ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».
Ο Σταυρός είναι για όποιον θέλει. Για όποιον απαρνηθεί εαυτόν. Για όποιον ακολουθεί Χριστόν. Για όποιον δεν φοβάται να απολέσει την ψυχή του. Για να την σώσει.
Από την στιγμή πού ερχόμαστε στον κόσμο μας χαρίζουν ένα σταυρό, χρυσό, πριν κι από την βάπτιση μας ακόμα. Και όταν θα φύγουμε πάλιν ένα σταυρό θα μας χαρίσουν. Ο ενδιάμεσος χρόνος είναι η προσωπική μας πρόκληση. Είναι το «όστις θέλει». Ο ενδιάμεσος χρόνος είναι ο χρόνος της προσωπικής μας ελευθερίας. Και της ευθύνης. Είναι ο χρόνος μας. Είναι ο Σταυρός μας.
Ο εαυτός μας με την μοναδικότητα του, ο κόσμος και οι άλλοι. Το σώμα μας που το βλέπουμε και η ψυχή με την οποία ζούμε. Και η αγωνία να μην απολέσουμε. Ότι αγαπάμε.
Να αποφύγουμε το θάνατο. Να προλάβουμε τον πόνο.
Να κρατήσουμε και να κρατηθούμε. Από το καινό στο καινό.
Πολλές αμαρτίες γεννιόνται πάνω σε αυτήν την μάταια πάλη. Ενώ παντού δεσπόζει η αλήθεια του Σταυρού. Η Ελευθερία. Η Μεταμόρφωση. Αυτό κάνει ο Σταυρός. Μεταμορφώνει.
Την αγάπη, την ιδιοτελή αγάπη, σε Σταυρωμένη Αγάπη. Και την σώζει.
Τον κόπο και τον μόχθο της ζωής μας, σε κόπο Σταυρού.
Και ευλογία.
Το δύσκολο γίνεται εύκολο, γιατί είναι ο Χριστός που σηκώνει το φορτίο. Αυτό είναι η Ύψωσις μέσα στην καρδιά του καθενός μας του Τιμίου Σταυρού. Η Χριστοκεντρικότητα. Στο κέντρο της ύπαρξης μας, ο Σταυρός. Δηλαδή ο Χριστός. Σταυρική ύπαρξη, απώλεια του εαυτού, ταύτιση με τον Χριστό. Όπου άνθρωπος, «όστις θέλει», να ακολουθεί Χριστό, εκεί ένας ακόμα Σταυρός. Απάρνηση του φθαρτού, υπέρβαση και νίκη κατά του θανάτου και της αμαρτίας.
Παγκόσμια Ύψωσις. Παγκόσμια νίκη Χριστού. Σημείο πάνω στο σώμα μας αλλά και στο Παγκόσμιο Σώμα. Από την στιγμή που Εκείνος ανέβηκε στον Σταυρό για την Αγάπη, και νίκησε τον θάνατο με τον δια Σταυρού θάνατο, ο Σταυρός έμεινε σαν Διαθήκη. Είναι ο μόνος τρόπος ελευθερίας.
Πρέπει να εξετάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας, να τον μετράμε, να τον ανακρίνουμε. Γιατί ζούμε, ή πώς ζούμε την κάθε μας μέρα. Τι στόχους και τι κίνητρα έχουμε για τις πράξεις μας; Ποιος είναι ο θησαυρός μας; Πού είναι η καρδιά μας;
Πού είναι ο Σταυρός μας; Αυτός πρέπει να είναι το μέτρο. Ότι δεν είναι του Σταυρού, είναι του Εγώ, δηλαδή του θανάτου. Για αυτό η Εκκλησία μας ονόμασε αυτήν την μεγάλη γιορτή που περάσαμε Παγκόσμια Ύψωση.
Την τοποθέτησε αμέσως μετά την Γέννηση της Θεοτόκου, στην αρχή του Έτους.
Σημείο αναφοράς.
Σημείο έναρξης.
Από δω λοιπόν ξεκινάμε κι εδώ τελειώνουμε.
Όλος ο Κόσμος και ο καθένας από εμάς προσωπικά.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Είπεν ο Κύριος: «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον
σταυρόν αυτού και ακολουθείτο μοι...»
«Όστις θέλει» λοιπόν. Ένας Θεός ελεύθερος, που προσκαλεί ελεύθερα, όποιον θέλει, να ακολουθήσει εκεί όπου ο ίδιος, Πρώτος, υπάγει.
«Οπίσω μου», μας λέγει. Ανάμεσα στους ανθρώπους, στους παραλυτικούς, τους τυφλούς και τους δαιμονισμένους. Σε εκείνους που πεινούν, που διψούν, στους δυνατούς και τους αδυνάτους.
Οπίσω Του, όπου εκείνος περπάτησε ήδη, εκεί που χάρηκε, εκεί που δάκρυσε, εκεί που ησύχασε τη θάλασσα, που προσευχήθηκε μέχρι δακρύων. Στον κήπο των Ελαιών και εκούσια στο δρόμο προς το Γολγοθά.
«Οπίσω μου», θα πει όλα αυτά.
Να αγγίξεις το χέρι του λεπρού, εκείνου που φοβάσαι, να μοιραστείς το ψωμί του τελώνη και να φύγεις έχοντας πάντα δίπλα σου μία πόρνη.
Να υπάρξεις χωρίς φόβο. Χωρίς τους περιορισμούς του Εγώ, με αγάπη.
Να σηκώσεις έτσι το Σταυρό σου, τον Σταυρό Του. Να απαρνηθείς τον εαυτό σου, να ταυτιστείς με το Θεό.
Να χάσεις! Αυτή είναι η τρέλα του Σταυρού.
Να δεχθείς να χάσεις! Την ψυχή σου, την έννοια του κέρδους, να κινηθείς δίχως όφελος. Ατομικό.
Όλα χάνονται στο δρόμο του Σταυρού. Και όλοι. Γιατί όλα, πρέπει να ξαναγίνουν. Να ξανακτιστούν. Εκεί που κερδίσαμε τον κόσμο όλον, εκούσια να τον χάσουμε. Για να τον αναγνωρίσουμε. Δια του Σταυρού.
Σταυρός είναι η απάρνηση του εγώ. Είναι η Σταύρωση, εκούσιος χωρισμός από την ύλη, από την προσκόλληση στο μάταιο, από την εγωκεντρική στάση ζωής.
Σταυρός είναι η ελευθερία να αγαπάς όσους δεν σε αγαπούν. Είναι μία συνεχής χαρά για την αναπνοή που αναπνέεις, για το νερό που δροσίζει τα χείλη σου, για κάποιον που συνάντησες και τον ένοιωσες δικό σου.
Κερδίζεις τον κόσμο όλο και δεν έχεις τίποτα. Γιατί δεν ανήκεις πουθενά. Πουθενά η ψυχή σου δεν νοιώθει ανάπαυση. Μόνο τότε που ο Σταυρός σε οδηγεί στην ελευθερία, μόνο τότε κατέχεις τα πάντα.
Και μέσα σε αυτόν τον πλούτο, της ελευθερίας, γνωρίζεις Εκείνον που ακολούθησες. Γνωρίζεις Εκείνον που πήγαινε πάντοτε μπροστά σου, και που πρώτος σε είχε αναγνωρίσει. Αναγνωρίζεις Εκείνον που έζησε πριν από σένα, αυτά που ζεις εσύ τώρα, γιατί Θεός ων, έγινε άνθρωπος και έλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, πλην της αμαρτίας. Γι' αυτό και ο δικός του Σταυρός, έγινε ο πρώτος Τίμιος Σταυρό
Σταυρώθηκε ο αναμάρτητος,
Εκείνος που μόνο αγάπησε, και συν-χώρεσε όλους.
Αυτό μας το χαρίζει. Μας χαρίζει δηλαδή, τον Εαυτό του ολόκληρο.
Σταυρωμένο και αναστημένο.
Θεό και άνθρωπο.
Μας χαρίζει το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν ...» Όποιος θέλει όμως, να πάρει το Σταυρό του, και να ακολουθήσει ΧΡΙΣΤΟΝ !
