«Τω καιρώ εκείνω, παράγων ο Ιησούς, είδεν άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής».
Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, το βλέμμα του Χριστού, βλέπει έναν τυφλό.
Το φως συναντά το σκοτάδι.
Και οι άνθρωποι ψάχνουν την αιτία. Πάντα όλοι μας αναζητάμε μια αιτία, μια συγκεκριμένη αιτία για τα δεινά του άλλου, ή για τα δικά μας. «ποιος πταίει».
Φταίει ο ίδιος ή οι γονείς του;
Η απάντηση: «ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού» είναι λόγος καινός, ακατανόητος.
«αλλά ίνα φανερωθεί τα έργα
του Θεού εν αυτώ».
Το σκοτάδι που κάλυπτε τα μάτια του ανθρώπου της σημερινής
παραβολής, θα μετατραπεί σε φως. Ο τυφλός θα αναβλέψει. Θα δεχθεί την ίαση, θα
πορευτεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και θα νιφθεί. Και θα έλθει βλέπων. Εκείνος
που εκ γενετής ήταν τυφλός, που έφερνε το βάρος της αναπηρίας και το όνειδος
της ενοχής, δέχθηκε τον πηλόν εκ του πτύσματος και ενίψατο στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Και ήλθε βλέπων. Οι άλλοι όμως, έμειναν τυφλοί. Οι άλλοι που δεν είχαν περάσει
τον πόνο και την δοκιμασία της σωματικής αναπηρίας, «διάβασαν» την ζωή «θεωρητικά».
Είχαν την πολυτέλεια αλλά και την άνεση να φιλοσοφούν για τον νόμο και την παρανομία, για την αρρώστια και την
αμαρτία χωρίς να γνωρίζουν τίποτα για την τύφλωση.
«ποίος ήμαρτεν». Ποιος
καταλύει το Σάββατο, ποιος σε έκαμε υγιή;
Ακόμα και οι γονείς του ανθρώπου αυτού, αναγνωρίζουν ότι αυτός
είναι ο υιός τους ο τυφλός, αλλά δεν αναγνωρίζουν αυτόν τον άλλο, που
βλέπει. «ηλικία έχει, αυτόν ερωτήσατε».
Αποποιούνται την ευθύνη.
Αν κάποιος αγαπητοί μου αδελφοί, συναντηθεί με τον Χριστό, αν μέσα
στην τύφλωση του, κάνει τον δρόμο μέχρι την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, και
αναβλέψει, θα βρεθεί αντιμέτωπος με αυτούς που θα θέλουν να τον κάνουν
αποσυνάγωγο. Εκείνος που αλλάζει,
εκείνος που αφαιρεί την λάσπη από τα μάτια του και βλέπει, ταράζει την
τυφλότητα των άλλων. Και πρέπει να δώσει απαντήσεις. Πρέπει να ομολογήσει. «ηλικία έχει» και πρέπει να μάθει ποιος τον έκαμε υγιή.
Ο καθένας από εμάς πρέπει να ομολογήσει για το φως.
Εάν το βλέπει.
«τι εποίησε σοι; Πως ήνοιξε
σου τους οφθαλμούς;».
Αυτές θα είναι οι ερωτήσεις των γύρω μας αλλά και του ίδιου μας του εαυτού. Ποιος σε καλεί στο φως. Ποιος σου άνοιξε τα μάτια;
Μπορούν οι αμαρτίες σου ή οι αμαρτίες των άλλων να σε κάνουν και να σε
κρατάν τυφλό;
Και πάλιν Η ερώτηση «τις
πταίει;». Ποιος φταίει.
Μήπως αυτά δεν ρωτάμε και εμείς, ο καθένας μας ξεχωριστά αδελφοί
μου; Ποιος μας φταίει και δεν βλέπουμε; Ή πώς αναβλέψαμε; Ποιος έπτυσε χαμέ και
ποιος μας επέχρισε με πηλό τους οφθαλμούς; Ποιος μας προτρέπει να νιφτούμε στην
κολυμβήθρα του Σιλωάμ;
Για να απαντήσουμε θέλει «ηλικία»,
θέλει δηλαδή, προσωπική ευθύνη. Ούτε
οι Φαρισαίοι έχουν την απάντηση ούτε κι οι γονείς.
Για τον λόγο αυτό έρχεται ο Ιησούς και μας λέγει:
«Συ πιστεύεις εις τον Υιόν
του Θεού;». Αυτό το ΣΥ, νομίζω πως
είναι πολύ σημαντικό αδελφοί μου. Αυτό το προσωπικό, ΣΥ, που απευθύνει ο Χριστός στον καθένα από εμάς. Στον κάθε εκ
γενετής τυφλό. Που θα τον δει ο ίδιος ο Θεός. Στον καθένα από εμάς που θα
αναβλέψει. Και θα γίνει αποσυνάγωγος. Που θα τον βγάλουν έξω εκείνοι που θέλουν
να μείνουν τυφλοί.
Και όταν θα δούμε, όταν θα δούμε το φως, «τις έστι, Κύριε;» θα πούμε, ποιος είναι, για να πιστέψουμε σε αυτόν.
Και ακούσαμε τα τελευταία λόγια του σημερινού ευαγγελίου;
«και εώρακας αυτόν και ο
λαλών μετά σου, εκείνος εστίν».
Πάντα μπροστά μας είναι ο Χριστός. Και τον βλέπουμε και μας μιλά.
Και αγγίζει τα μάτια μας.
Και εμείς ρωτάμε «τις έστι»,
«ίνα πιστεύσω εις αυτόν»;
Ποιος είναι;
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
«…..έρχεται νυξ, ότε ουδείς
δύναται εργάζεσθε…»
Τα έργα μας πρέπει να είναι έργα
του φωτός….Το φως αποκαλύπτει στα μάτια μας τον κόσμο όπως είναι…Όμως δεν
βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι…Εμείς βλέπουμε αυτό που σκεφτόμαστε. Και έτσι
υπάρχουμε μέσα από τις σκέψεις μας, μέσα στις σκέψεις μας. Και για αυτό, συχνά,
αγνοούμε τη ζωή, δεν την καταλαβαίνουμε…σαν τυφλοί, αφού δεν επιτρέπουμε στο
φως να μας συναντήσει και για αυτό όταν λίγο ή πολύ στερηθούμε αυτό το φως,
επιμένουμε να μην το δεχόμαστε, μοιάζει να σταματάμε
μέσα σε μια νύχτα «ότε ουδείς δύναται
εργάζεσθαι»
Βλέπετε, οι συνάνθρωποί του, που
τόσο συχνά έβλεπαν αυτόν τον τυφλό άνθρωπο, άλλοι έλεγον, ούτος εστίν, άλλοι δε
ότι όμοιος αυτώ εστίν. Βιάζονταν να αρνηθούν το θαύμα. Να μην δουν αυτό που
έβλεπαν. Αυτόν που έβλεπαν.
Οι Φαρισαίοι τυφλοί, έβλεπαν όμως
την τήρηση του Σαββάτου και έλεγαν ότι αυτός που δεν τηρεί το Σάββατο, «ουκ
εστί παρά Θεού…» Παρέμεναν και αυτοί τυφλοί, για να μην χάσουν την ιδέα, την
σκέψη που είχαν για τον εαυτό τους.
Ακόμα και οι γονείς του δεν τον
βλέπουν πραγματικά δεν ανατρέπει μέσα τους την σταθερή εικόνα που είχαν για
εκείνον, δεν διευρύνεται η όρασή
τους…..
Είναι η επιμονή μας να βλέπουμε
ότι σκεφτόμαστε πως βλέπουμε.
Έρχεται όμως ο Ιησούς και λέγει:
«όταν εν τω κόσμω ώ, Φως ειμί του Κόσμου».
Το φως είναι παντού, παντού είναι
ο Ιησούς. Ο Θεός είναι παντού και αυτό είναι ημέρα. Είναι μια κατάσταση όπου ο άνθρωπος, εργάζεται
τα έργα του Θεού. Ο άνθρωπος σε ότι βλέπει, βλέπει τον Θεό. Αποκτά ο άνθρωπος
όραση, ακόμα και εάν από πολύ μικρός «εκ γενετής» ίσως, εάν στερήθηκε το φως,
εάν οι «γονείς» του ήταν η αιτία να είναι τυφλός, εάν, ίσως πιο συχνά οι
αμαρτίες μας είναι αυτές που μας γεννούν, μας κάνουν τυφλούς, ακόμα και τότε,
μπορούμε να αναβλέψουμε.
Γιατί κανείς πραγματικά «ουκ ήμαρτεν» για να είμαστε εμείς τυφλοί.
Εμπρός μας στέκεται πάντα ο Χριστός, μέσα στο φως που μας περιβάλλει, αφού
Αυτός είναι το Φως.
Όμως οι οφθαλμοί μας καλυμμένοι από πηλόν, γήινοι, χρειάζονται νίψη, στην κολυμβήθρα του Απεσταλμένου, δηλαδή Μετάνοια, δηλαδή, ο Νους να αλλάζει, να δει.
Και τότε και εμείς, όταν αφυπνισθούμε, θα ρωτήσουμε: «Τις εστί,
Κύριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν;»
Όταν τα μάτια μας απαλλαχθούν από
τον πηλό, όταν ανανήψουμε, θα βγει από μέσα μας ο Αληθινός εαυτός μας, αυτός
που θα ζητά «ίνα πιστεύσει».
Η απάντηση, άμεση, πάντα:
«Και εώρακας αυτόν, και ο λαλών
κατά σου, εκείνος εστίν»
Τόση αγάπη. Και τον βλέπουμε και
μας μιλά. Εμπρός μας.
Εκείνα τα μάτια του σημερινού
τυφλού μοιραζόμαστε σχεδόν όλοι. Εκείνα τα μάτια των άλλων τυφλών της σημερινής
παραβολής, έχουμε και εμείς.
Όμως ο Ιησούς μας περιμένει..
Όταν θα βγούμε έξω από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων μας «και εξέβαλον αυτόν έξω» μάλλον όταν οι
ψευδαισθήσεις μας θα μας βγάλουν έξω, θα
μας βρει ο Ιησούς «Συ πιστεύεις εις τον Υιόν του Θεού;»
Και εμείς οι το πριν τυφλοί, Πιστεύω, θα απαντήσουμε.