Αυγή ημέρας μυστικής - Η Κοίμηση της Θεοτόκου.

 

 Τον Αύγουστο η Εκκλησία εορτάζει το τέλος της επίγειας ζωής της Παναγίας, το θάνατό της, γνωστό ως Κοίμηση, μια λέξη όπου το όνειρο, η μακαριότητα, η ειρήνη, η ηρεμία και η χαρά ενώνονται.

Τίποτε δεν γνωρίζουμε για τις συνθήκες που περιβάλλουν το θάνατο της Παναγίας, της μητέρας του Χριστού. Διάφορες ιστορίες, διανθισμένες με παιδική τρυφεράδα, έχουν φθάσει ως εμάς από τον πρώιμο Χριστιανισμό, αλλά, ακριβώς λόγω της ποικιλίας τους, δεν νιώθουμε υποχρέωση να υπερασπιστούμε την «ιστορικότητα» καμιάς απ’ αυτές.

Στην Κοίμηση, η αγάπη και η μνημόνευση της Εκκλησίας δεν επικεντρώνονται στο ιστορικό και πραγματικό πλαίσιο, ούτε στην ημερομηνία και στον τόπο όπου αυτή η μοναδική γυναίκα, αυτή η Μητέρα όλων των μητέρων, ολοκλήρωσε την επίγεια ζωή της. Οποτεδήποτε και οπουδήποτε κι αν αυτό συνέβη, η Εκκλησία, αντ’ αυτού, παρατηρεί την ουσία και το νόημα του θανάτου της, μνημονεύοντας το θάνατο αυτής που ο Υιός της, σύμφωνα με την πίστη μας, κατέβαλε το θάνατο, ανέστη εκ νεκρών, και μας υποσχέθηκε την τελική ανάσταση και τη νίκη της αθάνατης ζωής.

Ο θάνατός της αναλύεται καλύτερα μέσα από την εικόνα της Κοιμήσεως, που είναι τοποθετημένη στο κέντρο της Εκκλησίας εκείνη την ημέρα, ως κέντρο όλου του εορτασμού. Η Θεοτόκος νεκρή βρίσκεται στο νεκροκρέβατό της. Οι απόστολοι του Χριστού είναι συναγμένοι γύρω της, και από πάνω της στέκεται ο ίδιος ο Χριστός, κρατώντας στα χέρια τη Μητέρα Του, η οποία είναι ζωντανή και αιώνια ενωμένη μαζί Του. Εδώ βλέπουμε το θάνατο κι ό,τι έχει ήδη περάσει σ’ αυτό το συγκεκριμένο θάνατο: όχι ρήξη αλλά ένωση. Όχι λύπη αλλά χαρά. Και σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, όχι θάνατος αλλά ζωή. «Εν τη γεννήσει σου σύλληψις άσπορος, εν τη κοιμήσει σου νέκρωσις άφθορος», ψάλλει η Εκκλησία, βλέποντας αυτή την εικόνα. «Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε…».

Τα λόγια μιας βαθύτατης και πολύ όμορφης προσευχής που απευθύνεται στην Παναγία έρχονται τώρα στο νου μας, «Χαίρε αυγή μυστικής ημέρας!» (Ακάθιστος Ύμνος). Το φως που ξεχύνεται από την Κοίμηση προέρχεται ακριβώς απ’ αυτή την άδυτη, μυστική Ημέρα. Παρατηρώντας αυτόν το θάνατο, και στεκόμενοι δίπλα σ’ αυτό το νεκροκρέβατο, καταλαβαίνουμε ότι ο θάνατος δεν ισχύει πλέον, ότι η διαδικασία του θανάτου ενός ανθρώπου έχει γίνει τώρα μια πράξη ζωής, μια είσοδος σε μια ευρύτερη ζωή, όπου βασιλεύει η ζωή. Αυτή που δόθηκε εντελώς στο Χριστό, που Τον αγάπησε έως τέλους συναντιέται μ’ Αυτόν σ’ εκείνες τις φωτεινές πύλες του θανάτου, κι εκεί ο θάνατος μεταστρέφεται αμέσως σε χαρμόσυνη συνάντηση – η ζωή θριαμβεύει, η χαρά και η αγάπη κυριαρχούν πάνω στα πάντα.

Για αιώνες η Εκκλησία στοχάστηκε κι εμπνεύστηκε από το θάνατο Αυτής που υπήρξε μητέρα του Χριστού που έδωσε ζωή στο Σωτήρα και Κύριό μας που Του δόθηκε ολοκληρωτικά μέχρι τέλους και στάθηκε δίπλα Του στο Σταυρό. Και παρατηρώντας η Εκκλησία το θάνατό της, ανακάλυψε και βίωσε το θάνατο, όχι ως φόβο, τρόμο, τέλος, αλλ’ ως αστραποβόλα και αυθεντική Αναστάσιμη χαρά. «Ποίοις πνευματικοίς άσμασιν, ανυμνήσωμέν σε, Παναγία; Διά γαρ της αθανάτου Κοιμήσεώς σου ηγίασας τα σύμπαντα…». Εδώ, σ’ έναν από τους πρώτους ύμνους της εορτής, βρίσκουμε αμέσως να εκφράζεται η βαθιά ουσία της χαράς της: «Νέκρωσις άφθορος», αθάνατη κοίμηση. Ποιο είναι όμως το νόημα αυτής της αντιφατικής και φανερά παράλογης συνυπάρξεως αυτών των λέξεων;

Στην Κοίμηση μας αποκαλύπτεται όλο το χαρμόσυνο μυστήριο αυτού του θανάτου και γίνεται χαρά μας, επειδή η Παρθένος Μαρία είναι ένας από μας. Αν ο θάνατος είναι ο τρόμος και η θλίψη του χωρισμού, η κάθοδος στην τρομερή μοναξιά και το σκοτάδι, τότε τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι παρόν στο θάνατο της Παρθένου Μαρίας, αφού ο θάνατός της, όπως και ολόκληρη η ζωή της, είναι μια συνάντηση, αγάπη, συνεχής κίνηση προς το αιώνιο, άδυτο φως της αιωνιότητος και μια είσοδος σ’ αυτό. «Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον», λέγει ο αγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, ο απόστολος της αγάπης (Α΄ Ιωάν. 4,18). Γι’ αυτό δεν υπάρχει φόβος στην άφθορη κοίμηση της Παρθένου Μαρίας. Εδώ ο θάνατος έχει καταληφθεί εκ των ένδον, έχει ελευθερωθεί απ’ ό,τι τον γεμίζει με τρόμο και απελπισία. Ο ίδιος ο θάνατος γίνεται ζωή θριαμβεύουσα. Ο θάνατος γίνεται «αυγή μυστικής ημέρας». Έτσι στη γιορτή δεν υπάρχει ούτε λύπη, ούτε νεκρώσιμα μοιρολόγια, ούτε στεναχώρια, αλλά μόνο φως και ζωή. Προσεγγίζοντας την πόρτα του αναπόφευκτου θανάτου μας, είναι σαν να τη βρίσκουμε ορθάνοικτη, με το φως να ξεχύνεται από τη νίκη που πλησιάζει από την ερχόμενη επικράτηση της Βασιλείας του Θεού.

Στη λάμψη αυτού του ασύγκριτου φωτός της εορτής, στις αυγουστιάτικες αυτές μέρες, όταν ο φυσικός κόσμος φθάνει στο αποκορύφωμα της ομορφιάς του και γίνεται ύμνος δοξολογίας και ελπίδας και σύμβολο ενός άλλου κόσμου, ακούγονται τα λόγια της Κοιμήσεως, «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν ως γαρ ζωής Μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον…». Ο θάνατος δεν είναι πλέον θάνατος. Ο θάνατος ακτινοβολεί αιωνιότητα και αθανασία. Ο θάνατος δεν είναι πλέον ρήξη αλλά ένωση. Δεν είναι λύπη, αλλά χαρά. Δεν είναι ήττα, αλλά νίκη.

Αυτά είναι όσα εορτάζουμε την ημέρα της Κοιμήσεως της Παναγίας Παρθένου, καθώς τα προεικονίζουμε, τα προγευόμαστε και τα απολαμβάνουμε από τώρα, στην αυγή της μυστικής και αιώνιας Ημέρας.

 

 Από το βιβλίο, «Η Παναγία», π. Alexander Schmemann, εκδόσεις Ακρίτα.

 

 

Η Θεία Μεταμόρφωσις του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος υμών Ιησού Χριστού.

 

Ζούμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας μέσα σε μια ψευδαίσθηση, σε μια απατηλή νεφέλη ονείρου, εξαπατώντας και εξαπατώμενοι.

Προβάλουμε στον κόσμο γύρω μας τον εαυτόν μας και στους άλλους ανθρώπους τον εαυτό μας που δεν αγαπάμε, χάνοντας την ευκαιρία να……. θαυμάσουμε….. Η πραγματικότητα του Θεού γίνεται μια δική μας πραγματικότητα αλλοτριωμένη, περιορισμένη ασφυκτικά στα όρια του εγώ. Και όταν όλα γύρω μας μεταβάλλονται, δεν μεταβάλλονται προς σωτηρία, έτσι που είναι ο τελικός τους στόχος, αλλά , προς όλεθρο, έτσι που τα παραφράζει ο νους μας. Και μας γεμίζει φόβο.

…..Μέσα μας όμως, το κατ’ εικόνα οδεύει προς το κατ’ ομοίωση, συχνά χωρίς την δική μας θέληση, χωρίς επίγνωση.

Μέσα μας και έξω μας, σε ολόκληρη την κτίση, ο Υιός του Θεού παραλαμβάνει Ιάκωβον Πέτρον και Ιωάννην και εμάς ολόκληρους, και μας αναφέρει εις όρος υψηλόν, κατ’ ιδίαν…..  

Αυτό είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να μας συμβεί. Και μας συμβαίνει…..

Μαζί Του, εις όρος υψηλόν, κατ’ ιδίαν….

Ότι πιο όμορφο, μπορεί να μας συμβεί και συμβαίνει …..σήμερα.

Και σε αυτήν την κορυφή, μαζί Του, έμπροσθεν μας, βλέπουμε. Βλέπουμε για πρώτη φορά την πραγματικότητα, την λάμψη του Προσώπου Του, την λάμψη των ιματίων Του, το Φως.

Και ακούμε την φωνή των Προφητών συλλαλούντων, αυτών δηλαδή που ταυτίστηκαν μαζί Του και γύρω μας μια άλλη Νεφέλη, μια Νεφέλη που ανοίγει τα μάτια και τα αυτιά μας και λέγει: « Αυτού ακούετε.»

Σήμερα δηλαδή, αδελφοί μου, καταλαβαίνουμε πραγματικά, ποιοι είμαστε, που είμαστε και γιατί. Αυτό το φως που μας περιβάλλει είναι το μόνο φως, όλα τα άλλα τα παράγει ο Νους μας……..

Μην φοβηθούμε σφόδρα, μην πέσουμε με το πρόσωπο καταγής.

Κι αν αυτό μας συμβαίνει, πάλιν ο Ιησούς, προσελθών, ήπιος, γαλήνιος, τρυφερός, «ήψατο αυτών και ημών» απλά μας αγγίζει,…..εγέρθητε και μην φοβείσθε.

Αυτό μόνο, αδελφοί μου, εγέρθητε και μην φοβείσθε.

Και θα δούμε επάραντες τους οφθαλμούς μας, τι; Τα ψέματα που φτιάξαμε ή έφτιαξαν οι άλλοι γύρω μας; Το κόσμο που μεταβάλλεται και φθείρεται δίχως επίγνωση γύρω μας και μέσα μας; Όχι….

Ουδένα είδον ει μη τον Ιησούν μόνον….

 

Η ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΥΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ                                                                   

Σε κάθε καιρό συμβαίνει αυτό και στην προσωπική ζωή του καθ’ ενός από εμάς…….μας παραλαμβάνει ο Ιησούς και μας φέρνει εις όρος υψηλόν, προσεύξασθαι.

Ο ίδιος ή άλλος, εν ετέρα μορφή…..

Πολλές φορές αυτός είναι ο συνάνθρωπος, ο φίλος, ο αδελφός, ο συγγενής, κάποιος που αγαπήσαμε. Για αυτό τον ακολουθούμε… για αυτόν που αγαπήσαμε, βγαίνουμε στο δρόμο και φθάνουμε σε όρος υψηλόν, πολλές φορές, χωρίς να το καταλάβουμε.

Ακολουθούμε τις επιθυμίες μας στο πρόσωπο του άλλου και φθάνουμε πάλι χωρίς να το θέλουμε, κοντά στο πάθος του άλλου, κοντά στην έξοδο του άλλου προς Ιερουσαλήμ…..

Κάποιοι απ’ αυτούς που αγαπήσαμε και ακολουθήσαμε δεν είναι πια δίπλα μας, έφυγαν, πέθαναν ή είναι σαν να πέθαναν μιας και δεν είναι πια κοντά μας.

Αναζητήσαμε μαζί τους δρόμο προς όρος υψηλόν, συμβαδίσαμε προς ένα πάθος, προς μιαν έξοδο προς Ιερουσαλήμ, αλλά, κάπου κοντά ή μακριά από το Θαβώρ της συνάντησης μας, χωρίσαμε. Είχαμε αναγνωρίσει στο πρόσωπό του το πρόσωπό μας, εκείνο το προς Μεταμόρφωσιν.

Είχαμε δει και αγαπήσει τον εαυτό μας, μέσα, από εκείνον τον εαυτό.

Γιατί επιθυμούσαμε την δική μας Μεταμόρφωση και συχνά άθελά μας και την δική τους.

Κάποιες στιγμές, κάποιες υψηλές στιγμές, είδαμε στο πρόσωπο του άλλου, αυτήν την Θαβώρια λάμψη.

Και αγαπήσαμε παράφορα εκείνες τις αλλαγμένες μορφές των άλλων.

Και μέσα απ’ αυτές την πρόσωπο προς πρόσωπο αντανάκλαση, υποψιαστήκαμε και την δική μας, Θαβώρια, εκδοχή.

Την όντως ύπαρξή μας.

…...Μα όταν, ξανασηκώσαμε το βλέμμα, ο άλλος δεν έλαμπε πια, έχανε αργά ή γρήγορα αυτήν την διέξοδο προς το φως. Γιατί και εμείς δεν αντέχαμε την μη προσκόλληση….προς τη γη….και πάντοτε πέσαμε επί προσώπου επί την γη…..και φοβηθήκαμε σφόδρα. Γιατί η υποψία του τι είμαστε, ή του τι είναι και ο άλλος μας τρομάζει. Για αυτό και κάτι που                                                                 

ξεκίνησε σαν αγάπη, ή έρωτας έγινε αδιαφορία ή ξενιτιά. Γιατί πάντοτε αυτό που αγαπάμε ή ερωτευόμαστε στον άλλο, είναι η ποσότητα και η ποιότητα του Θεού που έχει μέσα του. Και Αυτό αγαπούν και οι άλλοι σε εμάς.

Και όλα αυτά σε μια διαρκή και χρονική και καθορισμένη πορεία προς Ιεροσόλυμα, προς το παθείν. Προς το δικό μας παθείν. Προς θάνατον και ανάσταση.

Όμως, συνεχώς, παράλληλα, ο σεσαρκωμένος Χριστός μας παραλαμβάνει και Αυτός και αναφέρει ημάς εις όρος υψηλόν, όμως αυτούς, κατ’ ιδίαν μόνους!  

Μόνους μας αδελφοί….. μακριά από σχέσεις ατελείς και ατελέσφορες.

Εκείνος και Εμείς μόνοι….κατ΄ ιδίαν.…και Μωυσής και Ηλίας και η Νεφέλη….και η φωνή εκ της Νεφέλης.

Και όλα αυτά μέσα σε μια λευκότητα οία γναφεύς επί της γης ου δύναται λευκάναι….Μιλάμε, δηλαδή για κάτι….άλλο. Για μια γνωριμία, για μια αποκάλυψη. Για μιάν μορφήν….ετέρων.

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώπιον των μαθητών και ενώπιόν μας. Και μέσα μας. Και έξω μας. Μα πάντα εντός της Εκκλησίας. Σαν χώρος και χρόνος.

Αυτή η εκδοχή με Ιησού, Μωυσή και Ηλία, συμβαίνει εντός της Εκκλησίας, χωροχρονικά. Οι άλλες συναντήσεις και εκδοχές που σας περιέγραψα συμβαίνουν στο χώρο και χρόνο του καθ’ ενός από εμάς, προσωπικά ή ατομικά.

Όμως μέσα στην Θαβώρια εκδοχή της συνάντησης του Ιησού με τους Μαθητές του, με εμάς, μέσα σε αυτό το απερίγραπτο φως, την όρασή μας θα γλυκάνει η Νεφέλη, η χάρις του Αγίου Πνεύματος που με τρόπο ήπιο, μαλακό, θα μας αποκαλύψει το μεγάλο Μυστήριο: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, αυτού ακούετε….» Το μυστήριον που δεν θα μπορέσουμε να πούμε μηδενί, έως ου ο υιός του ανθρώπου εκ νεκρών αναστή…..

Τότε μόνον θα έχει ολοκληρωθεί η ύπαρξή μας. Τότε θα είμαστε διορθωμένοι, ολόκληροι, ικανοί να καταλάβουμε. Όταν ο Ένας νικήσει τον θάνατο θα τον έχουμε νικήσει Όλοι.

Και τότε θα ξέρουμε γιατί μιλάμε…….

Το είδαμε σήμερα……..

  

1

 

 

Θεοτόκος, η Μεσίτρια του γένους των Χριστιανών.

 

Η Παρθένος, έχοντας αφιερωθεί τελείως στο Θεό, παρόλο που απώθησε κάθε παρόρμηση προς αμαρτία, ένιωσε την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης πολύ περισσότερο από άλλους και επιθυμούσε διακαώς την έλευση του Σωτήρα.

Μέσα στην ταπείνωσή της θεωρούσε τον εαυτό της ανάξιο ακόμη και να διακονήσει την Παρθένο που θα τον κυοφορούσε.

Για να μην την αποσπά τίποτα από την προσευχή και την εγρήγορση, η Μαρία έδωσε στο Θεό όρκο να μην νυμφευθεί, έτσι ώστε να ευχαριστεί μόνον Αυτόν σε όλη της τη ζωή. Ήταν αρραβωνιασμένη με τον ηλικιωμένο Ιωσήφ. Όταν η ηλικία της δεν Της επέτρεπε να παραμείνει στο Ναό, εγκαταστάθηκε στην οικία του στη Ναζαρέτ.

Εδώ η Παρθένος συγκατατέθηκε στον αρχάγγελο Γαβριήλ που της έφερε τα χαρμόσυνα νέα της γέννησης του Υιού του Υψίστου απ’ αυτήν· «Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου· ευλογημένη συ εν γυναιξί… Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε, και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι· διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού».

Η Μαρία αποδέχθηκε την αγγελική χαρμόσυνη είδηση ταπεινά και υποτακτικά. «Τότε ο Λόγος, με τρόπο γνωστό σε αυτόν, κατήλθε και, όπως Αυτός ο ίδιος θέλησε, εισήλθε στη Μαρία και κατοίκησε μέσα σε αυτή».

«Όπως η αστραπή φωτίζει ό,τι είναι κρυμμένο, έτσι και ο Χριστός εξαγνίζει ό,τι είναι κρυμμένο στη φύση των πραγμάτων. Εξάγνισε και τη Μαρία και ύστερα γεννήθηκε, έτσι ώστε να δείξει ότι εκεί που είναι ο Χριστός, είναι εμφανής η αγνεία σε όλη της τη δύναμη. Εξάγνισε την Παρθένο, έχοντας ετοιμάσει αυτή με το Άγιο Πνεύμα, και τότε η κοιλία, έχοντας γίνει αγνή, Τον συνέλαβε. Εξάγνισε την Παρθένο όταν αυτή ήταν άθικτη διότι, έχοντας γεννηθεί, την άφησε Παρθένο.

Δεν λέω ότι η Μαρία έγινε αθάνατη, αλλά ότι όντας φωτισμένη με τη χάρη, δεν ενοχλείτο από αμαρτωλές επιθυμίες». «Το Φως κατοίκησε σε αυτή, εξάγνισε το νου της, έκανε τις σκέψεις της καθαρές , αγνές τις ανησυχίες της, καθαγίασε την Παρθενία της». «Εκείνη που ήταν αγνή σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική, Αυτός την έκανε αγνή κατά χάρη».

Η Μαρία δεν είπε σε κανένα για την εμφάνιση του αγγέλου, αλλά ο ίδιος ο άγγελος αποκάλυψε στον Ιωσήφ τη θαυμαστή σύλληψη της Μαρίας από το Άγιο Πνεύμα μετά τη γέννηση του Χριστού με πλήθος επουρανίων στρατιών των αγγέλων, το ανήγγειλε στους ποιμένες. Οι ποιμένες, ερχόμενοι να προσκυνήσουν το νεογέννητο, είπαν πως είχαν ακούσει γι’ Αυτό.

Έχοντας προηγουμένως υπομείνει την υποψία με σιωπή, η Μαρία και τώρα άκουσε με σιωπή και συντήρησε στη καρδιά Της τα ρήματα σχετικά με τη μεγαλοσύνη του Υιού της. Σαράντα ημέρες αργότερα άκουσε τη δοξαστική προσευχή του Συμεών και την προφητεία σχετικά με τη ρομφαία πού θα διαπερνούσε τη ψυχή της. Αργότερα είδε πώς ο Ιησούς προόδευε στη σοφία· τον άκουσε σε ηλικία δώδεκα ετών να διδάσκει στο Ναό, και όλα τα συντήρησε στη καρδιά της.

Παρ’ όλο που ήταν κεχαριτωμένη, δεν είχε ακόμα καταλάβει σε τί θα συνίστατο το λυτρωτικό έργο και η μεγαλοσύνη του Υιού της. Οι Εβραϊκές αντιλήψεις για το Μεσσία τις ήταν οικείες και φυσιολογικά συναισθήματα την έκαναν να ανησυχεί γι’ Αυτόν, προστατεύοντάς τον από εργασίες και κινδύνους που μπορούσαν να φανούν υπερβολικοί.

Επομένως, στην αρχή ακουσίως ευνοούσε τον Υιό της κάτι που προκάλεσε την υπόδειξή του για την ανωτερότητα της πνευματικής συγγένειας από τη σαρκική. «Ανησυχούσε βέβαια για την τιμή της Μητέρας του, αλλά πιο πολύ για τη σωτηρία της ψυχής της και τη σωτηρία των ανθρώπων, για τους οποίους είχε ενδυθεί τη σάρκα».

Η Παναγία το κατανοούσε αυτό και άκουσε το λόγο του Θεού και τον φύλαξε. Όπως κανείς άλλος άνθρωπος, είχε τα ίδια αισθήματα με το Χριστό· αγόγγυστα σηκώνοντας τον πόνο μιας μητέρας, όταν έβλεπε τον Υιό της να διώκεται και να υποφέρει συναγαλλόμενη την ημέρα της Αναστάσεως, ενδεδυμένη την ημέρα της Πεντηκοστής με «δύναμη εξ ύψους».

Το Άγιο Πνεύμα που κατήλθε σε Αυτήν .Την δίδαξε τα πάντα, και «Την οδήγησε εις πάσαν την αλήθεια». Όντας φωτισμένη, ξεκίνησε να εργάζεται όλο και περισσότερο ενθουσιωδώς για να εκτελέσει ό,τι είχε ακούσει από τον Υιό της και Σωτήρα, έτσι ώστε να ανέλθει σ’ Αυτόν και να είναι μαζί Του.

Το τέλος της επίγειας ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου ήταν η αρχή της μεγαλοσύνης της. «Όντας κεκοσμημένη με θεία δόξα» στέκεται και θα στέκεται και την ήμερα της Κρίσεως και στον μέλλοντα αιώνα, στα δεξιά του θρόνου του Υιού της.

Βασιλεύει μαζί με Αυτόν και έχει παρρησία προς Αυτόν ως η κατά σάρκα Μητέρα του και ως ένα πνεύμα με Αυτόν ως μία που έκανε το θέλημα του Θεού και δίδαξε άλλους. Ελεήμων και γεμάτη αγάπη, επιδεικνύει την αγάπη της προς τον Υιό της και Θεό, από αγάπη για το ανθρώπινο γένος. Μεσιτεύει γι’ αυτό ενώπιον του Ελεήμονος, και ασχολούμενη με τον κόσμο, βοηθάει τους ανθρώπους.

Έχοντας ζήσει όλες τις δυσκολίες της επίγειας ζωής, η Μεσίτρια του γένους των χριστιανών βλέπει κάθε δάκρυ, ακούει κάθε στεναγμό και ικεσία απευθυνόμενη προς Αυτή. Ιδιαίτερα κοντά της είναι όσοι εργάζονται στη μάχη κατά των παθών και ποθούν ένθερμα μια θεάρεστη ζωή. Αλλά ακόμα και για τις επίγειες έγνοιες είναι αναντικατάστατη βοηθός.

«Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικούμενων προστάτις και πενομένων τροφή , ξένων τε παράκλησις και βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων, σκέπη και αντίληψις και ορφανών βοηθός, Μήτερ του Θεού του Υψίστου, συ υπάρχεις Άχραντε»· «Η ελπίς και μεσιτεία και καταφύγιο των Χριστιανών».

«Η εν πρεσβείαις ακοίμητη Θεοτόκος», «η κραταιά βοήθεια του κόσμου»· «ημέρας γαρ και νυκτός πρεσβεύεις υπέρ ημών και τα σκήπτρα της βασιλείας ταις σαις ικεσίαις κρατύνονται».

Δεν υπάρχει νους ή λόγια για να εκφραστεί το μεγαλείο Αυτής που γεννήθηκε στην αμαρτωλή ανθρώπινη φυλή αλλά έγινε «τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξότερα ασυγκρίτως των Σεραφείμ».

Πηγή: Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, «Η τιμή της Θεοτόκου στην Ορθόδοξη Εκκλησία», εκδ. Μυριόβιβλος.