Το Ευαγγέλιον των Χριστουγέννων.

 

Σήμερα μπορούμε να πούμε πως φθάσαμε στον προορισμό μας…. Ταξιδέψαμε σε έναν κόσμο του Θεού χωρίς να έχουμε σχεδόν ούτε μια στιγμή καταλάβει ότι ήταν του Θεού και σήμερα φθάσαμε εμπρός στο Θεό, μέσα μας. Γιατί ο Θεός έγινε Υιός του Ανθρώπου Παιδίον Νέον, ο προ αιώνων Θεός και ετέχθη. Εντός μας.  

Εάν ήλθαμε από την Ανατολή, εάν παρακάμψαμε Ηρώδηδες, εάν Καίσαρες μας επέβαλλαν την θέλησή τους, εάν αγραυλούσαμε ποιμαίνοντες του κόπους μας, εάν οι αμφιβολίες μας μας κρατούσαν έξω από το Σπήλαιο και την Φάτνη, σκεπτικούς, όλα καταργούνται Σήμερον. Με μιας.

Ο Αστέρας, ον ίδωμεν, προήγεν ημάς και ήλθαμε, προσκυνήσαι το Παιδίον. Και εάν ιδόντες τον Αστέρα, όλα αυτά που συνέβησαν στον έξω κόσμο της ζωής μας, εάν καταλάβαμε ο καθ΄ ένας μας ξεχωριστά, ποια ήταν τα γεγονότα της ζωής μας πραγματικά και γιατί συνέβησαν, ποιοι ήταν οι Αστέρες της ζωής μας, πραγματικά και γιατί εφάνησαν, που ήθελαν να μας οδηγήσουν, τότε θα χαρούμε χαρά μεγάλη σφόδρα. Και θα έλθουμε επιτέλους, εις την οικίαν και θα βρούμε το Παιδίον μετά Μαρίας Της Μητρός Αυτού και πεσόντες, επιτέλους, θα προσκυνήσουμε Αυτώ.

Όλα τα γεγονότα της ζωής μας, αδελφοί μου, αυτό το σκοπό έχουν. Όλα προαναγγέλλουν και σχηματίζουν Χριστό γιατί ο Χριστός δεν είναι επιλογή, είναι ταυτότητα. Είναι η ζωή μας μια πορεία, προς αυτήν την σημερινή Γέννηση, είναι μια θέα Του Αχωρήτου, είναι μια εξήγηση του αιώνιου μέσα στο χρόνο, τον προσωπικό μας.

Αυτό που δεν περιγράφεται, περιγράφεται σήμερα σε ένα Σπήλαιο, σε μια φάτνη, σε ένα συγκεκριμένο χρόνο, σήμερον. Κι΄ αυτό που δεν γνωρίζαμε, που δεν κατανοούσαμε, νύχτα, ταξιδεύοντας, αγραυλούντες, το κατανοούμε.. Και το αισθανόμαστε σαν…. Χαρά. Χαρά μεγάλη σφόδρα .

Διότι όλα τα άλλα της ζωής μας, μοιάζουν σαν……ψευδαισθήσεις…..Σαν να μην έγιναν ποτέ, σαν να κυνηγούσαμε έναν αστέρα που όλο έφευγε ενώ στην πραγματικότητα, εμείς φεύγαμε……Ο Αστέρας πάντα ήταν σταθερός, εμείς φεύγαμε.

Και σήμερα Γεννήθηκε ο Υιός του Θεού στο πιο ήσυχο μέρος του κόσμου, στο πιο εσωτερικό και απέριττο  εκεί που δεν οδηγούν οι

μεγάλοι δρόμοι, αλλά εκεί που θα φθάσεις εάν αναζητάς την Βασιλεία Των Ουρανών.

Ας είμαστε ήρεμοι σήμερα, χωρίς φόβο, αδελφοί μου. Φθάσαμε….Η δόξα του Θεού έφερε επί Γης Ειρήνη. Μπαίνουμε μέσα σε αυτήν…..έχει ευλογία. Είμαστε όλοι άξιοι. Από σήμερα, ας ανοίξουμε και ας προσφέρουμε, όλοι, τους θησαυρούς της ψυχής μας όπως τα άνθη το άρωμά τους, όπως τα πετεινά του ουρανού το τραγούδι τους, οι Άγγελοι τους ύμνους.

Ας προσφέρουμε τον χρυσό, το λιβάνι και σμύρναν της ύπαρξής μας. όλα, ότι έχουμε, ότι φέρουμε στο Θεό. Εκεί όπου όλα προήλθαν.

Και έτσι θα έχει εκπληρωθεί ο σκοπός του τόσο μακρινού ταξιδιού μας, του καθ΄ ενός από εμάς.

Όλα θα τα ξεχάσουμε, αυτού του κόσμου….χρηματισθέντες κατ’ όναρ, σμίγοντας με την πραγματικότητα. Την Άλλη πραγματικότητα, κατ’ όναρ, θα ξυπνήσουμε, ενώ σήμερα, μέσα σε όλην αυτήν την Ομορφιά, εμπρός στο Παιδίον, εμπρός στα δώρα της ψυχής μας, που επιτέλους «βλέπουμε»…….θα αναχωρήσουμε, επιτέλους, προς την χώραν, την πραγματική μας χώρα, όμως προσοχή, αδελφοί μου, μη ανακάμψαι προς Ηρώδη, δι’ άλλης οδού……….  

Καλή φώτιση να έχουμε!!!

 

Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο άνθρωπος ξεκινά την ζωή του με μια φυσική περιέργεια. Ο άνθρωπος-παιδί, κοιτάει πολύ συχνά στον ουρανό, τα αστέρια, το φεγγάρι, τους πλανήτες, συχνά πλάθει με το χώμα τα όνειρά του, πύργους στην άμμο που γκρεμίζει η θάλασσα με τα κύματά της. Ο άνθρωπος, πάντα κάτι περιμένει…..και αυτό το κάτι, σχεδόν πάντα του ξεφεύγει….

Εμείς που μεγαλώσαμε, κοιτάμε με τα μάτια μας προς την ανατολή, αλλά με το Νου μας, κοιτάμε προς τα πίσω, στο χθες….

Και όταν, δίπλα μας, ταξιδεύουν οι τρεις Μάγοι αυτού του κόπου, η σοφία, η πίστη, η αναζήτηση ενός σκοπού, πάντα πολύ, επιφανειακά και επιπόλαια, αναθέτουμε σε αυτούς να εξετάσουν περί του Παιδίου και ότι βρουν να έλθουν, να μας το απαγγείλουν και πάντα υποσχόμεθα ότι θα κινηθούμε από αυτά που έχουμε κολλήσει και θα προσκυνήσουμε Αυτόν.

Και παραμένουμε στην θέση μας, στην περιορισμένη φυλακή του Ηρώδη, στα πάθη και στις συνήθειές μας, μιας Ιερουσαλήμ χωρίς πραγματική προοπτική. Αυτή η ζωή που ζούμε, δεν μας επιτρέπει να δούμε και να βρούμε τον αστέρα. Γιατί δεν σηκώνουμε το βλέμμα καθόλου προς τα επάνω. Και όταν μας πλησιάζει η ώρα να ακουστεί: «Του Ιησού Χριστού η Γέννησις ούτος ην» δεν έχουμε βγει στον δρόμο, του Αστέρος, ο οποίος φαίνεται εν τη ανατολή.

Διότι, όλο αυτό το γεγονός που ήλθαμε να εορτάσουμε εδώ, συνέβη μία φορά στον τόπο και τον χρόνο, στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας, και από τότε συμβαίνει, συνεχώς, και τώρα, στο νυν της Εκκλησίας.

«Χριστός Γεννάται Δοξάσατε» τώρα, σήμερα…Όχι σε τόπο, αλλά σε κατάσταση. Η Γέννησις του Χριστού, είναι μία κατάσταση. Μέσα μας,…Μέσα μας υπάρχει ή δεν…. υπάρχει. Μέσα μας τα δώρα και οι θησαυροί μας, χρυσός, λιβάνι και σμύρνα ή ο φθόνος, η αδιαφορία και η άρνηση του Ηρώδη.

Εάν μπορούμε να κοιτάξουμε μέσα μας, εάν φέρουμε τον Νου μας πίσω, από την περιπλάνησή του στα του κόσμου, εάν προσηλωθούμε στον Αστέρα της αναζήτησης, του «που εστί το Παιδίον» θα τα δούμε όλα, και την οικίαν και το Παιδίον μετά της Μαρίας της μητρός αυτού.

Και λίγο πιο έξω από τα Ιεροσόλυμα της καθήλωσης μας, υπάρχει πάντα η Βηθλεέμ της Σωτηρίας μας, πολύ κοντά, δίπλα.

Η διαφορά είναι ελάχιστη….μια μετακίνηση και θα δούμε και θα ακούσουμε, Αγγέλους και ποιμένες δοξολογούντες και θα χαρούμε, επιτέλους, χαράν μεγάλη σφόδρα.

Είναι εύκολη η σωτηρία μας αδελφοί.

Εύκολο το φως, εύκολη η χαρά. Και όλοι μας μπορούμε να μετέχουμε. Αλλά χρειάζεται….κίνηση, είδομεν γαρ….αλλά και ήλθομεν….

Χρειάζεται μετακίνηση από αυτό το εγώ μας στο Εσύ, στο Εσύ  που οδηγεί έξω από το φόβο μας….

Και ποιος είναι αυτός ο φόβος; Ο καθ’ ένας μας θα βρει μόνος τι τον εμποδίζει να κινηθεί να ακολουθήσει τον Αστέρα του. Και όλο ρωτά,  αλλά δεν αλλάζει στάση.

Και η σημερινή εορτή, κυριολεκτικά, αποκαλύπτεται εμπρός μας και εντός μας. Εδώ σήμερα. Στον ναό και εάν θελήσουμε και στο Νου μας.

Ας διαλέξουμε τη θέση μας, ας μετα-κινηθούμε, ας μετα-νοήσουμε, ας αλλάξουμε δηλαδή τον Ηρώδη που τρέφουμε, πριν μας σκοτώσει, με το φως, που σχεδόν μας τυφλώνει, της συνάντησής μας με το Παιδίον.

Όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο κοντά να είμαστε σε αυτό το σκοπό, σε αυτό το ταξίδι. Όσο μεγαλώνουμε, να επιτρέπουμε στο όνειρο να μας οδηγεί «μη ανακάμψαι προς Ηρώδην», αλλά δι άλλης οδού, να αναχωρήσουμε, επιτέλους, εις την χώρα μας,

Το ποια είναι αυτή η «άλλη οδός», μας το δείχνει πάντα η εκκλησία. Αλλά το ποια είναι η οδός που πορευόμεθα, εάν πορευόμεθα, ας το βρούμε ο κάθε ένας μόνος του……..

Καλά Χριστούγεννα.

Αμήν.

Η κατά σάρκα Γέννησις και Θεού και

Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

Ο άνθρωπος γεννιέται με μια άγνωστη, αγνώριστη δυνατότητα. Το αυθεντικό του πρόσωπο δεν είναι διαθέσιμο, όταν έρχεται στο κόσμο.

Πρέπει να το βρει. Θα είναι μια ανακάλυψη, και αυτό είναι το όμορφο.

Ο άνθρωπος πρέπει οπωσδήποτε να έχει ιδεί τον αστέρα, να έχει ανακαλύψει τον φωτεινό αυτόν οδηγό, και να τον ακολουθεί.

Να σκεφτούμε τι μας οδηγεί στην ζωή μας αδελφοί;

Πού έχουμε στρέψει το βλέμμα μας;

Ψηλά ή χαμηλά;

Κι αυτό που ακολουθούμε μπορεί να μας βγάλει από τα δεδομένα μας, να φύγουμε από τη θέση μας, στην όποια ανατολή μας;

Αυτή η περιπέτεια είναι όλη η ομορφιά της ζωής μας. Να στραφούμε προς τα επάνω.

Εάν όμως πιστεύουμε ότι βασιλεύουμε εδώ σε κάποια Ιουδαία των ψευδαισθήσεων μας, εάν γελαστήκαμε και θεωρήσαμε κάποιο χώρο ή χρόνο, βασίλειό μας, τότε θα ταραχθούμε και μαζί μας όλη η Ιουδαία της ματαιότητας και της πλάνης. Και θα θεωρήσουμε απειλή την Γέννηση του Παιδίου. Θα μας είναι τόσο άγνωστο αυτό το γεγονός, τόσο ξένο και ίσως και τόσο απειλητικό που καθηλωμένοι στο τόπο μας, θα αναζητήσουμε συμμάχους για να βλάψουμε το Παιδίον.

Για αυτό γύρω μας τόση ταραχή, τόσος φόβος, τόσες συμμαχίες εκείνων που ζητούν να βλάψουν το Παιδίον. Μέσα μας.

Βλέπουν τον αστέρα μα θέλουν από εμάς, να πορευθούμε και να εξετάσουμε ακριβώς………

Για αυτό, απόψε φθάνουμε έως εδώ. Για να εξετάσουμε ακριβώς. Ο καθένας την καρδιά του. Να βρούμε το σημείο που θα σταματήσει ο Νους μας.

Εάν ακολουθήσαμε σωστά, ελθών θα σταθεί επάνω «ου ην το Παιδίον».

Και θα νιώσουμε χαρά μεγάλη. Αυτό θα είναι το συναίσθημά μας, χαρά μεγάλη, όχι ταραχή ή φόβος.

Μέχρι να ‘ρθουμε  έως εδώ, μας συνείχε, ταραχή και φόβος, όσο θυμάμαι την ζωή μου, ταραχή και φόβος, και μαζί μου, όλοι εσείς, λαός, αρχιερείς και γραμματείς, με ταραχή και φόβο……

Πού ο Χριστός γεννάται λοιπόν;

Εκεί που θα σταθεί, επιτέλους, ο Αστέρας που ακολουθούμε. Εάν ακολουθούμε, εάν μας έβγαλε στο ταξίδι της αναζήτησης.

Να βρούμε αυτόν που θα μας δείξει το πρόσωπό μας, στο Πρόσωπό του, στην Σάρκωσή του, την Θέωσή μας.

 Και τότε, μόνο τότε, αδελφοί, θα μπορέσουμε, να προσφέρουμε τους θησαυρούς μας, τότε θα δώσουμε ότι πολύτιμο κουβαλάμε μαζί μας:

Σμύρνα, χρυσό και λίβανο της θεανθρώπινης δυνατότητάς μας, στην Θεανθρώπινη φύση του Χριστού. Πρόσωπον προς Πρόσωπον.

Και τότε καμιά δουλειά δε θα ‘χουμε με Ηρώδηδες και όσους θέλουν να φονεύσουν το Παιδίον.

Θα είμαστε αλλιώτικοι, θα αναχωρήσουμε για τη χώρα μας, δι άλλης οδού……

Άλλους δρόμους θα περπατήσουμε αδελφοί, όταν προσκυνήσουμε το Παιδίον.

Κι εμείς, με τις τόσο μυστηριώδεις μορφές, όπως οι τρεις μάγοι, με τα τόσο μυστηριώδη ονόματα, χρηματισθέντες κατ’ όναρ, μη ανακάμψαι προς Ηρώδην.

Από απόψε θα καταλάβουμε ποιος είναι ο Ηρώδης, μέσα μας, και θα αλλάξουμε δρόμο, αφού προσκυνήσουμε Χριστό ας ανά-χωρήσουμε προς την χώρα μας.

Προς την ουσίαν μας, προς την αρχή μας.

Καλά Χριστούγεννα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2022 .

 

ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β΄

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΚΛΗΡΟ

ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟ ΠΛΗΡΩΜΑ

ΤΗΣ ΘΕΟΣΩΣΤΟΥ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2022

 

Για άλλη μια φορά, φθάσαμε στη μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων. Για τους περισσότερους από εμάς, ο κόσμος βρίσκεται σε μια δίνη τραγικών γεγονότων.

Σε κοινωνικό επίπεδο: Φτώχεια. Αρρώστια. Πόλεμοι. Διαφθορά. Απαξίωση και περιφρόνηση των θεσμών, εξαιτίας άστοχων ανθρώπινων πράξεων.

Σε ατομικό επίπεδο: Μοναξιά. Απογοήτευση. Πλήξη. Έλλειψη νοήματος. Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση, πολλοί πιστεύουν ότι ο κόσμος δεν έχει αλλάξει. Και ότι δεν πρόκειται να αλλάξει.

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το κακό έχει στον πυρήνα του την τάση να επεκτείνεται και να κυριαρχεί. Αυτό γίνεται με δύο τρόπους: Ο πρώτος είναι η ίδια η κακή πράξη.

Ο δεύτερος είναι η διαρκής προβολή, δημοσιότητα και υπεραπασχόληση με το κακό. Έτσι, δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι το κακό έχει εξαπλωθεί παντού. Σήμερα, σ᾽ αυτό βοηθά και η τεχνολογία με την εύκολη και γρήγορη διάδοση της πληροφορίας.

Από την άλλη, το καλό, για μάς τους Ορθοδόξους, είναι από τη φύση του ταπεινό. Ταυτίζεται με το πρόσωπο του Χριστού.

Ο Χριστός λειτουργεί με ένα τρόπο σταθερό, αφανή, σιωπηλό. Ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερηφάνους.

Ενώ η χάρις του είναι με τους ταπεινούς. Ἡ γέννηση του Χριστού, έγινε χωρίς καμμιά δόξα και λαμπρότητα, αθόρυβα, σε ένα σπήλαιο.

Κάθε χρόνο η Εκκλησία μας γιορτάζει τα Χριστούγεννα. Για να μάς θυμίζει ότι το κακό δεν είναι παντοδύναμο και ακατανίκητο. Τον τελευταίο λόγο στον κόσμο δεν τον έχει η βία, τα δεινά, ο πόλεμος, τα ανθρώπινα πάθη, ο θάνατος.

Ο άνθρωπος και στη χειρότερή του εκδοχή έχει αξία. Και δεν παύει να είναι εικόνα του Θεού. Πρέπει να αγωνίζεται εναντίον του κακού.

Δεν πρέπει να συμβιβάζεται με το κακό. Ούτε να παρασύρεται από την ένταση του κακού και την αναστάτωση πού προκαλεί.

Πρέπει όλοι μας να βλέπουμε στα μάτια τον νεογέννητο Χριστό, πού νίκησε το κακό. Να παίρνουμε κουράγιο. Και να πολεμούμε το κακό με τίς δυνάμεις πού Εκείνος μάς δίνει.

Σάς εύχομαι χρόνια πολλά,

αγιασμένα και γεμάτα από τη Χάρη,

του Σαρκωθέντος Χριστού μας.

Πλησιάζοντας τα Χριστούγεννα.

 

 «Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα. Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα».

*

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος

 να΄ ναι ήμερος να’ ναι άκακος

λίγο φαί λίγο κρασί

Χριστούγεννα και Ανάσταση.

*

Οδυσσέας Ελύτης

 

 

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως.

 

«….Αβραάμ,  εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ…..»

Βίβλος Γενέσεως Ιησού Χριστού…….

Μια σειρά ανθρώπων, μετρημένη, μια σειρά ανθρώπων που ορίζεται σε δεκατέσσερις γενεές, σε βήματα μέσα σε ένα κόσμο που μεταβάλλεται συνεχώς, έως τον Ιωσήφ, τον άνδρα Μαρίας, εξ ης εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός.

Κι’ εμείς, εδώ, σήμερα μια Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως, στη δική μας τη σειρά, πρόσωπα μετρημένα, στην δική μας γενεά, στην δική μας ανάγκη και αναγκαιότητα. Να γεννήσουμε και να γεννηθούμε, να βγούμε από τον εαυτό μας ως πρόσωπα, να ολοκληρώσουμε τον δικό μας σκοπό μέσα στο σκοπό ολόκληρης της Δημιουργίας.

Να δούμε την ζωή μας σαν Βίβλο Γεννέσεως Ιησού Χριστού…… τίποτε άλλο.

Να δούμε, να δούμε,……να δούμε Εκείνον που μας βλέπει. Και που έχει μετρήσει από πριν τα πάντα, αλλά και όλους Εμάς τον καθ’ έναν μας ξεχωριστά, προσωπικά…..

Και σήμερα, Κυριακή προ της Γεννήσεως Του, μας απαριθμεί, μας μετρά έναν έναν, μαζί με όσους μας γέννησαν, μαζί με όσους γεννήσαμε εμείς, έως τον ίδιο Του τον εαυτό, έως έως Ιησούν Χριστόν τον Εμμανουήλ, ό εστίν μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός.

Από κει ξεκινάμε όλοι μας, αδελφοί μου, κι εκεί φθάνουμε.

Εις το μεθ΄ημών ο Θεός.

Αυτό είναι όλο το νόημα των γεννήσεων όλη αυτή η αλληλουχία της χαοτικής ιστορίας μας, της ιστορίας του κόσμου…..

Παρόντες σήμερα εδώ, έτοιμοι να διεγερθούμε του ύπνου και να ποιήσομεν έτσι όπως προστάζει ο Άγγελος, κατ΄όναρ, να μην φοβηθούμε………  

 

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Εκ του κατά Ματθαίον

«Βίβλος γεννέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυίδ Υιού Αβραάμ...»

Οι άνθρωποι γεννιούνταν και γεννούσαν ελπίδα.

Την ελπίδα έτρεφε η Πίστη και η πίστη έφερνε την σιγουριά.

Εν τω μεταξύ, οι καιροί άλλαζαν, η Ιστορία κατέγραφε τις προσπάθειες των ανθρώπων να επιβληθούν στον Χρόνο, να ζήσουν και να νικήσουν την φθορά να κρατήσουν μέσα στα γνωστά τους όρια, το Απεριόριστο. Αν μελετήσουμε τις γενεές που απογράφονται σήμερα στην διήγηση μας, το κομμάτι της ιστορίας που περιλαμβάνεται ανάμεσα στον Αβραάμ και τον Ιωσήφ, τον άνδρα της Μαρίας, θα αναγνωρίσουμε δύο δυνατότητες:

Την ζωή στον κόσμο και για τον κόσμο και την Ζωή που περιμένει την Ζωή, που γεννά ζωή, που κάνει την ζωή να μην είναι μίζερα περιορισμένη, αλλά αιώνια.

Και αυτό φαίνεται στην διαδοχή των ιερών οικογενειών πού ζουν και γεννούν τους κατά σάρκα προγόνους του Ιησού σε μιαν κίνηση προς τα εμπρός, σε μια συνεχή ωρίμανση προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι της Βίβλου ωριμάζουν σε έναν συνεχή διάλογο με τον Θεό. Νιώθουν έτσι την Ιερότητα της ζωής τους αλλά και του Κόσμου. Χτίζουν σε κάθε βήμα τους βωμούς και τους αφιερώνουν στον Ένα Θεό, εξαγιάζοντας έτσι τον Κόσμο. Ο Αβραάμ, ο Ιακώβ, ο Ιούδας είναι άνθρωποι που συνομιλούν εντελώς φυσικά με τον πλάστη τους, που ταξιδεύουν την επίγεια διαδρομή τους με ευθύνη.

Με αρχή, προορισμό και τέλος.

Για αυτό και θα φθάσουν με επιτυχία στην Θεοτόκο.

Με πολύ κόπο. Η θέωσις του Ανθρώπου θα ξεκινήσει μέσα από την μακριά πορεία των θεοπατόρων.

Σε τι μοιάζουμε εμείς οι άνθρωποι του σήμερα με εκείνους; Σε τι πρέπει να τους μιμηθούμε;

Θα έλεγα στην ευθύνη.

Να έχουμε αίσθηση της ευθύνης για τον χρόνο που διαθέτουμε, για τον χρόνο στον οποίο υπάρχουμε, και για αναγκαιότητα την οποία αντιπροσωπεύουμε ο καθ ένας από εμάς μέσα σε αυτόν τον Χρόνο.

Έχουμε έρθει για να πραγματώσομε την Σωτηρία.

Είμαστε απαραίτητοι, ανεπανάληπτοι όπως και οι Βιβλικοί άνθρωποι, ο καθ ένας από εμάς .μοναδικός μέσα στην μοναδικότητα που μας χαρίζει ο Πλάστης μας. Και ο Χρόνος μας και αυτός μοναδικός, ανεπανάληπτος και αναγκαίος, μετρημένος μέσα στην αιωνιότητα του Θεού.

Έχει νόημα, αδελφοί μου η ύπαρξη μας. Έχει νόημα η ζωή μας.

Και αυτό είναι η θέωση, η συνεχής, με πίστη και ελπίδα πορεία από τον Αβραάμ στον Ιωσήφ και στην Θεοτόκο και στην Θεοτοκία.

Η προσωπική μας πορεία προς τα Χριστούγεννα. Σε εκείνα τα Χριστούγεννα που σε κάποια άκρη του υλικού κόσμου, σε ένα σπήλαιο, όρθρου βαθέως, ανάμεσα σε ποιμένες αγραυλούντες και αγγέλους, σε εκείνα δηλαδή τα μεταιχμιακά στοιχεία ενός ονείρου, κατ όναρ αποκαλύπτονται τόσα και τόσα.

Και ο Ιωσήφ πρέπει να νικήσει τον φόβο και την αμφιβολία και να πάρει την γυναίκα αυτού και το Παιδίον και να αποδεχθεί αυτό το άλμα, την εκ Πνεύματος Αγίου Γέννηση.

Αυτόν τον φόβο και την αμφιβολία καλούμεθα να νικήσουμε και εμείς. Να. πιστέψουμε στην εκ Πνεύματος. Αγίου Γέννηση και αναγέννηση. Να μετακινηθούμε από το περιορισμένο αλλά γνωστό, στο Νέο.

Αυτό το άλμα καλούμεθα όλοι να πιστέψουμε, σαν τους ποιμένες, και να χαρούμε. Να εορτάσουμε . Και σήμερα να τοποθετήσουμε και τους δικούς μας εαυτούς σε αυτήν την ιερή αλληλουχία γενεών και γεγονότων και από γέννα σε γέννα σαν να μην παρεμβάλλεται κανένας θάνατος, να προχωρήσαμε από την Βαβυλώνα προς την Βηθλεέμ.

Με ευθύνη.