Πέμπτη Κυριακή των Νηστειών.

 

«Ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς: Ουκ είδατε τι αιτείσθε»

Δεν ξέρετε τι ζητάτε.

Στην σημερινή παραβολή, ο Κύριος μίλησε ξεκάθαρα στους Μαθητές Του, για το Πάθος Του. Για το τι έμελλε να συμβεί. Και για τον θάνατο, την μαστίγωση, τον εμπαιγμό. Και για την τριήμερο ανάσταση. Αλλά σε όλα αυτά, δύο από τους Μαθητές, αντέδρασαν ζητώντας κάτι που είχε να κάνει με την εγωκεντρική τους επιβίωση. Συμπεριφέρονται προς τον Χριστό σαν σε κάποιο «φυσικό»  πατέρα. Και λέγουν :

«Θέλομεν ίνα ο εάν αιτήσωμεν ποίησης υμίν» . Ότι και αν σου ζητήσουμε, να μας το δώσεις. Εδώ, αγαπητητοί μου αδελφοί, έχουμε μία χαρακτηριστική εικόνα του ανθρώπινου εγωκεντρισμού. Μία αντίδραση, ωφελιμιστική στην τροχιά της ατομικής επιβίωσης. Δεν υπάρχει κακή πρόθεση. Υπάρχει μία απαίτηση.

Η απάντηση είναι : δεν ξέρετε τι ζητάτε.

Και για να διδάξει ένα καλύτερο δρόμο, ο Χριστός ερωτά:

«Δύνασθε πιείν το ποτήριον ο εγώ πίνω, και το βάπτισμα ο εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήναι;»

Δηλαδή μπορείτε να αλλάξετε; Μπορείτε να κενωθείτε, να βαδίσετε τον δρόμο της αυτοπροσφοράς και της αναγέννησης στον κόσμο του Θεού; Στον δρόμο της θυσίας του εαυτού για έναν άλλο εαυτό;

Στο αίτημα των δύο Μαθητών υπήρχε το στοιχείο της εξουσίας. Αυτοί που θέλουν να εξουσιάζουν κατα-κυριεύουν και οι μεγάλοι κατ-εξουσιάξουν. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του εγωκεντρισμού. Απώλεια της ελευθερίας. Κατ-εξουσία, κατά-κυρίευση. Το αντίθετο είναι το Ποτήριον και το Βάπτισμα. Είναι το

«ος αν θέλει γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος»

είναι το «γενηθήτω κατά το θέλημά σου»

Είναι το, όχι το δικό μου θέλημα, αλλά του Πατρός μου. Είναι μία συνεχής μετατόπιση από το εγώ στο εσύ. Στο Εκείνος. Από «ο εάν αιτήσωμεν ποιήσης ημίν»        στο «έσται πάντων δούλος»

Ο Θεός παραδίδεται «τοις έθνεσι», για να σώσει. Αφήνεται σε εμπαιγμούς και μαστιγώσεις, για να μας ελευθερώσει από αυτούς που θέλουν να κατακυριεύσουν. Από τον εαυτό μας τού πάσχει μη ξέροντας τι ζητά. Που ζητά από τον Θεό, που απαιτεί από τον Θεό, μια συγκεκριμένη θέση. Και μία επίσης συγκεκριμένη θέση για κάποιον δικό μας, «φυσικό» συγγενή. Γιατί πολλές φορές ο κόσμος μας περιορίζεται στον στενό κύκλο εκείνων των ανθρώπων που μας συνδέει συγγένεια εξ αίματος. Ή κάποια άλλη συγγένεια. Και μέσα σ’ αυτά τα

 στενά πλαίσια, δεν ξέρουμε τι ζητάμε. Μέσα σ’ αυτά τα στενά πλαίσια μας κατακυριεύουν οι «δοκούντες άρχειν των εθνών».

Και ζητώντας συγκεκριμένα πράγματα, δεν ξέρουμε τι ζητάμε. Ενώ ο Χριστός ήλθε:

«δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών».

Ενώ το «δε καθίσαι εκ δεξιών μου και εξ ευωνύμων ουκ έστιν εμόν δούνε, αλλ οίς ητοίμασται». Κι εμείς, ζητάμε μάταια, περιορισμένα πράγματα. Ενώ υπάρχει το Ποτήριον, υπάρχει το Βάπτισμα. Υπάρχει η διακονία του άλλου. Υπάρχει το μεγαλείο εκείνου που «έσται πάντων δούλος».

Εκείνου που έρχεται να παραδοθεί εις χείρας αμαρτωλών, να μαστιγωθεί και να θανατωθεί. «λύτρον αντί πολλών».

ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Εκ του κατά Μάρκον

«Και γαρ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούνε την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών»…

 Και για όποιον δεν κατάλαβε τους λόγους αυτούς ας σκεφθεί αυτά που είπε ο Κύριος στην αρχή της σημερινής ανάγνωσης:

«κατακρίνουσιν αυτόν θανάτω… και παραδώσουσιν… και εμπέξουσιν… και μαστιγώσουσιν… και εμπτύσουσιν… και αποκτενούσιν αυτόν…».

Σαν να ακούμε καρφιά που καρφώνονται αυτοί οι λόγοι.

Και αυτό ακριβώς είναι το «ήλθα διακονήσαι…». Και ας σκεφθούμε όλοι εμείς που ζητάμε να καθήσουμε εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του Κυρίου. Εμείς που εύκολα κι άκοπα προσήλθαμε στο Άγιον Βάπτισμα και Βαπτισθήκαμε το Βάπτισμα του Κυρίου, και συχνά ερχόμεθα και προς το Άγιον Ποτήριον και πίνουμε από το ποτήριον που Εκείνος πρώτος έπιεν. Όμως σε ποιο βαθμό με αυτά διακονούμε ή γινόμεθα πάντων δούλοι; Πόσο το εγώ μας μπορεί να δεχθεί αυτά τα παραπάνω και ποιος από εμάς δίδει την ψυχήν του λύτρον αντί πολλών; Εάν η επιθυμία μας είναι να καθίσουμε δίπλα στον Κύριο, θα πρέπει να ακολουθήσουμε αυτόν στην πορεία που σήμερα προλέγει ο Κύριος στους Μαθητές του. Αυτό το «αναβαίνομεν εις τα Ιεροσόλυμα» μας αφορά όλους.

Μας συμπαρασύρει έτσι κι αλλιώς ο Χριστός σε αυτήν την Σταυρική πορεία για αυτό και προλέγει τι μέλλει να συμβεί. Εμείς όμως «δοκούμεν άρχειν» επάνω στα έθνη και γινόμαστε δούλοι σε άλλους που μας κατεξουσιάζουν. Γιατί; Γιατί μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι η κάθε Αρχή και Εξουσία ανήκει στον Θεό. Εκείνος θα μας τοποθετήσει στη θέση που θέλει, και για μας μένει η Σταυρική πορεία. Ποια είναι αυτή; Με το διακονείσαι. Και το διακονείσαι, έχει εμπτυσμούς, μάστιγας, κατάκριση και θάνατον.

Πρέπει να πεθάνει το εγώ αδελφοί μου, να χάσει ο εγωκεντρικός άνθρωπος όλο το ψευδές περίβλημα, για χάριν του άλλου, πρέπει να τα δώσουμε όλα για να γίνουμε πρώτοι. Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στο πλάι του Κυρίου.

Σήμερα μας αποκαλύφθηκε όλος ο Θεάνθρωπος, ο δικός μας, ο εν μέσω των εμπαιγμών και των εμπτυσμών μας. Έτσι θα τον κοιτάξουμε και έτσι θα δούμε και τον εαυτόν μας. Εμείς σταυρώνουμε για να μην σταυρωθούμε. Από βιασύνη για να φτάσουμε δίπλα στον Κύριο, από ένα δρόμο σαρκικό, δρόμο εξουσίας, από τον δρόμο του εγώ.

Όμως αποκλείεται. Πάλιν τρυφερά μας προσκαλεί ο Χριστός και σήμερα, στον δικό του δρόμο. 

Είναι όμορφο να μην ψάχνεις την θέση σου, αλλά να θέλεις να χαθείς στην διακονία του άλλου.

Να θέλεις δηλαδή να βρεις τον εαυτό σου μέσα από τον άλλο, διακονώντας. Και βέβαια, στο τέλος θα έλθει η ανάσταση. Μέσα από την Σταύρωση. Και την δική μας.

Ας κρατήσουμε καλά στις καρδιές μας αυτό το σχέδιο της σταυρικής πορείας.

Μας παραδίδεται σήμερα που βρισκόμαστε εμπρός στα Ιεροσόλυμα, ενός πάθους εκούσιου.

Θα διαλέξουμε την ταύτιση με τον Κύριο;

Ή με το εγώ μας;

Θα απαιτήσουμε μια θέση στην Βασιλεία των ουρανών ή θα παραδοθούμε στην διακονία του άλλου, δηλαδή στον Σταυρό;