ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, εορτάζουμε τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτοκίου, στα Άγια των Αγίων. Δηλαδή κάτι πρωτόγνωρο κάτι εντελώς αντίθετο με την θρησκευτική τάξη της εποχής εκείνης. Τα Άγια των Αγίων, εθεωρούντο το κατοικητήριο του ίδιου του Θεού. Κανείς δεν έμπαινε σε αυτά η μη μόνον ο αρχιερέας και αυτός μια μόνον φορά, κατ έτος.

Η Παναγία όμως αλλάζει αυτό το καθεστώς. Κατοικεί στο Ναό, ζει με προσευχή έχοντας συνεχώς το νου της στον Θεό.

Δεν γνώρισε την αμαρτία. Δεν δέχθηκε ποτέ ούτε λογισμό αμαρτίας. Εργάσθηκε την σωτηρία Της και μαζί την σωτηρία όλων μας.

Ετοίμασε τον εαυτό της για το παγκόσμιο γεγονός της σωτηρίας. Ετοίμασε το σώμα και το πνεύμα της για την Θεανθρώπιση. Έγινε άξια για να αλλάξει ο φραγμός ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση που είχε εκπέσει και στην θεότητα. Από την εποχή του προπατορικού αμαρτήματος, όταν η πρώτη γυναίκα, η Εύα, είχε δεχθεί τον διάλογο με τον διάβολο, από τότε οι άνθρωποι είχαν χάσει την οικειότητα με τον Θεό.

Αυτή η άμεση σχέση που είχαν μέχρι τότε, είχε διακοπεί.

Μία γυναίκα αντί της Εύας, αγωνίσθηκε να ξαναβρεί αυτήν την οικειότητα με τον Θεό. Αυτή η γυναίκα, θα ετοιμάσει τον εαυτό της για το «ιδού η δούλη σου», για εκείνο το «γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου» Η Παναγία θα εισέλθει σήμερα στα Άγια των Αγίων, γιατί ετοίμασε τον εαυτό της για αυτό. Με όλη της την ύπαρξη δόθηκε στον Θεό και έγινε Θεοτόκος. Και έτσι έφερε πάλι στον άνθρωπο την δυνατότητα της Θέωσης. Εκείνη το κατάφερε. Μπορούμε όλοι μας. Εκείνη άνοιξε τον δρόμο προς τα Άγια των Αγίων για να ακολουθήσουμε όλοι. Έγινε Υπεραγία για να μας αγιάσει. Με την σημερινή εορτή, ανοίγει ένας δρόμος ελευθερίας.

Διανοίγεται ο δρόμος της σχέσης μας με τον Θεό.

Ο Θεός είναι αγάπη. Και η αγάπη του θεού δεν περιορίζεται. Εάν η πτώση των ανθρώπων στον κήπο της Εδέμ έφερε την διακοπή εκείνη της ανεμπόδιστης αγάπης, σε καμία όμως περίπτωση δεν αποξένωσε τον Κτίστη από το Κτίσμα. Και σίγουρα όλες οι ποιότητες που δόθηκαν από την αρχή στο δημιούργημα διατηρήθηκαν μέσα στον καθένα. Κανείς όμως δεν μπορούσε να ξεφύγει από το βάρος της κληρονομικότητας. Το βάρος του Προπατορικού αμαρτήματος που έβαζε όλους τους ανθρώπους στην ίδια μοίρα. Η χοϊκότητα σαν δεύτερη φύση κυριαρχούσε. Και έτσι και συμβολικά και πραγματικά τα Άγια των Αγίων έμεναν απομονωμένα. Αλλά πάντα προσβάσιμα. Έστω και για τον Αρχιερέα, έστω για μια φορά τον χρόνο.

Στην εποχή του Ευαγγελίου που ζούμε, η Θέωση είναι σκοπός του καθενός μας. Και δυνατότητα. Και προορισμός.

Διότι, η Παναγία έγινε Θεοτόκος, διότι ο Θεός έγινε Άνθρωπος και προσέλαβε ολόκληρη την φύση μας. Αυτό συμβολίζει η σημερινή εορτή. Και αυτό επισημαίνει.

Για εμάς και σήμερα παραμένει η προσωπική ευθύνη. Για αυτά που πανηγυρίζουμε. Εάν τα καταλαβαίνουμε. Εάν συμμετέχουμε στην εορτή. Τότε συνεισερχόμαστε στα Άγια. Συμμετέχουμε στην θαυμαστή πορεία προς την Θεανθρώπιση. Και η σημερινή ημέρα είναι μία ακόμη μέρα της προσωπικής μας ζωής, προς τα Χριστούγεννα. Άλλη μία φορά Εισόδια, άλλη μία φορά Χριστούγεννα.

Όλες αυτές οι εορτές είναι για εμάς.

Θα γίνουμε Θεοτόκοι;

Θα εισέλθουμε στα Άγια των Άγίων;

Θα ακούσουμε κάπου στο βάθος της ύπαρξης μας ποιμένες αγραυλούντες;

Στο σπήλαιο της συνείδησης μας θα υπάρξει φάτνη να δεχθεί το Θείο Βρέφος;

ΕΙΣ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Για όλους μας υπάρχει μια είσοδος στα άγια των αγίων, σε αυτόν τον ιερό χώρο, μέσα μας ή κάπου έξω από εμάς, σε έναν χώρο που μας περιβάλει.

Ζούμε και υπάρχουμε τις περισσότερες φορές χωρίς καν να έχουμε υποψιασθεί την τόσο κοντινή συνύπαρξή μας με τα άγια των αγίων, χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει αυτήν την δυνατότητα.

Την αγιότητα του κόσμου που μας περιβάλλει και την προσωπική μας πορεία προς κάποια εισόδια, κάπου, που δεν μπορεί κανείς άλλος να μπει, παρά μόνον ο κάθε ένας από εμάς προσωπικά….. 

Είναι ένας αποκλειστικά δικός μας χώρος αυτά τα άγια των αγίων.

Είναι ένας χώρος που μπαίνουμε μόνοι, απόλυτα μόνοι, χωρίς κανέναν άλλο, χωρίς σκέψεις.

Σε αυτό το χώρο ανήκουμε και μας ανήκει….προσωπικά. Αλλά, δεν προχωρούμε. Δεν θέλουμε να αποκοπούμε με ότι μας δένει, μας δεσμεύει, μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι είμαστε αναγκαίοι…..

Και δεν μπορούμε έτσι να γνωρίσουμε, έγκαιρα, αυτό που γνώρισε η Παναγία, πολύ νωρίς στην ζωή της. Τι υπάρχει εκεί που είσαι μόνος….Μόνος όχι μόνο από τους άλλους ανθρώπους, όχι μόνον από τους λογισμούς, αλλά μόνος χωρίς την αμαρτία. Χωρίς να συγχέεις τον εαυτό σου όχι με το Θεό, αλλά με τον κόσμο.

Αυτή είναι η εκτός των Αγίων ζωή μας. Μια εθελούσια παράδοση του εαυτού μας εκεί που δεν ανήκει και που δεν θα ανήκει ποτέ.

Η ξενητία μας αυτή, μακριά από το Θεό είναι βία, διότι κανείς μας δεν μπορεί να μείνει μακριά από το Θεό. Δεν αναπαύεται, δεν ειρηνεύει….ποτέ….Εμείς επιμένουμε σε αυτήν την αντίσταση, σχεδόν σταθερά…

Ενώ η Υπεραγία Θεοτόκος σήμερα, καινοτομεί και αφήνεται, ελεύθερα, να οδηγείται για να ζήσει εκεί που είναι η Όντως Ζωή…Στα άγια των αγίων του Νου Της, της ύπαρξης Της.

Και από σήμερα, εκκλησιαστικά εισερχόμεθα και εμείς στα άγια των αγίων μιας εν χάρητι δυνατότητας να εορτάσουμε Χριστούγεννα μέσα μας.

Αυτή η Θεοτοκία πέρα από το Αιώνιο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, έρχεται για να συμβεί και μέσα μας. Να μας κάνει Θεοτόκους κατά χάριν.

Μόνο να ακούσουμε αυτό το «Χριστός Γεννάται» όχι με τα ώτα, αλλά με την καρδιά και την ίδια στιγμή θα οδηγηθούμε και εμείς σε αυτόν τον υπέροχο, μοναδικό, εσωτερικό μας χώρο, στα δικά μας άγια των αγίων, μόνοι όσο ποτέ άλλοτε, αλλά και σε κοινωνία όσο πρώτη φορά, με Εκείνον που έρχεται να γεννηθεί Παιδίον Νέον και να γεννήσει Κτίσην Καινήν, εμείς έσται όπως είμαστε, από καταβολής κόσμου, από όταν και εμείς Γεννηθήκαμε μέσα στην Σκέψη του Θεού, για πρώτη φορά.

Και αυτό πηγαίνουμε να συναντήσουμε από σήμερα, στην όποια Βηθλεέμ της ύπαρξης μας που μας περιμένει.

Το μόνο που χρειάζεται…..σιωπή.

Αυτό το ωραίο κενό που υπάρχει ανάμεσα σε εμάς και τον Θεό. Μόνο που κενό δεν υπάρχει….Υπάρχει ενότητα, τόση όση ανάμεσα στην Θεοτόκο και το Θείο Βρέφος, ανάμεσα σε εμάς και τη Θεοτόκο.

Αυτό γιορτάζουμε σήμερα.

Τα εισόδια σε αυτήν την ενότητα.

Καλά Χριστούγεννα