ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
Εκ του κατά Ιωάννη
Βρισκόμαστε πάντοτε σε κίνηση.
Κινούμαστε συνεχώς…από την Σαμάρεια της προσωπικής
μας ζωής, σε κάποιο φρέαρ του Ιακώβ, «αντλήσαι ύδωρ»…Ξοδεύουμε τη ζωή μας σε
ανθρώπους που ονομάζουμε «άνδρας μου», «γυναίκα μου» «παιδί μου» «φίλος μου»,
χωρίς τελικά κανείς από όλους αυτούς να μην είναι άνδρας, γυναίκα παιδί μου…
Ψάχνουμε να προσκυνήσουμε το Θεό σε κάποιο όρος ή σε
Ιεροσόλυμα ή κάπου, κάπως, πάντοτε όμως έξω από εμάς. Και όταν έρχεται η
ζωή να μας ερωτήσει πού είναι ο άνδρας σου, πού είναι το παιδί σου, ο φίλος σου
εκείνος ο τόπος που θεώρησες ιερόν, «δεν έχω άνδρα» απαντάμε, δεν ξέρω που να
προσκυνήσω το Θεό. Γιατί δεν μάθαμε ακόμα ότι όλα αυτά τα «όρια» που θέσαμε,
όλη αυτή η επιμονή μας να επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδρομή αμαρτίας –
μετάνοιας, από Σαμάρεια σε κάποιο φρέαρ του Ιακώβ από όπου ήπιαν –ίσως- και οι
άλλοι πριν από εμάς, πριν τον Χριστό, είναι δική μας διαδρομή.
Γιατί δεν καταλάβαμε ποτέ ότι η Αλήθεια είναι
Πρόσωπο.
Ο Θεός είναι Πρόσωπο, απέναντι, δίπλα και μέσα μας.
Αυτοί που ονομάσαμε άνδρας μου, γυναίκα, παιδί μου, είναι επίσης πρόσωπα,
ομοούσια μαζί μας, αλλά με άλλη υπόσταση. Για αυτό και κανείς δεν μας έγινε
άνδρας….Γιατί ούτε στο όρος Χωρήβ ούτε στα Ιεροσόλυμα πλέον δει προσκυνείν.
Διότι Πνεύμα ο Θεός και πρέπει να τον προσκυνούμε εν
Πνεύματι και αληθεία.
Και η Ανάσταση του Κυρίου, μας ελευθερώνει από τα
δεσμά του ψεύδους. Λέμε ψέματα γιατί φοβόμαστε το θάνατο, τη μοναξιά την
αποτυχία. Όλα αυτά είναι μορφές, μιμήσεις του θανάτου.
Έχουμε πείσει τον εαυτό μας ο καθένας για
κάτι…εκείνη είπε. Εγώ είμαι γυναίκα Σαμαρείτισσα…και ερχόταν απόγευμα για νερό,
σχεδόν λαθραία, γιατί είχε μπει σε μια ιδέα, σκέψη για τον εαυτό της, μόνη της.
Για αυτό όταν ο Ιησούς την ελευθερώνει από όλα αυτά, «απήλθεν εις την πόλιν και
λέγει τοις ανθρώποις», ελάτε να δείτε άνθρωπον που μου είπε πάντα όσα εποίησα.
Αυτό είναι όλο. Αυτό έκανε την Σαμαρείτιδα,
Φωτεινήν. Κάποιος να σου πει, όλα αυτά που εποίησες. Δεν τα ήξερες; Δεν ήξερες
ότι τα ήξερε όλα…..Εκείνος! Και
τώρα ας τα μάθουν όλοι.
Η Αλήθεια όχι λοιπόν, η δική μας, αλλά η Αλήθεια σαν
Πρόσωπο. Η αλήθεια η δική μας, ήρθε η ώρα και νυν εστίν, που δεν θα την
προσκυνούμε πια, αλλά εάν θέλουμε, να γίνουμε
αληθινοί προσκυνηταί, γιατί τέτοιους μας θέλει ο Πατήρ, πρέπει να τον
προσκυνούμε εν πνεύματι και αληθεία.
Οι διαδρομές που ως τα τώρα κάναμε, μας έφεραν συχνά
σε φρέαρ του Ιακώβ, αλλά και πάλι διψάσαμε. Αυτή η επαναλαμβανόμενη κίνηση,
αυτές οι επαναλήψεις της ζωής μας, όταν συναντώμεθα με τον Ιησού, όπως σήμερα,
ας γίνουν «ίνα μη διψώ, μηδέ έρχομαι ενθάδε αντλείν»
Εκ του κατά Ιωάννη
«Ει ήδεις την δωρεάν του Θεού, και
τις έστιν ο λέγων σοι, δος μοι πιείν, ου αν ήτησας αυτόν, και έδωκεν αν σοι ύδωρ ζών».
Εάν αναγνώριζες την δωρεά του Θεού, και ποιος είναι αυτός που σου ζητά να πιει, τότε εσύ
θα ζητούσες
από εκείνον ,το ύδωρ της ζωής.
Σ αυτό το σημείο, αγαπητοί αδελφοί, γίνετε ακόμα πιο ξεκάθαρο αυτό που
σημάνθηκε στις ευαγγελικές περικοπές των προηγουμένων εβδομάδων.
Εάν αναγνωρίσεις την δωρεά του Θεού...
Το λέγει αυτό ο ίδιος ο Κύριος, που έφθασε εκεί την ώρα την έκτη,
κεκοπιακώς.
Κουρασμένος.
Εκεί έφθασε και μια γυναίκα .Σαμαρείτης.
Άφησε την πόλη και έφθασε έως εδώ, για να αντλήσει ύδωρ από το αγιασμένο φρέαρ
του Ιακώβ. Κουρασμένη και αυτή. Από την δική της ζωή. Αυτήν την ζωή που θα της
αποκαλύψει σε λίγο ο Κύριος.
Με ποιόν τρόπο;
Μα με τον δικό της τρόπο. Τον προσωπικό.
«Δος μοι πιείν».
Κι εκείνη ψάχνει την αιτίαν. Δεν ανταποκρίνεται κατευθείαν στο αίτημα του
Θεού, αλλά αναζητά τις απαντήσεις που την απασχολούν. Κάτι για την δική της
ταυτότητα.
Πώς εσύ, Ιουδαίος ων, ζητάς από εμένα, γυναίκας Σαμαρείτισσας, να πιεις;
Η ίδια δυσκολία με τον παραλυτικό. Δυσκολία στην αναγνώριση.
«Εδώκουν ότι ο κηπουρός εστίν»
οι Μυροφόρες στην συνάντηση στον Πανάγιο Τάφο.
Ο Χριστός παρακάμπτει την ερώτηση και της μιλά για το ύδωρ που εάν πιει
δεν θα διψάσει ξανά. Κι εκείνη γυρίζει πάλιν στους δικούς της περιορισμούς.
Χωρίς να το καταλαβαίνει.
Δεν έχεις άντλημα. Και μήπως είσαι εσύ καλύτερος από τον πατέρα μας τον
Ιακώβ, που κι
αυτός από εδώ ήπιε και έδωκε και στα παιδιά του, και σε εμάς;
«πάς ο πίνων εκ του ύδατος τούτου,
διψήσει πάλιν».
Είναι η έκτη ώρα. Είναι η ώρα που ο Χριστός θα καθίσει κεκοπιακώς. Και θα αποκαλύψει.
Φώναξε μου τον άνδρα σου.
Και η γυναίκα θα αποκαλύψει κι εκείνη
την δικήν της αλήθεια.
Δεν έχω άνδρα.
«άνθρωπο ουκ έχω» είπε ο Παραλυτικός.
Άλλη μία
μοναξιά. Άλλη μία μάταια προσπάθεια.
Πέντε άνδρας είχες και αυτός που τώρα έχεις δεν είναι άνδρας σου.
Ο ορίζοντας αρχίζει να πλαταίνει
για εκείνην που από γυναίκα Σαμαρείτισσα θα γίνει Φωτεινή.
Πού είναι σωστό να προσκυνώ τον Θεό;
Από την αποκάλυψη της προσωπικής της ζωής, ξεγλιστρά σε θρησκευτικές ερωτήσεις.
Πού είναι σωστό να προσκυνώ τον Θεό;
Όχι πως, αλλά, που.
Δίπλα στο Φρέαρ του Ιακώβ, ένα
σύμβολο της Παλαιάς Διαθήκης, ένα σύμβολο του ΠΟΥ, ο Χριστός αποκαλύπτει την δική Του Διαθήκη.
Του ΠΩΣ.
Γιατί Πνεύμα ο Θεός και όσοι Τον προσκυνούν «εν πνεύματι και αληθεία δεί προσκυνείν».
Άφησε η γυναίκα την υδρία της και έτρεξε στην πόλη να
αναγγείλει την χαρά της ότι ίσως αυτός είναι ο Χριστός. Άφησε την υδρία της
εκεί. Άρχισε ο δρόμος για την ελευθερία.
Θα επαναλάβει ο Κύριος και με τους Μαθητές του τον ίδιο σχεδόν διάλογο.
«Ραββί, φάγε» του λέγουν.
«εγώ βρώσιν έχω φαγείν, ην υμείς ουκ οίδατε».
Τι είναι αυτό πού ούτε και οι Μαθητές ακόμα δεν γνώριζαν;
Αυτό που δεν γνώριζαν ήταν το πόσο κοντά ήταν ο θερισμός.
«Επάρατε τους οφθαλμούς υμών, και θεάσασθε
τας χώρας, ότι λευκαί εισί
προς θερισμόν ήδη».
Και Εκείνος τους προσκαλεί να θερίσουν ότι δεν έσπείραν. Γιατί άλλος έσπειρε πριν από αυτούς. Μα ο καρπός πρέπει να συναχτεί. Για να χαρούν όλοι. Και ο σπείρων και ο θερίζων.
Πόσο όμορφη αυτή η εικόνα αδελφοί. Αυτή η παρουσίαση της χαράς της Βασιλείας
των Ουρανών. Εκεί που θα χαίρετε ομού ο σπείρων
και ο θερίζων. Εκείνος που κοπίασε, που εσταυρώθει, που ετελείωσε το έργο του Θεού, και οι Θεριστές και ο καρπός, όλοι
ομού.
Και όλα αυτά, σήμερα στην Κυριακή
της Σαμαρείτιδας, τπς γυναίκας που διψούσε.
Σήμερα, δίπλα στο φρέαρ
του Ιακώβ, λίγες ημέρες μετά που
η Εκκλησία μας εόρτασε την
μεγάλη εορτή της Μεσοπεντηκοστής.
«Και πολλώ πλείους επιστεύσαν δια
τον λόγον αυτού…»
Και καλείτε η Σαμαρείτης
να γίνει Φωτεινή.
Και καλούνται οι Μαθητές προς θερισμόν.
Βαδίζουμε λοιπόν προς την
Κυριακή του Τυφλού. Εκεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, του Απεσταλμένου, όπου εάν
νιφθούμε θα αναβλέψουμε.
Βαδίζουμε προς την Πεντηκοστή.
Αμήν.