Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ο χώρος του Σταυρού μοιάζει πολύ περιορισμένος…..ελάχιστος….όσον να χωρά ένας άνθρωπος….

Μένεις επάνω Του καρφωμένος, καθηλωμένος, για λίγο ή για πιο πολύ…πολύ μόνος, με τα χέρια απλωμένα. Κάποιος άλλος, ένας, δύο ή και περισσότεροι σταυρωμένοι και αυτοί, δίπλα σου, άλλοτε φίλοι, άλλοτε αδιάφοροι.

Πάλι εσύ ο ίδιος, άλλοτε καταλαβαίνεις, άλλοτε όχι για πιο λόγο είσαι επάνω σε αυτόν τον Σταυρό, για πιο λόγο είναι ο κάθε συνάνθρωπός σου συσταυρωμένος  σου και ποιος είναι Εκείνος, που στέκει πάντα δίπλα σου χωρίς αιτία, όμως με την αιτία γεγραμμένη επάνω στον δικό του Σταυρό.

Ξεκάθαρη σχέση, για μια στιγμή του πόνου σου το καταλαβαίνεις, κοιτάς προς τον συσταυρούμενό σου και σώζεσαι ή δεν κοιτάς, αποστρέφεις το βλέμμα σου μακριά από τον Χριστό ελκόμενο και χάνεσαι… χάνεσαι μόνος…..Μόνος, γιατί ο σταυρός σου τότε δεν έχει νόημα, δεν λυτρώνει. Το θέαμα σου είναι απελπιστικό….στριμώχνεσαι, υποφέρεις, πονάς, επί του δικού σου σταυρού και χάνεσαι.

Ενώ ο ίδιος ο Υιός του Θεού, Υιός του ανθρώπου γίνεται γιατί πάσχει, χωρίς αιτία, αλλά με την αιτία γεγραμμένη. Στην απόλυτη ακακία του Θεού, στην απόλυτη και άτρεπτο αγάπη, ο δικός τρόπος να ορίζουμε και να τιμωρούμε τον εαυτό μας και με τον ίδιο τρόπο τον Θεό, που απομακρύνουμε έξω των ορίων των πόλεων μας….

Και εμείς, δικαίως πάσχουμε, ο Άλλος όμως πάσχει από απέραντη αγάπη, οδηγείται σε ένα μαρτύριο, αυτό το μαρτύριο που του προσφέρουμε εμείς, γιατί σε αυτό το μαρτύριο, συνήθως, οδηγούμε εαυτόν και αλλήλους..

Για κάποιο περίεργο λόγο συνεχώς σταυρώνουμε και σταυρωνόμεθα. Οδηγούμε άλλους σε Γολγοθά και σε αυτόν τον ίδιο Γολγοθά φθάνουμε και τον εαυτό μας.

Έχουμε μια περίεργη έλξη προς το πόνο. Και να δώσουμε και να πάρουμε. Έχουμε μια τάση να περιορίσουμε – τους άλλους – και στο τέλος θα περιοριστούμε και εμείς… Σε έναν αλλόκοτο σταυρό, βαρύ, δικό μας, ατομικό, εγωιστικό…

 Ενώ, ο Ελκόμενος Χριστός, δίπλα μας, λυτρώνει, σώζει… δεν κρίνει… οι συν-σταυρωθέντες- εμείς-  κρίνονται μόνοι τους.

Ο ένας ακούει το «μεθ’ εμού εν τω παραδείσω» ο άλλος συνεχίζει να πεθαίνει.

Ο ένας,  βλέπουμε το φως στο Πρόσωπο Του Χριστού, βλέπουμε ότι ο Χριστός αδίκως πάσχει, δεν ταυτίζουμε τον Χριστό με την μακριά από Χριστό ύπαρξή μας.

Ο Χριστός παραμένει εκεί, αδίκως πάσχων και έτσι Τον αναγνωρίζουμε και μας έλκει μαζί Του εν τω Παραδείσω.

Εάν όμως δεν δεχθούμε αυτή την διαφορά, εάν δεν διακρίνουμε το κτιστόν της ύπαρξης μας με το Άκτιστο του Θεού, τότε, η αμαρτολωτότητά μας, το τρεπτόν της ύπαρξης μας, γενικεύεται.

Προβάλουμε το αδιέξοδο της δικής μας κατάστασης, παντού στους άλλους ακόμα και στον ίδιο το Θεό. Για αυτό ή δεν Τον αναγνωρίζουμε καθόλου ή τον προβάλλουμε με την δική μας ειδωλολατρική φαντασία και δεν Τον βλέπουμε σαν Φως και Λύτρωση. Και έτσι μένουμε στον Σταυρό και όχι, αμέσως, Μαζί Του, εν τω Παραδείσω.

Σήμερα Παγκόσμια Ύψωσις, παντού  αλλά και παντού μέσα μας.

Ο Εσταυρωμένος είναι και δεξιά μας και αριστερά μας, διότι βρίσκεται στο κέντρο της ύπαρξης μας.

Εάν θα Τον διακρίνουμε και θα Τον αναγνωρίσουμε σαν έτερο, θα Τον ακολουθήσουμε.

Στον παράδεισο, ο πόνος μας συναντά, μα ο πόνος θα μας κάνει να δούμε;

     

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ  ΣΤΑΥΡΟΥ

Πολλές φορές στην ζωή μας θα συμβεί αυτό που συνέβη στον Πιλάτο. Το περιβάλλον γύρω μας, οι άνθρωποι και οι καταστάσεις θα μας ζητούν να σταυρώσουμε…....ποιόν;

Αυτόν εις τον οποίον δεν θα βρίσκωμεν εν αυτώ αιτίαν. Και θα μας ζητούν, βάσει του δικού τους νόμου, να θανατώσουμε τον Ιησούν.

Γιατί, εαυτόν υιόν του Θεού εποίησεν.

Αυτό θα ενοχλεί τους πάντες εις τον αιώνα. Η δυνατότητα να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Αυτό θα ενοχλεί, ότι ο καθ’ ένας από εμάς μπορεί να φθάσει στην θέωση, αφού Κάποιος πρώτος Αυτός, εαυτόν υιόν του Θεού εποίησεν. Και θα μας ζητούν να τον Σταυρώσουμε, μέσα μας.

Να αρνηθούμε αυτήν την πραγματικότητα, αυτήν την δυνατότητα. Αυτόν τον προορισμό.

Κι εμείς όπως ο Πιλάτος, θα πλησιάζουμε στον Θεό, με την εξουσία που μας εδόθη άνωθεν από την αρχή της ύπαρξής μας και θα ρωτάμε: «Πόθεν εί σύ;»

Γιατί ο Χριστός τοποθετεί εαυτόν έμπροσθεν ημών με τέτοιον τρόπο, που εμείς να μπορούμε να Τον ερωτήσουμε, να Τον κρίνουμε και να Τον Σταυρώσουμε.

Σε όλα αυτά μας δόθηκε η επιλογή, όμως απάντηση στο ερώτημα «πόθεν εί σύ;» δεν εδόθη. Και κάθε φορά που θα φθάνουμε ενώπιον του Σταυρού, του Σταυρού της δικής μας επιλογής, του Σταυρού του συνανθρώπου αλλά και του Σταυρού Του Θεανθρώπου, απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα είναι η σιωπή. Γιατί την απάντηση θα πρέπει να την βρούμε μόνοι.

Όχι τυφλοί σαν τους Ιουδαίους εκείνης της εποχής, όχι δεσμευμένοι από κάποιαν εξουσία που δεν αντιλαμβανόμαστε όπως ο Πιλάτος, αλλά, ελεύθεροι απέναντι σε έναν Θεό που έρχεται εμπρός μας. Δίνοντας μας πάντα την επιλογή: να έχουμε την εξουσία σταυρώσαι και την εξουσία απολύσαι…….τον Ιησούν.

Αυτή είναι ολόκληρη η ζωή μας αδελφοί. Σε ένα κόσμο που έχει νόμο να θανατώνει όποιον εαυτόν Θεού υιόν ποιεί. Σε ένα κόσμο που εύκολα παραδίδεται σε Καίσαρα, όποιον Καίσαρα, σε όποιο πάθος, σε όποια αμαρτία και ανακηρύσσει βασιλέα όχι Τον Ιησούν αλλά το πάθος, τον Καίσαρα, την αμαρτία.

Μέσα σε αυτήν την ελευθερία, ο Σταυρός υψώνεται παγκόσμια, σαν ορόσημο, σαν σύνορο.

Μετράει αυτούς που σταυρώνουν και αυτούς που Σταυρώνονται. Και ζητάει την αιτία να είναι γεγραμμένη: Ιησούς ο Ναζωραίος ο βασιλεύς των Ιουδαίων.

Αυτό είναι αδελφοί μου η αιτία…..της ύπαρξής μας, της σταύρωσης μας, της σωτηρίας μας.

Σε τρεις γλώσσες για να το καταλάβουμε. Και να επιλέξουμε. Και να σταυρωθούμε ή να σταυρώσουμε.

Υψώνεται παγκόσμια σήμερα αυτός ο Σταυρός. Γίνεται ορατός σαν γεγονός για να γίνει αισθητός σαν μυστήριο. Μέσα μας.

Σαν τέλος και τελείωση.

Γιατί αυτόν τον Σταυρό όρισε ο Ιησούς σαν όριο σε αυτό που ίδιος τέλεσαι «και ειδώς ο Ιησούς ότι πάντα ήδη τετέλεσται, κλίνας την κεφαλήν, παρέδωκε το πνεύμα».

Αυτό εορτάζουμε σήμερα.

Παγκόσμια.

Το « πάντα ήδη τετέλεσται»

Αμήν.