λίγη ήταν η δύναμη του. Και αυτά τα λίγα, δεν τα μοιράστηκε, δεν τα αυγάτισε, δεν θέλησε να αποδώσει τίποτα σε κανέναν.

Έθαψε στη γη τα τάλαντα να μην τα φθείρει ο χρόνος, να μην τα βλέπει ούτε και ο ίδιος.

Ο άνθρωπος αυτός είχε μια κακή εικόνα για το Θεό, και έτσι δεν μπόρεσε να δει τον εαυτό του, ούτε να τον μοιραστεί και βέβαια σε ποιόν να αποδώσει τι;

Η μοναξιά αυτού του ανθρώπου είναι ο εγωκεντρισμός του.

Και είναι εγωκεντρικός γιατί έχει κακή σχέση με τον Κύριο αυτού του κόσμου. Τον γνωρίζει αλλά με τρόπο αρνητικό. Δεν μοιράζεται, δεν αυξάνει, δεν αποδίδει. Στο τέλος χάνει.

Χάνει την χαρά.

Διατηρεί ό έλαβε ακέραιο.

Δεν ρισκάρισε, δεν αγάπησε, δεν έζησε.

Και έχασε την χαρά.

Οι άλλοι μοιράστηκαν και διπλασίασαν, εκείνο που είχαν λάβει. Κατά την δύναμη τους και απέδωσαν. Και απέλαβαν. Και εισήλθαν στην χαρά. Γνώρισαν την χαρά.

Όλοι έχουμε. Όλοι μπορούμε να αυξήσουμε. Όλοι μπορούμε να αποδώσουμε όταν μας ζητηθεί.

Ο καθένας κατά την δύναμη του αδελφοί.

Ας μην φοβηθούμε όμως.

Ας πιστεύουμε ότι ο κόσμος είναι σκληρός. Ας νομίζουμε ότι είναι άγονος και δεν θα καρπίσει.

Τίποτα δεν χάνεται.

Αυτό το ένα που έχουμε όσο και αν το θάψουμε κάποια στιγμή θα μας κρίνει. Γιατί είναι η δωρεά του Θεού είναι η ίδια μας η ανθρωπιά.

Η κληρονομία.

Και αν μερικές φορές νοιώσουμε αδύναμοι, αν η σκληράδα του κόσμου μας τρόμαξε, ας ψάξουμε άλλους αδελφοί, τους τραπεζίτες, εκείνους που τοκίζουν, εκείνους που αν επάνω τους ακουμπήσεις το έχει σου, δεν θα στο φθείρουν, θα στο κρατήσουν και στο καιρό θα σου αποδώσουν τον τόκο σου.

Εμπιστοσύνη λοιπόν αδελφοί. Γιατί τιμωρείται αυτός που έκρυψε το ένα τάλαντο. Γιατί δεν θέλησε να το αξιοποιήσει. Το θάψιμο του τάλαντου αποτελεί περιφρόνηση για τον Θεό και έλλειψη αγάπης για τον συνάνθρωπο.

Αμήν.

Βίος του Αγίου Χαραλάμπους.

 

Ο Άγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυρας και θαυματουργός, γεννήθηκε στην Μαγνησία το 90 μ.Χ. περίπου και μαρτύρησε στα χρόνια των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης. Η Μαγνησία αυτή κατά πάσαν πιθανότητα ήτανε στη Θεσσαλία. Τα ερείπιά της σώζονται ακόμη κοντά στο χωριό που λέγεται «Μηλιές». Είχε το ευτύχημα να γεννηθεί από γονείς ευσεβείς χριστιανούς που κρατούσανε την πίστη τους στο Χριστό με κίνδυνο της ζωής τους στους δύσκολους, αλλά ηρωικούς εκείνους χρόνους των διωγμών.

Στην Μαγνησία έζησε όλη του την ζωή ο Άγιος Χαράλαμπος. Εκεί σαν νέος, ήτανε φωτεινό παράδειγμα συνετής ζωής. Αργότερα η πίστη του στο Χριστό έγινε πιο φλογερή και η επιθυμία του να βοηθήσει τους Χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες, να σωθούνε, πιο μεγάλη. Δεν μπορούσε να ησυχάσει, όταν σκεπτότανε, ότι υπάρχουν άνθρωποι μακριά από το Χριστό, που δεν ξέρουν ποιος είναι ο προορισμός τους και γιατί ζουν εδώ στη γη.

Είναι κρίμα, έλεγε, είναι τρομερό, είναι αδιανόητο να ζούνε οι άνθρωποι στην πλάνη της ειδωλολατρίας και να πάνε κατόπιν στην Κόλαση.

Αφιερώθηκε, λοιπόν, εις την υπηρεσία του Χριστού. Έγινε ιερέας το 130 μ.Χ. Από την θέση του τώρα αυτή, από το θείο αυτό αξίωμα της Ιεροσύνης, ανέλαβε τον μεγάλο αγώνα, αφ’ ενός ν’ ανοίξει τα μάτια του κόσμου και να δουν τον κίνδυνο από την ειδωλολατρική πλάνη και αφ’ ετέρου ν’ αγιάζει με τα μυστήρια τους πιστούς και να τους οδηγεί στην τελειότητα. Μπροστά σε Χριστιανούς και ειδωλολάτρες, άρχισε τα φλογερά χριστιανικά κηρύγματά του. Καίτοι σ’ όλη του τη μακρά ζωή — έζησε 113 χρόνια — έγιναν πολλοί διωγμοί των Χριστιανών και αυτός ποθούσε το μαρτύριο, και δεν ελάμβανε κανένα μέτρο, εν τούτοις επέζησε, διότι ο Θεός τον εφύλαττε γι’ αργότερα. Εμαρτύρησε το 202 μ.Χ.

 Όταν το έτος 198 μ.Χ. ο Σέβηρος εξαπέλυσε απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος της Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τον Άγιο και του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη του. Όμως ο Άγιος όχι μόνο δεν το έκανε αυτό, αλλά αντίθετα ομολόγησε στον έπαρχο την προσήλωσή του στον Χριστό και δήλωσε με παρρησία ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται να αρνηθεί την πίστη της Εκκλησίας. Τότε η σκοτισμένη και σαρκική ψυχή του Λουκιανού επέτεινε την οργή της και διέταξε να αρχίσουν τα φρικώδη βασανιστήρια στο γέροντα ιερέα. Πρώτα τον γύμνωσαν και ο ίδιος ο Λουκιανός, παίρνοντας το ξίφος του προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του Αγίου. Όμως αποκόπηκαν τα χέρια του και έμειναν κρεμασμένα στο σώμα του Ιερομάρτυρα και μόνο ύστερα από προσευχή του Αγίου συγκολλήθηκαν αυτά πάλι στο σώμα και ο ηγεμόνας κατέστη υγιής. Βλέποντας αυτό το θαύμα, πολλοί από τους παρισταμένους πίστεψαν στον αληθινό Θεό, ανάμεσά τους οι δήμιοι Βάπτος και Πορφύριος, οι οποίοι συνεορτάζονται με τον Άγιο Χαράλαμπο στις 10 Φεβρουαρίου.

Με το ζόφο στο νου και με τη θηριωδία στην καρδιά, ο έπαρχος έδωσε εντολή να διαπομπεύσουν τον Άγιο και να τον σύρουν διά μέσου της πόλεως με χαλινάρι. Τέλος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου, ο οποίος με το μαρτύριό του έλαβε το αμαράντινο στέφανο της δόξας σε ηλικία 113 ετών.

 Ο Άγιος Χαράλαμπος σε πολλά μέρη της Ελλάδος τιμάται, διότι είναι προστάτης από των λοιμωδών νόσων και ιδίως από την πανούκλα.

Μετά το μαρτύριο του Αγίου μέχρι σήμερα, αναφέρονται κατά τόπους, πολλά θαύματα του Αγίου Χαραλάμπους εναντίον των λοιμωδών ασθενειών (πανώλης=πανούκλα, ελονοσία, χολέρα, τύφος, γρίπη, ιοί, κ.α.). Η Αγία και πάντιμος Κάρα του βρίσκεται στα Μετέωρα της Θεσσαλίας, στο Μοναστήρι του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Αποτμήματα λειψάνων του βρίσκονται σε διάφορα μέρη της Ελλάδος. Σε πολλές αγιογραφίες του ο Άγιος απεικονίζεται πατώντας την πανώλη, η οποία παρουσιάζεται σαν ένα τερατόμορφο γύναιο που ξερνάει καπνούς από το στόμα. Γι’ αυτό όσες φορές ενέσκηπτε η φοβερή αυτή αρρώστια, κατεβάζανε οι Πατέρες την Αγία Κάρα του κάτω στις πόλεις και το κακό σταματούσε αμέσως.

Μερικά θαύματα του Αγίου κατά των λοιμωδών νόσων.

1. Η διάσωση των κατοίκων του Πύργου από την φοβερή επιδημία πανώλης το 1860.Η νόσος αυτή εξαλείφθηκε από τον Άγιο Χαράλαμπο μετά από θερμή προσευχή προς αυτόν και Παράκληση. Λένε μάλιστα ότι οι Πύργιοι είδαν καταπληκτικό θέαμα. Ο Άγιος με την ράβδο του έσπρωχνε ένα λευκό, σαν βαμβάκι νέφος στον ουρανό, μέχρι που το έριψε στην θάλασσα. Ήταν η ασθένεια που καταδίωξε ο Άγιος.

2.Στον Άγιο Χαράλαμπο αποδόθηκε η εκδίωξη της θανατηφόρας επιδημίας της γρίπης το 1918, από την Ηλεία και την Ελλάδα, εξαιτίας της οποίας χιλιάδες ανθρώπων πέθαιναν για μήνες.

3.Στις 10 Φεβρουαρίου εορτάζεται η ανάμνηση του θαύματος της απαλλαγής της νήσου Ζακύνθου από την πανώλη. Όταν το έτος 1728 μ.Χ. ενέσκυψε στη νήσο της Ζακύνθου πανούκλα, οι Χριστιανοί στράφηκαν στον Άγιο Χαράλαμπο και ζήτησαν την μεσιτεία του. Αποφάσισαν μάλιστα να οικοδομήσουν ναό προς τιμή του ως ικεσία και υπέρ της απαλλαγής αυτών από την συμφορά.

4) Και σε άλλα μέρη όμως κατά καιρούς ήταν εμφανής η παρουσία του Αγίου Χαραλάμπους στην εκδίωξη της πανώλης, όπως στην Θεσσαλία στο χωριό Σαβάλια και στη Δημητσάνα όπου μετονομάστηκε ο Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου σε Ναό Αγίου Χαραλάμπους, εξαιτίας της θαυματουργικής παρέμβασης του Αγίου.

Η φιλοσοφία της ζωής του Αγίου Χαραλάμπους ήταν απλή. Είχε δυο συνισταμένες, αγάπης προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο. Τόσο απλά. Ποιος δεν μπορεί αν θέλει να ενστερνιστεί αυτό το πρόσταγμα ως την πεμπτουσία και το νόημα της αληθινής ζωής;

 Η αγάπη προς το Θεό και τον άνθρωπο είναι το νόημα της ζωής. Όποιος έχει αυτά, έχει τα πάντα.

Άγιος Παρθένιος ο θαυματουργός, Επίσκοπος Λαμψάκου.

 

Ένας από τους πλέον θαυματουργούς αγίους είναι και ο άγιος Παρθένιος επίσκοπος Λαμψάκου. Του δόθηκε ιδιαιτέρως το θαυματουργικό χάρισμα να γιατρεύει την φοβερή ασθένεια του καρκίνου.

Έζησε στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου (4ος μ. Χ. αιώνας). Γεννήθηκε σε κάποια κωμόπολη της Βιθυνίας της Μ. Ασίας από ευσεβείς γονείς. Ο πατέρας του ονομάζονταν Χριστόφορος και ήταν διάκονος της Εκκλησίας. Δεν έκανε μεγάλες σπουδές, αλλά απόκτησε ευλάβεια, βαθιά πίστη στο Θεό και στόλισε τον εαυτό του με αρετές. Από μικρός συνήθισε να αγαπά το Θεό και τους ανθρώπους και γι’ αυτό υπήρξε σε όλη του τη ζωή φιλάνθρωπος και ελεήμονας. Αρχικά ασκούσε το επάγγελμα του ψαρά. Διάλεξε αυτό το επάγγελμα για να μοιάσει στους αγίους Αποστόλους Πέτρο, Ανδρέα και Ιωάννη, που ήταν αλιείς.

Το μεγαλύτερο μέρος του κόπου του το μοίραζες στους φτωχούς. Μαζί με τα ψάρια και τα χρήματα τους έδινε παρηγοριά και ελπίδα, στερεώνοντάς τους την πίστη στο Θεό. Όταν εκείνοι τον ευχαριστούσαν για την φιλανθρωπία του, εκείνος τους απαντούσε: «Γιατί με ευχαριστείτε; Δεν έχω καμία τέτοια αξίωση. Μήπως είμαστε ξένοι; Εμείς είμαστε αδελφοί. Τι είναι απλούστερο και φυσικότερο από το να βοηθά αδελφός τους αδελφούς;». Είχε την πεποίθηση ότι η φιλανθρωπία είναι υποχρέωση και καθήκον του αληθινού Χριστιανού.

Ο Μητροπολίτης Μελιτοπόλεως Φίλιππος ή Φιλητός, τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Ο Παρθένιος έδειξε σπάνιο ζήλο στην ιερατική του διακονία, γεγονός που ξετίμησε ο Μητροπολίτης Κυζίκου Αχίλλιος ή Ασχόλιος, ο οποίος τον χειροτόνησε Επίσκοπο Λαμψάκου, μιας αρχαίας πόλης της Μ. Ασίας, κοντά στον Ελλήσποντο, απέναντι από την Καλλίπολη.

Η Λάμψακος, όπως και ολόκληρη η γύρω περιοχή, κατοικούνταν κυρίως από ειδωλολάτρες, οι οποίοι αρνούνταν να ασπασθούν τη νέα πίστη και παρέμειναν δουλικά προσηλωμένοι στην αρχαία θρησκεία, εκτελώντας τις σκοταδιστικές παγανιστικές τελετουργίες τους. Ήταν ένα από τα κυριότερα εναπομείναντα κέντρα της ειδωλολατρίας την εποχή εκείνη στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ασίας.

Με επικεφαλής τους ιερείς των ειδώλων, ο ειδωλολατρικός όχλος έδειξε εξ’ αρχής τις εχθρικές του διαθέσεις ενάντια στο νέο Επίσκοπο. Δεν ήταν λίγες οι επιθέσεις φανατικών ειδωλολατρών εναντίον του, με την παρότρυνση των ειδωλολατρών ιερέων, οι οποίοι έβλεπαν να απειλούνται τα τεράστια οικονομικά τους συμφέροντα από το ενδεχόμενο να κλείσουν τα προσοδοφόρα ειδωλολατρικά «ιερά».

Ο Παρθένιος έδειξε από την αρχή ανοχή στις εχθρικές διαθέσεις των ειδωλολατρών. Στις φοβέρες επιθέσεις τους, απαντούσε με λόγια και με έργα αγάπης. Γνώριζε ο άγιος εκείνος Επίσκοπος πως πίσω από όλα αυτά βρισκόταν ο διάβολος, ο οποίος ήθελε να ματαιώσει το έργο της σωτηρίας των κατοίκων. Τους εχθρικούς του αντιπάλους ειδωλολάτρες τους έβλεπε ως πνευματικά ασθενείς, ως δούλους των πονηρών πνευμάτων, τα οποία δρούσαν μέσω αυτών.

Και γι’ αυτό, όχι μόνο δεν κάκιωνε μαζί τους, αλλά τους συμπονούσε και τους αγαπούσε, όπως ο καλός γιατρός τον ασθενή του και ο καλός πατέρας τα παραστρατημένα παιδιά του. Τους αγαπούσε το ίδιο στοργικά με τους πιστούς της Επισκοπής του. Τους καλούσε κοντά του και συζητούσε μαζί τους με ανεξικακία, πραότητα και καλοσύνη.

Ο Επίσκοπος Παρθένιος αποδείχτηκε άξιος του υψηλού αξιώματός του. Έδειξε ασυνήθιστο ζήλο και ποιμαντική δράση, ώστε έγινε αγαπητός από όλους. Φρόντιζε με επιμέλεια για την πνευματική καλλιέργεια και πρόοδο των πιστών, που του εμπιστεύτηκε η Εκκλησία. Φρόντιζε επίσης και για τις υλικές τους ανάγκες, σε μια εποχή που οι λιμοί ήταν σύνηθες φαινόμενο.

Χιλιάδες άνθρωποι έτρεχαν στο επισκοπείο, για να πάρουν από το άγιο χέρι του βοήθεια. Μαζί με τους πιστούς χριστιανούς έτρεχαν ειδωλολάτρες και Ιουδαίοι, οι οποίοι δεν έφευγαν με αδειανά χέρια. Ευεργετούνταν το ίδιο με τους πιστούς, χωρίς εξαίρεση.

Παράλληλα ο άγιος Επίσκοπος φρόντιζε και για τη δική του πνευματική πρόοδο. Προσεύχονταν αδιάκοπα, νήστευε, αγρυπνούσε, και κατακτούσε μία – μία τις χριστιανικές αρετές. Έφτασε δε σε μεγάλα ύψη αγιότητας, ώστε να αξιωθεί του χαρίσματος των ιαμάτων. Με την προσευχή του, θεράπευε στο όνομα του Ιησού Χριστού, τους ασθενείς, που έτρεχαν κοντά του να ιαθούν.

Ιδιαιτέρως αξιώθηκε να θεραπεύει την νόσο του καρκίνου. Όταν πληροφορούνταν ότι κάποιος άνθρωπος ασθένησε, έτρεχε ο ίδιος να τον γιατρέψει. Δεν έκανε διακρίσεις ούτε στις θεραπείες, μαζί με τους πιστούς, θεράπευε και τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι, κατόπιν, αναγνώριζαν την δύναμη του αληθινού Θεού και ασπάζονταν την χριστιανική πίστη. Είχε αποκτήσει ακόμη το χάρισμα να εκβάλλει δαιμόνια από ανθρώπους, που είχαν εισβάλλει και τους βασάνιζαν.

Όλα τα χρόνια της ποιμαντορίας του είχε προσελκύσει χιλιάδες ειδωλολάτρες στην Εκκλησία. Όταν έφυγε από αυτή τη ζωή άφησε ελάχιστους παγανιστές στην Επισκοπή του. Η Λάμψακος, από εστία ειδωλολατρών, είχε μεταβληθεί σε χριστιανική πόλη, όπου πλειοψηφούσαν οι ευσεβείς Χριστιανοί. Κοιμήθηκε εν ειρήνη και ο τάφος και τα ιερά λείψανά του συνέχισαν και συνεχίζουν ως τα σήμερα να θαυματουργούν.

Τμήμα της Τίμιας Κάρας του βρίσκεται στην Ιερά Μονή Μακρυμάλλη, της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος, η οποία θαυματουργεί σε όσους τον επικαλούνται με ευλάβεια. Υπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες καρκινοπαθών, οι οποίοι έχουν ιαθεί θαυματουργικά, χάρις στον Άγιο Παρθένιο.

 Η μνήμη του εορτάζεται στις 7 Φεβρουαρίου.

Εγκύκλιος της Εκκλησίας της Ελλάδος για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.

 

Προς Τέκνα εν Κυρίῳ αγαπητά,

 Όπως έχετε ενημερωθεί, μόλις πριν από λίγες ημέρες, δηλαδή την 23η Ιανουαρίου 2024, συνήλθε η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, που είναι η Ανώτατη Αρχή της Εκκλησίας μας, για να μελετήσει το θέμα που ανέκυψε στις ημέρες μας, δηλαδή την θέσπιση του «πολιτικού γάμου» των ομοφυλοφίλων, με όλες τις συνέπειες που επιφέρει αυτό στο οικογενειακό δίκαιο.
Η Ιεραρχία συζήτησε επαρκώς το θέμα με υπευθυνότητα και νηφαλιότητα, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την ενότητά της, και στην συνέχεια ομόφωνα αποφάσισε τα δέοντα που έχουν ανακοινωθεί.
Μια από τις αποφάσεις που έλαβε είναι να ενημερώσει το πλήρωμά της, το οποίο θέλει να ακούσει τίς αποφάσεις της και τις θέσεις της. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, η Ιεραρχία απευθύνεται προς όλους εσάς, για να διατυπώσει την αλήθεια για το σοβαρό αυτό θέμα.

1. Το έργο τής Εκκλησίας, διά μέσου των αιώνων, είναι διπλό, δηλαδή θεολογικό, με το να ομολογεί την πίστη της, όπως την αποκάλυψε ο Χριστός και την έζησαν οι Άγιοι της, και ποιμαντικό, με το να ποιμαίνει τους ανθρώπους στην κατά Χριστόν ζωή.
Αυτό το έργο της φαίνεται στην Αγία Γραφή και στις αποφάσεις των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, οι οποίες θέσπισαν όρους για την ορθόδοξη πίστη και ιερούς κανόνες, που καθορίζουν τα όρια μέσα στα οποία πρέπει να κινούνται όλα τα μέλη της, Κληρικοί, Μοναχοί και Λαϊκοί.

Έτσι, η Εκκλησία ποιμαίνει, δηλαδή θεραπεύει τις πνευματικές ασθένειες των ανθρώπων, ώστε οι Χριστιανοί να ζουν σε κοινωνία με τον Χριστό και τους αδελφούς τους, να απαλλαγούν από την φιλαυτία και να αναπτυχθεί η φιλοθεΐα και η φιλανθρωπία, δηλαδή η ιδιοτελής, φίλαυτη αγάπη να γίνει ανιδιοτελής αγάπη.

 2.Ο Θεός αγαπά όλους τούς αδικους, αγαθούς και κακούς, Αγίους και αμαρτωλούς∙ αυτό κάνει και η Εκκλησία. Άλλωστε, η Εκκλησία είναι πνευματικό Νοσοκομείο που θεραπεύει τους ανθρώπους, χωρίς να αποκλείει κανέναν, όπως δείχνει η παραβολή του Καλού Σαμαρείτου, την οποία είπε ο Χριστός (Λουκ. ι΄, 3037). Το ίδιο κάνουν και τα νοσοκομεία και οι ιατροί για τις σωματικές ασθένειες. Όταν οι ιατροί κάνουν χειρουργικές επεμβάσεις στους ανθρώπους, κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν έχουν αγάπη. Αλλά οι άνθρωποι ανταποκρίνονται διαφορετικά σε αυτήν την αγάπη της Εκκλησίας∙ άλλοι την επιθυμούν και άλλοι όχι. Ὁ ήλιος αποστέλλει τις ακτίνες του σε όλη την κτίση, άλλοι όμως φωτίζονται και άλλοι καίγονται, και αυτό εξαρτάται από την φύση αυτών που δέχονται τις ηλιακές ακτίνες.

 Έτσι, η Εκκλησία αγαπά όλα τα βαπτισθέντα παιδιά της και όλους τους ανθρώπους που είναι δημιουργήματα του Θεού, μικρούς και μεγάλους, αγάμους και εγγάμους, Κληρικούς, Μοναχούς και Λαϊκούς, επιστήμονες και μη, άρχοντες και αρχομένους, ετερόφυλους και ομοφυλοφίλους, και ασκεί την φιλάνθρωπη αγάπη της, αρκεί, βέβαια, να το θέλουν και οι ίδιοι και να ζουν πραγματικά στην Εκκλησία.

3. Η Θεολογία της Εκκλησίας για τον Γάμο απορρέει από την Αγία Γραφή, την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας και την διάταξη του Μυστηρίου του Γάμου. Στο βιβλίο της Γενέσεως γράφεται: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπο, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς. Και ευλόγησεν αυτούς λέγων˙ αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτήν και άρχετε των ιχθύων τῆς θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και πάντων των κτηνών και πάσης της γης και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γης» (Γεν., 1, 2728). Αυτό σημαίνει ότι «η δυαδικότητα των δύο φύσεων και η συμπληρωματικότητά τους δεν αποτελούν κοινωνικές επινοήσεις, αλλά παρέχονται από τον Θεό»∙ «η ιερότητα της ένωσης άνδρα και γυναίκας παραπέμπει στην σχέση του Χριστού και της Εκκλησίας»∙ «ο χριστιανικός Γάμος δεν είναι απλή συμφωνία συμβίωσης, αλλά ιερό Μυστήριο, διά του οποίου ο άνδρας και η γυναίκα λαμβάνουν την Χάρη του Θεού για να προχωρήσουν προς την θέωσή τους»∙ «ο πατέρας και η μητέρα είναι συστατικά στοιχεία της παιδικής και της ενήλικης ζωής».

 Όλη η θεολογία του Γάμου φαίνεται καθαρά στην ακολουθία του Μυστηρίου του Γάμου, στα τελούμενα και τις ευχές. Σ’ αυτό το Μυστήριο η ένωση ανδρός και γυναικός ιερολογείτε εν Χριστώ Ιησού, με τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Τα αποτελέσματα του εν Χριστώ Γάμου είναι η δημιουργία καλής συζυγίας και οικογενείας, η γέννηση παιδιών, ως καρπού της αγάπης των δύο συζύγων, άνδρα και γυναίκας, και η σύνδεσή τους με την εκκλησιαστική ζωή. Η μη ύπαρξη παιδιών χωρίς την ευθύνη των συζύγων, δεν διασπά την εν Χριστώ συζυγία. Η χριστιανική παραδοσιακή οικογένεια αποτελείται από πατέρα, μητέρα και παιδιά, και σε αυτήν την οικογένεια τα παιδιά αναπτύσσονται, γνωρίζοντας την μητρότητα και την πατρότητα που θα είναι απαραίτητα στοιχεία στην μετέπειτα εξέλιξη τους.

 Εξ άλλου, όπως φαίνεται στο «Ευχολόγιο» της Εκκλησίας, υπάρχει σαφέστατη σύνδεση μεταξύ των Μυστηρίων του Βαπτίσματος, του Χρίσματος, του Γάμου, της Εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Κάθε διάσπαση αυτής της σύνδεσης δημιουργεί εκκλησιολογικά προβλήματα.
Επομένως, βαπτιζόμαστε και χριόμαστε για να κοινωνήσουμε του Σώματος και τού Αίματος του Χριστού. Γίνεται ὁ Γάμος ώστε οι σύζυγοι και η οικογένεια να συμμετέχουν στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας και να κοινωνούν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Κάθε διάσπαση τῆς σχέσεως αυτής των Μυστηρίων συνιστά την εκκοσμίκευση.
Η Εκκλησία βασίζεται σε αυτήν την Παράδοση, που δόθηκε από τον Θεό στους Αγίους, και δεν μπορεί να αποδεχθεί κάθε άλλη μορφή Γάμου, πολλώ δε μάλλον τον λεγόμενο «ομοφυλοφιλικό γάμο».

4. Σε ένα ευνομούμενο Κράτος η Πολιτεία με τα συντεταγμένα όργανά της έχει την αρμοδιότητα να καταρτίζει νομοσχέδια και να ψηφίζει νόμους, ώστε στην κοινωνία να υπάρχει ενότητα, ειρήνη και αγάπη. Η Εκκλησία, όμως, είναι θεσμός αρχαιότατος, έχει διαχρονικές παραδόσεις αιώνων, συμμετέχει σέ όλες τις κατά καιρούς δοκιμασίες του λαού, συνετέλεσε αποφασιστικά στην ελευθερία του, όπως φαίνεται από την ιστορία, την παλαιότερη και την πρόσφατη, και πρέπει όλοι να στέκονται με σεβασμό, τον οποίο κατά καιρούς διακηρύσσουν. Άλλωστε και όλοι οι άρχοντες, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, είναι δυνάμει και ενεργείᾳ μέλη της. Η Εκκλησία ούτε συμπολιτεύεται ούτε αντιπολιτεύεται, αλλά πολιτεύεται κατά Θεόν και ποιμαίνει όλους. Γι’ αυτό και έχει ιδιαίτερο λόγο που πρέπει να γίνεται σεβαστός. Στο θέμα του λεγομένου «πολιτικού γάμου των ομοφυλοφίλων», η Ιερά Σύνοδος όχι μόνον δεν μπορεί να σιωπήσει,  αλλά πρέπει να ομιλήσει, από αγάπη και φιλανθρωπία σε όλους. Γι’ αυτό η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην πρόσφατη απόφασή της με ομόφωνο και ενωτικό τρόπο, για λόγους τους οποίους αιτιολόγησε, δήλωσε ότι «είναι κάθετα αντίθετη προς το προωθούμενο νομοσχέδιο».
Και αυτή η σαφής απόφασή της στηρίζεται στο ότι «οι εμπνευστές του νομοσχεδίου και οι συνευδοκούντες σε αυτό προωθούν την κατάργηση της πατρότητας και της μητρότητας και την μετατροπή τους σε ουδέτερη γονεϊκότητα, την εξαφάνιση των ρόλων των δύο φύλων μέσα στην οικογένεια και θέτουν πάνω από τα συμφέροντα των μελλοντικών παιδιών τις σεξουαλικές επιλογές των ομοφυλοφίλων ενηλίκων».

 Επί πλέον, η θέσπιση της «υιοθεσίας παιδιών» «καταδικάζει τα μελλοντικά παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς πατέρα ἤ μητέρα σέ ένα περιβάλλον σύγχυσης των γονεϊκῶν ρόλων», αφήνοντας δε ανοικτό παράθυρο για την λεγόμενη «παρένθετη κύηση», που θα δώσει κίνητρα «για την εκμετάλλευση ευάλωτων γυναικών» και αλλοίωση του ιερού θεσμού της οικογενείας.
Όλα αυτά η Εκκλησία, η οποία πρέπει να εκφράζει το θέλημα του Θεού και να καθοδηγεί ορθόδοξα τα μέλη της, δεν μπορεί να τα αποδεχθεί, διότι διαφορετικά θα προδώσει την αποστολή της. Και το κάνει αυτό όχι μόνο από αγάπη στα μέλη της, αλλά από αγάπη και στην ίδια την Πολιτεία και τούς θεσμούς της, ώστε να προσφέρουν στην κοινωνία και να συντελούν στην ενότητά της.
Αποδεχόμαστε, βέβαια, τα δικαιώματα των ανθρώπων τα οποία κινούνται σε επιτρεπτά όρια, σε συνδυασμό με τις υποχρεώσεις τους, αλλά η νομιμοποίηση του απολύτου «δικαιωματισμού», που είναι θεοποίηση των δικαιωμάτων, προκαλεί την ίδια την κοινωνία.

5. Η Εκκλησία ενδιαφέρεται για την οικογένεια, η οποία αποτελεί το κύτταρο της Εκκλησίας, της κοινωνίας και του Έθνους. Σε αυτό πρέπει να συντείνει και η Πολιτεία, όπως διαλαμβάνεται στο ισχύον Σύνταγμα ότι «η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο Γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους» (ἄρ. 21).
Σύμφωνα δε με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, που είναι νόμος του Κράτους (590/1977), «η Εκκλησία της Ελλάδος συνεργάζεται μετά της Πολιτείας, προκειμένου περί θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος ως… της εξυψώσεως του θεσμού του γάμου και της οικογενείας» (ἄρ. 2).
Έτσι, προτρέπουμε την Πολιτεία να προβεί στην αντιμετώπιση του Δημογραφικού προβλήματος «που εξελίσσεται σε βόμβα έτοιμη να εκραγεί» και είναι το κατ’ εξοχήν εθνικό θέμα της εποχής μας, του οποίου η επίλυση υπονομεύεται από το προς ψήφιση νομοσχέδιο, και την καλούμε να υποστηρίξει τις πολύτεκνες οικογένειες που προσφέρουν πολλά στην κοινωνία και το Έθνος.
Όλα τα ανωτέρω η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος ανακοινώνει σε όλα τα μέλη της «με αίσθημα ποιμαντικής ευθύνης και αγάπης», διότι όχι μόνο ο λεγόμενος «γάμος των ομοφυλοφίλων» είναι ανατροπή του Χριστιανικού Γάμου και του θεσμού της πατροπαράδοτης ελληνικής οικογένειας, αλλάζοντας το πρότυπό της, αλλά και διότι η ομοφυλοφιλία έχει καταδικαστεί από την σύνολη εκκλησιαστική παράδοση, αρχής γενομένης από τον Απόστολο Παύλο (Ρωμ. α΄, 2432), και αντιμετωπίζεται με την μετάνοια, η οποία είναι αλλαγή τρόπου ζωής. Εννοείται, βέβαια, ότι υφίσταται ἡ βασική αρχή ότι, ενώ η Εκκλησία καταδικάζει την κάθε αμαρτία ως απομάκρυνση του ανθρώπου από το Φως και την αγάπη του Θεού, συγχρόνως αγαπά τον κάθε αμαρτωλό, διότι και αυτός έχει το «κατ’ εικόνα Θεού» και μπορεί να φθάσει στο «καθ’ ομοίωσίν», εάν συνεργήσει στην Χάρη του Θεού. Αυτόν τον υπεύθυνο λόγο απευθύνει η Ιερά Σύνοδος σε σας, τους ευλογημένους Χριστιανούς, τα μέλη της, και σε όλους όσοι αναμένουν τον λόγο της, διότι η Εκκλησία «αληθεύει εν αγάπη» (Ἐφ. δ΄, 15) και «αγαπά εν αληθείᾳ» (Β΄ Ἰω. α΄, 1).

† Ο Αθηνών Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος†

Ο Καρυστίας καί Σκύρου Σεραφείμ†

 Ο Μονεμβασίας και Σπάρτης Ευστάθιος†

Ο Νίκαιας Αλέξιος†

Ο Νικοπόλεως και Πρεβέζης Χρυσόστομος†

Ο Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου Θεόκλητος†

Ο Μαρωνείας και Κομοτηνής Παντελεήμων†

Ο Κίτρους και Κατερίνης Γεώργιος†

Ο Ιωαννίνων Μάξιμος†

Ο Ἐλασσῶνος Χαρίτων†

Ο Θήρας, Αμοργού και Νήσων Αμφιλόχιος†

Ο Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Νικηφόρος†

Ο Αιτωλίας και Ακαρνανίας Δαμασκηνός

Ο Αρχιγραμματεύς Αρχιμ. Ιωάννης Καραμούζης