Μυστήριο η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος.

Της Κατερίνας Τσακίρη

 

Ταραγμένοι οι Μαθητές από τα γεγονότα της Ιερουσαλήμ, μα κι ανα­κουφισμένοι από τις αναστάσιμες εμφανί­σεις του Κυρίου, περίμεναν καρτε­ρικά με προσευχές και δεήσεις το βασιλικό αγιοπνευματικό χρίσμα να τους πλουτίσει, να τους καταστήσει μετόχους του ενός Χριστού και της Αγιοτριαδικής ζωής και κοινωνίας.

Ήταν «φτωχοί» μέχρι τότε, ήταν μια συνάθροιση ανθρώπων που τους έδεναν κοινές μνήμες και κοινές προσδοκίες, ανθρώπων πτοημένων δίχως σαφή επίγνωση γιο τα τί καρτερούν και για ποιο έργο κλήθηκαν. Αυτή η ελπιδοφόρα συνάθροιση δεν αποτελούσε ακόμα Εκκλησία, της έλειπε η αγιοπνευματική αύρα για να της χαρίσει ζωή καλλιεργώντας την. Της έλειπε η πιο μεγάλη εγγύηση η θεία απαρχή κι ο αρραβώνας της κληρονομιάς μας, το μεγαλύτερο δώρο που χάρισε ο θεός στην Εκκλησία Του: ο Παράκλητος! Οι ουρανοί άνοιξαν οριστικά! Τους άνοιξε ο αναστημένος, ο θριαμβευτής ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός, ο οποίος με την Ανάληψη του «εκάθισεν εν δεξιά της μεγαλοσύνης εν υψηλοίς» (Έβρ. α', 3).

Και από τους ανοιγμένους ουρανούς την ημέρα της Πεντηκοστής ξεχύθηκε η δωρεά του Αγίου Πνεύματος στις ψυχές των ανθρώπων. Το υπερώο, στο οποίο ήταν συγκεντρωμένοι πιστοί, γέμισε ξαφ­νικά από την παρουσία του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Πνοή ανέμου και γλώσσες πυρός. Εικόνες γεμάτες θείο μυστήριο που φέρουν θαυμασμό και ιερό δέος. Εικόνες, συμβολικές για να καταλάβουμε, όσο είναι δυνατόν κατά το ανθρώπινο, το «ξένον και παράδοξον Μυστήριον», το υπερθαύμαστο γεγονός της ελεύσεως και παρουσίας του Αγίου Πνεύματος.

Το απολυτρωτικό έργο του Χριστού μας γνωρίζεται και πραγματώνεται, αυξάνεται και τελειώνεται με τη διαρκή παρουσία του Παρακλήτου.

«Το μυστήριο του Χριστιανισμού δεν είναι μόνο ενέργεια του Πατρός ή μόνο αυτουργία του Χριστού και εμπειρία εν Χριστώ αλλά και συνεργεία του Αγίου Πνεύ­ματος και ιδίως ζωή εν Αγίω Πνεύματι». Χωρίς την κοινωνία του Παρακλήτου η μαρτυρία της Εκκλησίας καταντά κενός τύπος, διακονία επιτήδευση, ή προσευχή μονόλογος, ή Λει­τουργία μυστικομαγική τελετή, το σώμα του Χριστού απλός οργανισμός και ο ποιμαντικός μόχθος οργανωτική κίνηση στο κενό.

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος στο σώμα της Εκκλησίας έγινε η θεία ψυχή του θεανθρώπινου αυτού οργανισμού, στο οποίο από τότε παραμένει.

Η Εκκλησία είναι η οικο­δομή, αύξηση και τελείωση του θεανθρώπινου σώματος του Χριστού στον κόσμο με το Άγιο Πνεύμα.

Το Πνεύμα είναι εκείνο που οικοδομεί το σώμα του Χρι­στού στην ιστορία, είναι εκείνο που τελειώνει τα Μυστήρια, στηρίζει την Εκκλησία στην αλήθεια και τη διασφαλίζει στην περαιτέρω ύπαρξη και το αλάθητό της.

Το Άγιο Πνεύμα ούτε αντι­καθιστά, ούτε υποκαθιστά τον Χρι­στό μας, αλλά μας ικανώνει για τον Χριστό, κατεργαζόμενο μέσα μας τη διαρκή έλευση και παρουσία Του.

Το Άγιο Πνεύμα μεταδίδεται με τον Χριστό και ο Χριστός φανερώνε­ται με το Άγιο Πνεύμα.

Η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες, και αυτό που κάνει συνεχώς είναι να προσφέρει την ανακαινιστική δω­ρεά του Αγίου Πνεύματος στους ανθρώπους που διψούν τον Θεό.

«Έπλήσθπσαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν έτέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθοι» (Πράξ, β', 4) σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Πύρινοι οι λόγοι γιατί πήγαζαν από τη θεϊκή φωτιά του Αγίου Πνεύματος.

Πύρινοι οι λόγοι γι'  αυτό και άναβαν φωτιές μέσα στις καρδιές. Φωτιές μετάνοιας και ριζικής αλλαγής φούντωναν, που έδιωχναν τα σκοτάδια της αμαρτίας και της πλάνης.

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος πάνω  στους Αγίους Αποστόλους, κατά την ιστορική εκείνη ημέρα, μετά την Ανάληψη του Κυρίου, αποτελεί την αρχή μιας καινούργιας δημιουργίας του κόσμου.

Γιατί όπως τότε στην αρχή της πρώτης δημιουργίας το Πνεύμα του Θεού έφερε τον κόσμο από το άμορφο χάος της αβύσσου στη ομορφιά και στο φως της ζωής, έτσι και τώρα: π «βιαία πνοή» του ιδίου Αγίου Πνεύματος, αναπλάθει την παραμορφωμένη από την αμαρτία μάζα των εθνών και δημιουργεί το νέο λαό του Θεού, την Εκκλησία τη νέα εν Χριστώ κτίση.

Σεισμό πνευματικό δημιούργησε μέσα στις καρδιές των ανθρώπων π κάθοδος του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα  εκείνη. Και όσοι άκουσαν την φλογερή ομιλία του Απ. Πέτρου και κατενύγησαν τη καρδία» ρώτησαν τους Αποστόλους: «Τι ποιήσωμεν άνδρες αδελ­φοί» για να σωθούμε και εμείς; Και ο Απ. Πέτρος τους απάντησε «Με­τανοήσατε...».

Η μετάνοια, λοιπόν, είναι το μυστικό της καινούργιας ζωής, ο δρόμος που οδηγεί στον περίβολο της Εκκλησίας, της νέας εν Χριστώ βασιλείας

Γι' αυτό κι ενώ καθόλη τη δι­άρκεια της αναστάσιμης περιόδου, η Εκκλησία ορίζει να προσευχό­μαστε πάντα όρθιοι, σύμβολο της συναναστάσεώς μας με τον Κύριο, από την ήμερα της Πεντηκοστής και μετά ορίζει και το «γονυκλινώς προσεύχεσθε».

Κι αυτό για να μάς δείξει έτσι πρακτικά, ότι εξ αιτίας της αμαρτίας πέσαμε κάτω στη γη, απ' όπου και μάς ανόρθωσε η φιλανθρωπία του θεού. Μυστήριο είναι η κάθοδος τού Αγίου Πνεύματος και η πλήρωση των καρδιών μας από τα χαρίσματα Του.

Μας μοιράζει και σήμερα χαρίσματα το Άγιο Πνεύμα. Δεν στα­μάτησε ο Κύριος να μας ευεργετεί, αφού μας υποσχέθηκε ότι θα πα­ραμείνει κοντά μας για πάντα.  Αν μερικοί χριστιανοί δεν το νιώθουν είναι γιατί λείπει η συναίσθηση, η προθυμία. Αν ραθυμούμε στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει τίποτε σ' εμάς, παρ' όλο που δεχτήκαμε το δώρο. Χρειάζεται αγώνας και κόπος για όσους θέλουν να έχουν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στην ψυχή τους.

Η εμπειρία του Αγίου Πνεύματος αποκτάται μόνο μέσα στην Εκκλησία. Η κοινωνία μας με τα Μυστήρια της Εκκλησίας φέρνει τα χαρίσματα. Έξω από αυτήν, μακριά οπό το Σώμα του Χριστού, δεν λει­τουργούν χαρίσματα. Σε κάθε θεία Λειτουργία παρακαλούμε: «κοτάπεμψον το Πνεύμα Σου το Άγιον έφ' ημάς...».

Αγαπητοί, ζώντας σ' έναν κόσμο που προσφέρει προγράμματα βελτιώσεως του ανθρώπινου βίου και καταγίνεται με τη διαφήμιση μόνον των υλικών πραγμάτων, πρέπει να εκτιμήσουμε τη μεγάλη προσφορά της  Εκκλησίας.

Η Εκκλησία, δια του Αγίου Πνεύματος, μεταμορφώνει την ανθρώπινη ύπαρξη και η μεταμορ­φωμένη ύπαρξη αλλάζει πραγμα­τικά και ουσιαστικά τον κόσμο.

Κατά τον θαυμάσιο λοιπόν Εσπερινό που τελείται την Κυριακή της Πεντηκοστής, αμέσως μετά τη Λειτουργία, ακούγοντας την προ­τροπή του λειτουργού «έτι και έτι κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν», ας κλίνουμε κι εμείς ευλαβικά «γόνυ καρδίας» εμπρός στον πανάγαθο Κύριο. Και σ' αυτή τη στάση της συντριβής και της ταπείνωσης ας  Τον παρακαλέσουμε θερμά, η χάρη του Πνεύματος της Πεντηκοστής να μας επισυνάγει πά­ντοτε και να μας οδηγεί «εις πάσαν την αλήθειαν». Να είναι η ζωή μας μια αδιάκοπη Πεντηκοστή, πλούσια σε καρπούς «Πνεύματος Αγίου».

Ένα διαρκές άνοιγμα του νου και της καρδιάς μας για να δεχθούν την πνοή, τη φωτιά και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Η επίκληση Του φανερώνει την τελευταία πράξη του μυστηρίου της σωτηρίας μας.