Κυριακή τρίτη εκ του κατά Ματθαίον.

 «…εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς η…»

Τι θα πει, να είναι ο οφθαλμός μας απλούς;

Μα πιο κάτω, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, δίδεται η απάντηση. Ο απλούς είναι ο οφθαλμός που παντού βλέπει τη Παρουσία του Θεού. Είναι ο οφθαλμός που όταν βλέπει τα πετεινά του ουρανού, κατανοεί απλά ποιος τρέφει αυτά. Ο οφθαλμός που βλέπει τα κρίνα του αγρού και από αυτά μαθαίνει πως αυξάνει, δεν κοπιάζουν, ούτε γνέθουν, είναι όλα αφημένα στην μέριμνα του Θεού. Όλη η φύση γύρω μας είναι άγια και όταν ο οφθαλμός μας είναι απλούς αυτά όλα έτσι τα βλέπει.

Εάν όχι, εάν είναι σκοτεινός τότε τα πράγματα περιπλέκονται, και η προσωπική μας ανταρσία του καθενός μας ξεχωριστά, δημιουργεί σκότος. Μόνον ο άνθρωπος καθ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού, μπορεί να δημιουργήσει. Μέσα στην κτίση να φέρει στο είναι κάτι καινόν, νέο,  σύμφωνα με τη δωρεά του «καθ’ ομοίωση». Και επειδή τίποτα δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ πέρα από ότι έφτιαξε ο Θεός, πώς μπορεί το κτίσμα κάτι καινόν, νέον να δημιουργήσει;

«Το φως το εν σοι σκότος εστί»

Αυτή είναι η απάντηση. Μας δόθηκε φως, και το μετατρέπουμε σε σκότος. Στο κόσμο του Θεού δημιουργήθηκε φως και εμείς το κάνουμε σκότος. Και αυτό ξεκινάει από τους οφθαλμούς μας,δηλαδή από εκεί που βγαίνουμε προς τα έξω από όπου παραλαμβάνουμε τις εικόνες του κόσμου που μας περιβάλλει,  ενός κόσμου φυσικά φωτεινού και επειδή υπάρχει σκότος μέσα μας, το παραμορφώνουμε σε σκότος και κατά τη προσωπική του καθ`ενός μας προαίρεση η ποσότητα και η ποιότητα του σκότους μας διαφέρει. Και το σώμα σκοτεινιάζει και αυτό και ολόκληροι διχαζόμεθα, διαχωριζόμαστε δηλαδή από τον κόσμο του Θεού, σε ένα δικό μας κόσμο στον οποίον μόνοι κατάμονοι μεριμνούμε, σπέρνουμε,  θερίζουμε, συνάγουμε σε αποθήκες και ποτέ δεν φθάνει. Γιατί νομίσαμε μέσα στην παράλογη αλαζονεία μας ότι ο κόσμος στρέφεται γύρω από εμάς, ότι εμείς στεκόμαστε στο κέντρο αυτού του κόσμου. Και δεν μπορούμε να προσθέσουμε στην ηλικία ημών πήχυν ένα. Το σώμα σκοτεινό, μας  ταύτισε με τη τροφή, την στέγη, τα ενδύματα. Και ξεχνάμε ότι η ψυχή πλείον εστί της τροφής, και το σώμα του ενδύματος.

Δουλεύομε σε δύο αφεντικά και για αυτό δεν μας χωράει η γη.

Και όλα γύρω μας ευημερούν, ευτυχούν και δοξάζουν κάθε μέρα το Κτίστη, και τα πετεινά του ουρανού, και τα κρίνα του αγρού και τα χόρτα ακόμα του αγρού που ούτε γνέθουν, ούτε συνάγουν σε αποθήκες, αλλά ζουν μέσα στην χούφτα του Θεού. Σήμερα ζουν και αύριο βάλλονται εις κλίβανο γιατί έτσι θέλει ο Θεός.

Μόνο εμείς αντιστεκόμαστε στη ζωή και τη κάνουμε δική μας, χτίζουμε έναν άλλο κόσμο, ξένο στη φύση, το δικό μας εγωτικό κόσμο και το πιο παράλογο από όλα. Με όλα αυτά αγωνιζόμαστε να ξεφύγουμε από το θάνατο, τη φθορά και την απώλεια. Γιατί τα θεωρούμε θάνατο, φθορά και απώλεια. Ενώ μέσα στον κόσμο του Θεού δεν υπάρχει ούτε θάνατος, ούτε φθορά, ούτε απώλεια.

Αλλά έτσι λάθος τα βλέπει ο δικός μας οφθαλμός που δεν είναι απλούς, αλλά τον κάνουμε πονηρό και σκοτεινό, σκοτεινιάσαμε και το σώμα και τον κόσμο. Και βλέπουμε λάθος και καταβάλλουμε τεράστιες προσπάθειες να υπερασπιστούμε αυτό το λάθος. Από ολιγοπιστία.

Ενώ Εκείνος που μας έφερε εις το είναι γνωρίζει τις ανάγκες μας πάντες. Και εμείς γνωρίζουμε ότι ο πονηρός μας οφθαλμός μας προβάλλει μέσα μας.

Για να τα ανατρέψουμε όλα αυτά πρέπει να ζητήσουμε πρώτον τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη αυτού.

Αυτό είναι το κλαδί, αυτό θα μας αποτραβήξει από αυτήν την πολυπλοκότητα της ζωής μας, από όλα αυτά τα άχρηστα που νομίσαμε χρήσιμα, από όλα τα περιττά που κάναμε αναγκαία αλλά επειδή ήταν περιττά και άχρηστα, ποτέ δεν μας χόρτασαν. Πάντα πινώντες και διψώντες καταναλώνουμε ο ένας τον άλλο δανείζοντες και δανειζόμενοι από το κενό στο κενό.

Ενώ παντού γύρω μας ένα σύμπαν αφθονίας δεν το βλέπουμε. Και ο πατήρ ημών ο ουράνιος, γνωρίζει τι χρήζουμε, και λέγει ότι αν τον αναζητήσουμε «ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Με τέτοια αφθονία εκδηλώνεται ο Λόγος του Θεού: «ταύτα πάντα».

 Αμήν.

1

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΡΙΤΗ

Εκ του κατά Ματθαίον

 «Είπεν ο Κύριος, ο λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός»

Ο άνθρωπος γεννιέται μέσα σε ένα σώμα που προσπαθεί συνέχεια να καταλάβει.

Προσπαθεί να το αναγνωρίσει, να δει ποιος είναι. Πως τον βλέπουν οι άλλοι για να «φτιάξει» την εικόνα του εαυτού του. Από το τι λένε ή σκέπτονται οι άλλοι. Για αυτό αγωνιά συνεχώς ο άνθρωπος, για το «φαίνεσαι», για το πως θα ντυθεί, πως θα φερθεί, πως θα μοιάζει ότι είναι. Όχι να είναι όντως αλλά να μοιάζει. Λάθος προοπτική. Λάθος τρόπος του οράν.

Υποδουλώνεται έτσι όχι σε δύο μόνον αλλά σε πολλούς αφέντες, άπειρους αφέντες, πρόσωπα και προσωπεία στα οποία αγωνιά να μοιάσει ή και να ταυτιστεί. Για να αρέσει να είναι αποδεκτός. Μιμείται και τον μιμούνται σε έναν ατέρμονα χαοτικό κύκλο όπου όλοι τελικά χάνουν το όντως είναι.

Αλλά «ο λύχνος του σώματος εστί ο οφθαλμός».

Πώς βλέπουμε εμείς τον κόσμο. Με ποιόν τρόπο βλέπουμε τον κόσμο. Πώς μεταφράζουμε ότι βλέπουμε. Τι ανεβαίνει στον λογισμό και τι κατεβαίνει στην καρδιά.

Αυτός ο τρόπος φωτίζει ή σκοτεινιάζει ολόκληρο το σώμα.

Όχι τα ρούχα και τα στολίδια αλλά ο τρόπος που βλέπουμε Εμείς. Από μέσα προς τα έξω και έτσι από έξω προς τα μέσα. Με απόλυτη   προσωπική ευθύνη. Με επιλογή.

Και αυτό που κάνει τον τρόπο να βλέπουμε σωστά ή λάθος τον κόσμο και τον ίσιο τον εαυτό, είναι εάν αναγνωρίζουμε μέσα σε όλα αυτά ποιος είναι ο Κύριος αυτού του Κόσμου.

Ποιος είναι ο Πατέρας. Εάν αδελφοί μου συμβεί αυτή η αλλαγή μέσα στον Νου του Ανθρώπου τα πάντα αλλοιώνονται. Φωτίζονται. Και φωτίζουν. Εάν ανακαλύψουμε Ποιος τρέφει, μεριμνά και ομορφαίνει αυτόν τον κόσμο, τότε θα σωθούμε από το άγχος μιας ύπαρξης μετέωρης και υποδουλωμένης σε «δύο» αφέντες.

Από το άγχος να ζούμε σε έναν κόσμο εχθρικό και αφιλόξενο. Αν κοιτώντας γύρω μας, στα πετεινά του ουρανού ή στα κρίνα του αγρού ανακαλύπτουμε τον Πατέρα που μεριμνά και φροντίζει, τότε ο οφθαλμός μας γίνεται λύχνος του σώματος φωτεινός. Εάν στην πείνα μας και στη δίψα μας δείξουμε εμπιστοσύνη στον Πατέρα, όλα θα είναι πιο εύκολα.

Θα δούμε έτσι αδελφοί στα πάντα μιαν ενότητα, ότι όλα είναι ένα και όλα είναι φιλικά και όλα είναι μέσα στην Αγάπη.

Ας μην μεριμνάμε λοιπόν, αδελφοί μου, τόσο, τι θα φάμε, τι θα πιούμε και με τι θα ντυθούμε αλλά ας ζητάμε πρώτον την Βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού και όλα τα άλλα θα μας δοθούν.

Αμήν.

Μάθε να γίνεσαι αόρατος.

 

Όταν γνωρίζουμε που γίνεται ο αγώνας που έχουμε αρχίσει, και ποιο σκοπό έχει, τότε καταλαβαίνουμε και γιατί ο αγώνας μας ονομάζεται αόρατος πόλεμος. Όλα διαδραματίζονται στην καρδιά, μέσα στη βαθιά σιωπή που βασιλεύει μέσα μας. Ένα σοβαρό ζήτημα, στο οποίο αποδίνουν μεγάλη βαρύτητα οι άγιοι πατέρες, είναι τούτο: Κράτα κλειστά τα χείλη σου για ό,τι αφορά τα μυστικά σου βάθη.

Η πνευματική ζωή είναι μυστική στην ουσία της. Είναι υπόθεση ανάμεσα σε σένα και τον Θεό. Ανάμεσα στους δυο σας μονάχα. Η μοναδική εξαίρεση μπορεί να ‘ναι ο πνευματικός σου πατέρας.

Αυτή η σιωπή είναι πολύ αναγκαία και ζωτικής σημασίας για την πνευματική σου πορεία. Γιατί καθένας που μιλάει για την προσωπική του ζωή δίνει τροφή στο ναρκισσισμό και τη φιλαυτία του. Και αυτά πρέπει με κάθε τρόπο να κατανικηθούν! Η σιωπή αντίθετα βοηθάει την αύξηση της εμπιστοσύνης στον Θεό, ο οποίος βλέπει «εν τω κρυπτώ». Μέσα από τη σιωπή ασκείται κανείς στο να συνομιλεί με τον Θεό, που ακούει ό,τι του λέμε χωρίς να χρειάζονται λόγια και λέξεις. Αυτός είναι το στήριγμά σου και σ’ αυτόν πρέπει να ‘χεις αποθέσει όλη την εμπιστοσύνη σου. Είσαι αγκυροβολημένος στην αιωνιότητα. Και εκεί δεν υπάρχουν κανενός είδους λόγια.

Συνεπώς θα πρέπει να θεωρείς πως καθετί που συναντάς στην πορεία σου, μικρό ή μεγάλο, το στέλνει ο Θεός για να σε βοηθήσει στον αγώνα σου. Μονάχα αυτός γνωρίζει ό,τι σου είναι ωφέλιμο και ό,τι χρειάζεσαι σε κάθε περίσταση: επιτυχίες, αναποδιές, πειρασμούς, πτώσεις. Τίποτε δε συμβαίνει τυχαία και χωρίς να αποτελεί πολύτιμη ευκαιρία να διδαχτείς απ’ αυτό. Πρέπει να αποσαφηνίσεις καλά μέσα σου αυτό, γιατί έτσι μεγαλώνει η εμπιστοσύνη σου στον Κύριο που αποφάσισες να ακολουθήσεις…

Ό,τι δεν τίθεται στην υπηρεσία του Κυρίου είναι περιττό βάρος και κάθε γνώση που δεν ελευθερώνει τη δραστηριότητα της καρδιάς είναι άκαρπα, και γι’ αυτό επιζήμια, γιατί οδηγούν τον κάτοχο τους σε υπερηφάνεια και αυταρέσκεια. Οφείλεις λοιπόν να αφήσεις κατά μέρος όλες τις ανθρώπινες γνώσεις σου και να γίνεις «μωρός», για να γίνεις σοφός. Πρέπει να γίνεις φτωχός, για να γίνεις πλούσιος. Πρέπει να γίνεις «ασθενής», πολύ ασθενής, αν θέλεις να γίνεις ισχυρός…

Θα στο ξαναπώ άλλη μια φορά. Μάθε να σιωπάς. Μην αφήνεις να βλέπουν οι άλλοι τι κρατάς στα χέρια σου.

Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το έργο σου αόρατο. Όταν σκορπίζει κανείς γύρω του ψίχουλα, μαζεύονται τα πουλιά που στέλνει ο διάβολος, λένε οι άγιοι. Πρόσεξε την αυτοϊκανοποίηση.

Γι’ αυτό οι άγιοι δίνουν την συμβουλή:

Να ενεργείς με διάκριση. Βρίσκεσαι κάπου και σου προσφέρουν κάτι. Διάλεξε το μικρότερο κομμάτι.

Αν, όμως, κάποιος ή κάποιοι βλέπουν τι θα κάνεις, τότε προτίμησε ν’ ακολουθήσεις τη μέση οδό που θα προκαλούσε την πιο μικρή αίσθηση στους άλλους.

Προσπάθησε, δηλαδή, με κάθε τρόπο να μένεις αφανής. Να περνάς όσο πιο πολύ μπορείς απαρατήρητος. Να το έχεις αυτό σαν ένα κανόνα πάντοτε. Μη μιλάς για τον εαυτό σου, πώς κοιμήθηκες, τι ονειρεύτηκες, τι σου συνέβη.

Μη λες τη γνώμη σου ευκαίρως ακαίρως χωρίς να ρωτηθείς.

Μην κάνεις λόγο για τις ανάγκες σου και τις υποθέσεις σου. Όταν διαρκώς μιλάς γι’ αυτά, τρέφεις απλούστατα τον ναρκισσισμό σου με την αυτοαπασχόλησή σου..

Όσο πιο ταπεινή είναι η θέση που έχεις, τόσο πιο ελεύθερος είσαι. Μη βιάζεσαι να επιδείξεις τις γνώσεις σου και τις ικανότητές σου. Μην αντιλές με πείσμα και μην ανακατεύεσαι σε φιλονικίες και μαλώματα. Αναγνώριζε το δίκιο των άλλων…

.. Μη δημιουργείς ο ίδιος ταπεινωτικές καταστάσεις. Παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας τόσο άφθονα όσα έχεις ανάγκη! Παρατηρούμε εκείνον που διαρκώς υποκλίνεται και επιδεικτικά εξυπηρετεί τους άλλους και ίσως να πούμε πόσο ταπεινός είναι! Αλλά ο πραγματικός ταπεινός διαφεύγει την προσοχή του περιβάλλοντός του, ο κόσμος δεν τον παρατηρεί (Α Ιωάν γ 1)*. Για τον κόσμο συνήθως είναι ένα μηδενικό.

Όταν ο Πέτρος και ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης «αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν» τον Κύριο (Ματθ. δ’ 18-22), τι να είπαν οι συνάδελφοι τους που έμειναν στην ακτή; Γι’ αυτούς τα δυο ζεύγη των αδελφών εξαφανίστηκαν, χάθηκαν. Μη φοβάσαι να εξαφανιστείς όπως οι άγιοι απόστολοι, και να απομακρυνθείς από την αμαρτωλή και διεστραμμένη γενιά που μας περιτριγυρίζει. Τι θέλεις να κερδίσεις; Τον κόσμο ή την ψυχή σου; (Μαρκ. η 35-3). «Ουαί υμίν όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι». (Λουκ. στ 26).»

Μάθε να γίνεσαι αόρατος… ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί ο Θεός.

 

 Τίτο Κολλιάντερ  “Ο δρόμος των ασκητών”, Μετάφρ. Αρχιμ. Ευσέβιος Βίττης, εκδ. «Ακρίτας».

 

 

Μυστήριο η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος.

Της Κατερίνας Τσακίρη

 

Ταραγμένοι οι Μαθητές από τα γεγονότα της Ιερουσαλήμ, μα κι ανα­κουφισμένοι από τις αναστάσιμες εμφανί­σεις του Κυρίου, περίμεναν καρτε­ρικά με προσευχές και δεήσεις το βασιλικό αγιοπνευματικό χρίσμα να τους πλουτίσει, να τους καταστήσει μετόχους του ενός Χριστού και της Αγιοτριαδικής ζωής και κοινωνίας.

Ήταν «φτωχοί» μέχρι τότε, ήταν μια συνάθροιση ανθρώπων που τους έδεναν κοινές μνήμες και κοινές προσδοκίες, ανθρώπων πτοημένων δίχως σαφή επίγνωση γιο τα τί καρτερούν και για ποιο έργο κλήθηκαν. Αυτή η ελπιδοφόρα συνάθροιση δεν αποτελούσε ακόμα Εκκλησία, της έλειπε η αγιοπνευματική αύρα για να της χαρίσει ζωή καλλιεργώντας την. Της έλειπε η πιο μεγάλη εγγύηση η θεία απαρχή κι ο αρραβώνας της κληρονομιάς μας, το μεγαλύτερο δώρο που χάρισε ο θεός στην Εκκλησία Του: ο Παράκλητος! Οι ουρανοί άνοιξαν οριστικά! Τους άνοιξε ο αναστημένος, ο θριαμβευτής ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός, ο οποίος με την Ανάληψη του «εκάθισεν εν δεξιά της μεγαλοσύνης εν υψηλοίς» (Έβρ. α', 3).

Και από τους ανοιγμένους ουρανούς την ημέρα της Πεντηκοστής ξεχύθηκε η δωρεά του Αγίου Πνεύματος στις ψυχές των ανθρώπων. Το υπερώο, στο οποίο ήταν συγκεντρωμένοι πιστοί, γέμισε ξαφ­νικά από την παρουσία του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Πνοή ανέμου και γλώσσες πυρός. Εικόνες γεμάτες θείο μυστήριο που φέρουν θαυμασμό και ιερό δέος. Εικόνες, συμβολικές για να καταλάβουμε, όσο είναι δυνατόν κατά το ανθρώπινο, το «ξένον και παράδοξον Μυστήριον», το υπερθαύμαστο γεγονός της ελεύσεως και παρουσίας του Αγίου Πνεύματος.

Το απολυτρωτικό έργο του Χριστού μας γνωρίζεται και πραγματώνεται, αυξάνεται και τελειώνεται με τη διαρκή παρουσία του Παρακλήτου.

«Το μυστήριο του Χριστιανισμού δεν είναι μόνο ενέργεια του Πατρός ή μόνο αυτουργία του Χριστού και εμπειρία εν Χριστώ αλλά και συνεργεία του Αγίου Πνεύ­ματος και ιδίως ζωή εν Αγίω Πνεύματι». Χωρίς την κοινωνία του Παρακλήτου η μαρτυρία της Εκκλησίας καταντά κενός τύπος, διακονία επιτήδευση, ή προσευχή μονόλογος, ή Λει­τουργία μυστικομαγική τελετή, το σώμα του Χριστού απλός οργανισμός και ο ποιμαντικός μόχθος οργανωτική κίνηση στο κενό.

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος στο σώμα της Εκκλησίας έγινε η θεία ψυχή του θεανθρώπινου αυτού οργανισμού, στο οποίο από τότε παραμένει.

Η Εκκλησία είναι η οικο­δομή, αύξηση και τελείωση του θεανθρώπινου σώματος του Χριστού στον κόσμο με το Άγιο Πνεύμα.

Το Πνεύμα είναι εκείνο που οικοδομεί το σώμα του Χρι­στού στην ιστορία, είναι εκείνο που τελειώνει τα Μυστήρια, στηρίζει την Εκκλησία στην αλήθεια και τη διασφαλίζει στην περαιτέρω ύπαρξη και το αλάθητό της.

Το Άγιο Πνεύμα ούτε αντι­καθιστά, ούτε υποκαθιστά τον Χρι­στό μας, αλλά μας ικανώνει για τον Χριστό, κατεργαζόμενο μέσα μας τη διαρκή έλευση και παρουσία Του.

Το Άγιο Πνεύμα μεταδίδεται με τον Χριστό και ο Χριστός φανερώνε­ται με το Άγιο Πνεύμα.

Η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες, και αυτό που κάνει συνεχώς είναι να προσφέρει την ανακαινιστική δω­ρεά του Αγίου Πνεύματος στους ανθρώπους που διψούν τον Θεό.

«Έπλήσθπσαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν έτέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθοι» (Πράξ, β', 4) σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Πύρινοι οι λόγοι γιατί πήγαζαν από τη θεϊκή φωτιά του Αγίου Πνεύματος.

Πύρινοι οι λόγοι γι'  αυτό και άναβαν φωτιές μέσα στις καρδιές. Φωτιές μετάνοιας και ριζικής αλλαγής φούντωναν, που έδιωχναν τα σκοτάδια της αμαρτίας και της πλάνης.

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος πάνω  στους Αγίους Αποστόλους, κατά την ιστορική εκείνη ημέρα, μετά την Ανάληψη του Κυρίου, αποτελεί την αρχή μιας καινούργιας δημιουργίας του κόσμου.

Γιατί όπως τότε στην αρχή της πρώτης δημιουργίας το Πνεύμα του Θεού έφερε τον κόσμο από το άμορφο χάος της αβύσσου στη ομορφιά και στο φως της ζωής, έτσι και τώρα: π «βιαία πνοή» του ιδίου Αγίου Πνεύματος, αναπλάθει την παραμορφωμένη από την αμαρτία μάζα των εθνών και δημιουργεί το νέο λαό του Θεού, την Εκκλησία τη νέα εν Χριστώ κτίση.

Σεισμό πνευματικό δημιούργησε μέσα στις καρδιές των ανθρώπων π κάθοδος του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα  εκείνη. Και όσοι άκουσαν την φλογερή ομιλία του Απ. Πέτρου και κατενύγησαν τη καρδία» ρώτησαν τους Αποστόλους: «Τι ποιήσωμεν άνδρες αδελ­φοί» για να σωθούμε και εμείς; Και ο Απ. Πέτρος τους απάντησε «Με­τανοήσατε...».

Η μετάνοια, λοιπόν, είναι το μυστικό της καινούργιας ζωής, ο δρόμος που οδηγεί στον περίβολο της Εκκλησίας, της νέας εν Χριστώ βασιλείας

Γι' αυτό κι ενώ καθόλη τη δι­άρκεια της αναστάσιμης περιόδου, η Εκκλησία ορίζει να προσευχό­μαστε πάντα όρθιοι, σύμβολο της συναναστάσεώς μας με τον Κύριο, από την ήμερα της Πεντηκοστής και μετά ορίζει και το «γονυκλινώς προσεύχεσθε».

Κι αυτό για να μάς δείξει έτσι πρακτικά, ότι εξ αιτίας της αμαρτίας πέσαμε κάτω στη γη, απ' όπου και μάς ανόρθωσε η φιλανθρωπία του θεού. Μυστήριο είναι η κάθοδος τού Αγίου Πνεύματος και η πλήρωση των καρδιών μας από τα χαρίσματα Του.

Μας μοιράζει και σήμερα χαρίσματα το Άγιο Πνεύμα. Δεν στα­μάτησε ο Κύριος να μας ευεργετεί, αφού μας υποσχέθηκε ότι θα πα­ραμείνει κοντά μας για πάντα.  Αν μερικοί χριστιανοί δεν το νιώθουν είναι γιατί λείπει η συναίσθηση, η προθυμία. Αν ραθυμούμε στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει τίποτε σ' εμάς, παρ' όλο που δεχτήκαμε το δώρο. Χρειάζεται αγώνας και κόπος για όσους θέλουν να έχουν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στην ψυχή τους.

Η εμπειρία του Αγίου Πνεύματος αποκτάται μόνο μέσα στην Εκκλησία. Η κοινωνία μας με τα Μυστήρια της Εκκλησίας φέρνει τα χαρίσματα. Έξω από αυτήν, μακριά οπό το Σώμα του Χριστού, δεν λει­τουργούν χαρίσματα. Σε κάθε θεία Λειτουργία παρακαλούμε: «κοτάπεμψον το Πνεύμα Σου το Άγιον έφ' ημάς...».

Αγαπητοί, ζώντας σ' έναν κόσμο που προσφέρει προγράμματα βελτιώσεως του ανθρώπινου βίου και καταγίνεται με τη διαφήμιση μόνον των υλικών πραγμάτων, πρέπει να εκτιμήσουμε τη μεγάλη προσφορά της  Εκκλησίας.

Η Εκκλησία, δια του Αγίου Πνεύματος, μεταμορφώνει την ανθρώπινη ύπαρξη και η μεταμορ­φωμένη ύπαρξη αλλάζει πραγμα­τικά και ουσιαστικά τον κόσμο.

Κατά τον θαυμάσιο λοιπόν Εσπερινό που τελείται την Κυριακή της Πεντηκοστής, αμέσως μετά τη Λειτουργία, ακούγοντας την προ­τροπή του λειτουργού «έτι και έτι κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν», ας κλίνουμε κι εμείς ευλαβικά «γόνυ καρδίας» εμπρός στον πανάγαθο Κύριο. Και σ' αυτή τη στάση της συντριβής και της ταπείνωσης ας  Τον παρακαλέσουμε θερμά, η χάρη του Πνεύματος της Πεντηκοστής να μας επισυνάγει πά­ντοτε και να μας οδηγεί «εις πάσαν την αλήθειαν». Να είναι η ζωή μας μια αδιάκοπη Πεντηκοστή, πλούσια σε καρπούς «Πνεύματος Αγίου».

Ένα διαρκές άνοιγμα του νου και της καρδιάς μας για να δεχθούν την πνοή, τη φωτιά και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Η επίκληση Του φανερώνει την τελευταία πράξη του μυστηρίου της σωτηρίας μας.